Bu haberi ona vereceğim için heyecanlıydım. Ama korkuyordum da. Ya istemezse onu? Yavaşca bankta oturan sevgilime yaklaştım. Üzgün gibiydi ama belki söyleyeceklerim onu sevindirirdi. Belki de gamzeli bir gülümsehediye ederdi bana. Yanına oturduğumda bana bakmadı bile. Yinede gülümsedim ve konuşmaya başladım. -Sevgilim sana bir şey söylem.. -Ayrılmamız gerekiyor. Sözümü kesip konuştuğunda donup kaldım. İnanamadım. Ne diyordu bu? Bu benim sevgilim olamazdı. Bu o değildi. -N-ne? -Ben gidiyorum Aria. Ve bitirmemiz gerekiyor. -Ama... -Aması falan yok! Artık söyleyebileceğin hiçbir şey yok. Bitti tamam mı? Üzgünüm. diyip kalktı ve tapılası yeşil gözleriyle son kez bana bakıp uzaklaştı. Gözümden akan yaşlarla arkasından bakıp fısıldadım. -Ama.. ben hamileyim diyecektim sevgilim....

... ''Bana bir söz ver '' nefesi yüzüme çarparken zorlukla yutkunup ela gözlerine baktım. Bakışlarında o kadar çok duygu besliyordu ki saatlerce gözlerine bakmak istiyordum. Aşk-Nefret-Özlem-Hüzün-Acı ve daha bir çok duygu dolu bakışları dudaklarıma kaydı. '' Ne olursa olsun , ölüm bizi ayırana kadar beni bırakmayacağına söz ver Lucy. '' Onun çok sevdiği dudaklarımı dişlemeye başladım. Bakışlarım gözlerinden , öpüşmekten dolayı pembeleşen dudaklarına kaydı. Seslice yutkunup heyecanla aldığım nefesimi düzene katarak konuştum. '' Ölüm bile bizi ayıramaz Zayn. Seni asla bırakmayacağım. '' Dudaklarımızı tekrar birleştirdiğinde gözlerimi kapadım ve kendimi ona teslim ettim. Since: 14.08.2013

Bir zamanlar nefesimi kesen ela gözlerini benim üzerimden çekip kucağımdaki küçük vücuda çevirdiğinde içim titredi. Böyle olmamalıydı. "İşte bu güzellik de benim küçük kız kardeşim, Ashlyn." dedim kızımı saran kollarımı sıkılaştırarak.