16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."

OKUYUP BEĞENECEĞİNİZİ DÜŞÜNÜYORUM UMARIM DÜŞÜNDÜĞÜM GİBİ OLUR :))

bu hikayyi bir arkadasımla yazdım bazı bölümler onun

Bir kızın sıradan bir günde abisinin arkadaşı ile tanışması...

#2 +18 şiddet içerir Karanlık hüküm sürer ruhunu kaybetmiş bedenlerde. Bakanlar onları güçlü sanırlar. Hasta bedenlerdir onlar. Ruhları kayıptır. Acı çekmeye alışmak kolay bir duygu mu sanılır? Acı ile yaşamak zevklimi geliyor sana? Yere düşünce kırılan kolun açısını bağırarak dindiremezsin. Bir trafik kazası geçirirsin ve annen baban oracıkta gözlerinin önünde ölü verir. Sen kırılan boynunun acısı ile onlara bakar ve kendi acını unutursun. Yedi yaşında bir çoçuksundur ama artık büyümüşsündür. Kayıp ruhlar acıların keyif verdiği bir hayatı ideme ettirmez. Acılar ile yaşamayı emreder sana. Başlayacağınız bu kitap bağımlılık yapabilir. Aşırı merek ve heyecana yol açabilir. Büyük ihtimal kitaba başladığınızda vaktiniz varsa bitirmeden elinizden bırakamayacaksınız. Yani uykusuzluğa yol açabilir. "İddialı konuşuyorsun yazar" diyenler, okumayı bitirdikten sonra "yeni bölüm gelsin bir an önce" de diyeceksiniz

Her şey bana gelen mektupla başlamıştı. Ufacık bir not kağıdında yazan şeyler büyük olaylara ve hayatımın değişmesine yol açmıştı. Ben kendimden emin bir kız olarak kafama koymuş ve karışıklıkların hepsini çok yanlış yöntemlerle çözmeye çalışmıştım.

Mardin'in en büyük aşiretinin ağasıydı Baver Hezo. Gençken çok sevdiği amcasını kaybetmiş , bu yaşına kadar Baştir aşiretine duyduğu nefretle gelmişti. Şimdi ise kız kardeşinin yaptığı yanlış yüzünden nefret ettiği adamın kızıyla evlenmek zorundaydı. Jiyan Baştir, ezelden beri Baver Ağa'ya aşıktı. Çok daha küçükken onunle uyur onunla uyanırdı. Aralarında başlayan kan davasından sonra kendisine Baver Ağa'yı hayal etmeyi bile yasaklamıştı. Baver Ağa'yı konağın kapısında elinde silahıyla görene kadar gayet başarılı olduğunu düşünüyordu. Peki her şeye rağmen bu acımasız adamla evlenecek miydi? -------------- '' Cevap ver Jiyan sevdiğin var mıydı?'' Sessiz gözyaşları yanaklarından süzüldüğünde artık cevabımı almıştım. '' Va-vardı ağam'' Sinirle duvara yumruğumu geçirdiğimde korkudan zıpladı. '' Görüşüyor muydun onunla?'' sessiz kaldı. Duvara bir yumruk daha geçirdim. Kıskançlık tüm vücudumda izinsiz bir şekilde dolaşıyordu. '' CEVAP VER JİYAN GÖRÜŞÜYOR MUYDUN? DOKUNUYOR MUYDU SANA ? ONDAN MI EVLENMEK İSTEMEDİN? '' Aklıma daha önce gelmeyen bir ihtimalle sarsıldım. Olabilir miydi? '' Ha-hayır ağam yemin ederim yok öyle bir şey'' Ağlamaktan titreyen sesi artık beni sakinleştirmeye yetmiyordu. Derin bir nefes aldım korktuğum soruyu sordum. '' O da seni seviyor muydu?'' '' Hiç Ağam, hiç sevmiyordu''

"Soyun!" "Ne?" Yaşlı adam oturduğu masada kaşlarını çatmıştı ki yanındaki kadın tebessüm ederek bana döndü. "Sadece hırkanı çıkar ve bize sol kolunu göster." Tedirginlik içinde onlara baktığımda uzun bir masada oturan toplam on kişi görmüştüm. Ben kapıya yakın bir yerde duruyordum ve yanımda benimle aynı yaşta olan altı çocuk daha vardı. Sağımdaki kızın sol kolundaki yarasa damgasını gördüğümde sertçe yutkundum. Aynı damgadan benimde kolumda vardı. "Neyi bekliyorsun?" Bu soğuk ses yaşlı adamın sağ tarafında oturan kişiden gelmişti. Başını önündeki dosyadan hiç kaldırmadığı için yüzünü iyi göremiyorum. Hırkamı çıkardığımda benimle aynı hizada duran çocuklar koluma baktı. "Sende Yarasalardan birisin." Yaşlı adamın sesi huzursuz çıkmıştı. "Nasıl damgalandığını hatırlıyor musun?" Yine o adam konuşmuştu ve hâlâ başı önündeki dosyadaydı. İyi hatırlıyordum. "Hayır." Onlara güvenmiyorum. Cevabım ile kalem tutan eli hareketsiz kalmış fakat başını kaldırmamıştı. "Artık bizi neden buraya getirdiğinizi açıklayacak mısınız?" Yanımdaki çocuklardan biri konuşmuştu. Yaşlı adam sıkıntıyla bir nefes alarak bizlere baktı. "Aslında hepiniz aynı çocuk yurdunda bir zamanlar kaldınız. Peşinde olduğumuz biri var ve o yurttaki otuz çocuğu damgaladı. Şimdi yeniden ortaya çıktı ve Yarasaları bulup hepsini öldürüyor." Sanırım Yarasalar biz oluyorduk. "Bizimle işbirliği yapmak zorundasınız, tabii yaşamak istiyorsanız?" Masadakilere döndü. "Herkes kendi eğiteceği çocuğu seçsin. Unutmayın seçeceğiniz çaylaktan siz sorumlusunuz." Burada neler olduğunu anlamıyorum. Masadakiler bizi incelerken o başını hiç kaldırmayan adamın sesini duydum. "Gözlüklü kızı ben eğiteceğim." Burada gözlük takan sadece bendim.

Siz:seni bir arkadaş bir dostum gibi sevdim Giray abi:Lina hayırdır abim? Siz:sen oturmuş bana aşktan dem vuruyorsun Giray abi:haydaa ne oluyor kızım ne aşkı Giray abi:sarhoş musun?