Hep başkalarının istediği gibi yaşayan Raif Efendi, memnuniyetsiz hayatının tek bir anıyla değiştiğine şahit olacaktır: Maria Puder isminde bir kadına âşık olduğunda... Babasının isteğiyle Berlin'e giden ve oradaki bir sanat galerisinde hayran kaldığı bir tabloyla karşılaşan Raif Efendi, tabloda resmedilen kadın portresinin Andrea Del Sarto tarafından resmedilmiş "Madonna delle Arpie" adlı tablodaki Meryem Ana (Madonna) tasvirine benzediğini düşünür. Raif Efendi, daha sonra takıntı derecesinde hayran olduğu tablodaki yüzün sahibiyle karşılaşacaktır. Madonna ismi, Orta-Çağ İtalyancasında "ma donna" öbeğinden gelmektedir. "Ma donna", kısaca "leydim" anlamına gelir ve Hz. Meryem'in sıfatlarından biridir. Roman, 73 yıl sonra 2016 yılında İngilizceye çevrilerek "Modern Klasikler" serisi adı altında "Madonna In A Fur Coat" ismiyle Penguin yayınları tarafından yayımlanmıştır. Kitabın İngilizceye çevirisini "Maureen Freely" ve "Alexander Dave" gerçekleştirmiştir.

Paylaşan: HmeyraHarman

"Kitaplar size kaybettiğiniz insanları geri verir." Calypso on yaşında bir kız çocuğu.Kitaplar tüm dünyası.Annesini kanserden kaybetmiş ve babası ile yaşıyor.Babası içsel bir güce ve güçlü olmaya kafayı takmıştır.Olayları genellikle soğukkanlılıkla karşılar.Hatta eşinin ölümünde hiç ağlamamıştır.Calypso'ya da durmadan içsel olarak güçlü olmayı ve yalnızken mutlu olmayı telkin eder. Bir gün Calypso'nun okuluna yeni bir kız gelir.Bu kız onun rutin hayatını değiştirmeye başlayacak kişidir.Calypso,kendisi kadar kelimelere ilgi duyan bir arkadaş bulduğu için çok mutludur.Mae'in en az onun kadar okuması ise başka bir sürpriz olur. BU ARKADAŞLIK LİMONLAR GİBİ BİR GÜN ÇÜRÜYECEK Mİ YOKSA SONSUZA DEK SÜRECEK MİDİR???

Gregor Samsa, bir sabah, huzursuz edici rüyalarından uyandığında, devasa bir böceğe dönüşmüş olarak kendini yatağında buldu. Bir zırh kadar sert sırtının üzerine uzanmış, öylece duruyordu. Kafasını biraz kaldırıp baktığında, kahverengi bir kubbeyi andıran, boğum boğum olmuş ve tıpkı sırtı gibi sertleşmiş karnını gördü. Üzerindeki battaniye ha düşmüş ha düşecek gibiydi. Devasa vücuduyla kıyaslandığında acınacak derecede ince olan çok sayıda bacak, gözlerinin önünde umutsuzca çırpınıyordu. Bakışlarını pencere yönüne çevirdi. Kasvetli hava(metal pencere pervazına çarpan yağmur damlalarının sesini duyabiliyordu) Gregor'u melankolik bir ruh hali içerisine sokmuştu. "Neden uyumaya devam edip tüm bu saçmalığa bir son vermiyorum," diye düşündü. Ama bu son derece mantıksız bir düşünceydi, zira o, hep sağ yanının üstünde uyurdu ve içerisinde bulunduğu durum göz önüne alınacak olursa, kendini döndürebilmesi pek mümkün gözükmüyordu. Sağa dönmeyi ne kadar denerse denesin kendini hep aynı sırtüstü pozisyonda buluyordu. Herhalde gözlerini kapayıp (böylece kımıl kımıl hareket eden bacaklarını görmek zorunda kalmayacaktı) yüz kere denemiş olmalıydı. Ve yan tarafında daha önce hiç hissetmediği hafif bir sızı hissettiğinde daha fazla denememeye karar verdi.

Vadideki Zambak, ilk yayımlanışında (1836) beklenen ilgiyi görmemiş, Balzac'ın en az satan kitaplarından biri olmuştu. Oysa yazar, üzerinde en çok çalıştığı, en kusursuz, en büyük romanlarından birini yarattığı kanısındaydı. Zaman Balzac'ı haklı çıkardı: Vadideki Zambak, yazarın en sevilen, en çok okunan romanlarından biri oldu. Bu roman, on dokuzuncu yüzyıl Fransız yazınının iki büyük yöneliminin: Romantizm ile gerçekçilik akımının kavşak noktasında ortaya çıkar ve dünyanın en ünlü aşk romanlarından biri olarak gerçek yerini alır. Balzac, 'aşk' a derin bir gerçeklik kazandırırken, çağının toplumsal olgularını ve koşullarını yansıtmaya da büyük özen gösterir.

İnsanların neyi, ne zaman, nasıl doğru biçimde yapacaklarına kim karar veriyor? Yüzde bin doğru olduğunu düşündüğü bir durumda neden korkularına yeniliyor insan? Neden korkularını bir kenara atıp dostlarını bir kenardan izliyor? Kabil'in gökyüzünde özgürce uçuşan uçurtmaların tüm gölgesi benim ruhuma işlemişti. Tüm o gölgeler ruhumda tüm yaşamım boyunca silinmeyecek bir kara leke bırakmıştı. Hasan tüm dostluğu ve fedakarlığı ile gökyüzüne, rüzgara ve Kabil çocuklarına kafa tutarken ben bir kenarda eziklik içinde kalmıştım. O, bir uçurtmanın peşinden "bin uçurtma yakalarım senin için" diyerek koşarken ben bir dostumun peşinden koşamamıştım. Adeta ondan ayrılırken bile içimde taşıdığım ezikliği Hasan'ın sırtına yükleyerek kurtulduğumu sanmıştım.