მონსტრის შესაყვარებლად, ჯერ სიბნელე უნდა დაინახო. ტრისს პირველივე თავიდან სირთულეებთან უწევს გამკლავება და ამ სირთულეს სახელად ზეინი ჰქვია. მანიაკი, რომელსაც სიყვარული უფრო შეუძლია ვიდრე ადამიანობა. #5 by tags თავები დაიდება ყოველ დღე.

"Adela'nın bakışları, düşman diye öğretilmiş bir yabancıyla buluştuğunda, içindeki savaş daha da büyüdü. Adrian ise onun gözlerinde sadece bir prenses değil, iki krallığın geleceğini değiştirebilecek bir cesaret gördü. Geçmişin nefretine rağmen, kalplerinde filizlenen bu duygu kaderin bir oyunu muydu, yoksa laneti sona erdirecek anahtar mı?"

რამდენადაც გვინდა ვცდილობდეთ რომ უბედური შემთხვევებისგან თავი შორს დავიჭიროთ მაინც ხდება, თითქოს ის რაც უნდა მომხდარიყო... რასაც თავიდან ვერ ავაცილებთ... უბედურება ანდა უბედურებით დაწყებული ბედნიერება... მე ასელ ახვლედიანი, ავტოსაგზაო წესის დარღვევით 20 წლის გიორგი დადიანის სიკვდილის მიზეზი გავხდი. მე დემნა დადიანი, 9 წლის ვიყავი როცა მამაჩემი და ჩემი ძმა ავარიაში დაიღუპნენ... მეგონა ამაზე უარესი საშინელება ვერ მოხდებოდა... სანამ მეორე ძმაც არ დავკარგე, ბიძაშვილი... მეგობარი. ძმა... ერთადერთი ახლობელი ადამიანი!

,,🌒 მთვარის სამეფო... სამეფოს მმართველ ოჯახს უბედურება ელის!.." სამეფო ოჯახის მკვლელობა, მხოლოდ დასაწყისი იყო საშინელი უბედურებისა... ❤️🧡♡.

-მოგწონს?- სერიოზული ტონით მკითხა. -უკაცრავად?- გულის ცემა კვლავ აჩქარდა. -გიყვარს როცა კითხვას ორჯერ გიმეორებენ თუ მართლა არ გესმის? ჩამეცინა, -რატო მეკითხები? მეგონა საქმე გქონდა. -მოგწონს თუ იწონებ?- წინ ერთი ნაბიჯი გადმოდგა, მე ერთი ნაბიჯით უკან წავედი და ჩემდა უნებურად ეზოს გალავანს ზურგით მივეყრდენი. -მიპასუხე- სახე კიდევ უფრო ახლოს მოიტანა ჩემთან, გაბედული რომ ვყოფილიყავი აუცილებლად ვაკოცებდი, თითქოს მთელი ორგანიზმი მთხოვდა ამის გაკეთებას. -კი. -კი რა? -კი მომწონს. ეს ვუთხარი და ერთი ხელით, ჩემი სახის გვერდით, კედელს მიეყრდნო. -საერთოდ რატომ მეკითხები ამას? -ჩემი რომ ყოფილიყავი,- სახე კიდევ უფრო ახლოს მოწია - მარტო არ გაგიშვებდი,არავისთან ერთად და არ აქვს მნიშვნელობა რა საქმეზე დასალაპარაკებლად.

Yaşamı boyunca hiç kimsenin onu "tehlikeli" olarak nitelendireceğini düşünmezdi. Eh, hayat bazen hoş olmayan sürprizler yapabiliyordu. "Nefes al," dedi kendine. "Çünkü her an biri gelip onu senden alabilir." Ölüme kapadığı gözlerini bir öncekilerden çok farklı, çok daha karanlık bir dünyaya açmıştı. Tek bir bakışla tüm o renklerin, o sihrin ve mükemmeliyetin ondan çok uzakta, geçmişte kaldığını anladı. Yakında uğruna savaşması gereken tek şeyin canı ile sınırlı olmadığını da anlayacaktı. Belki bu gökyüzü bile olmayan evrende, kalbini verdiği cesaret timsali oğlan, belki de sayısız esir ve acılı ruh. Her biri Alessia'nın büyüsünü ve kılıcını savurması için dualar ediyordu. Yüzlerce Labradorit, Garnet, Sitrin ve Yem edilmiş ruh refaha kavuşacak ya da daha karanlık günler ile karşı karşıya kalacaktı. Alessia ruh yiyen bir imparatoru yerle bir edebilir miydi? Edemezsin demişlerdi. Göreceklerdi.

Ya hayatınızın aşkını bulmak, sevdiğiniz hayatı riske atmak demekse? Jenny, annesiyle birlikte Los Angeles'ta yaşayan Güney Koreli bir genç kızdır. Tek amacı, iyi bir müzik okulunda okumaktır. Jay amcasının karaoke barında gizemli ve yakışıklı Jaewoo ile karşılaşır. Macera dolu bir gecenin ardından Jaewoo, ortadan kaybolur... (Kitaptan alıntı yaptım ve bazı yerleri değiştirdim umarım hoşunuza gider.)

Elinize, yazdığınız her şeyi gerçekleştirecek bir defter geçseydi, onu sevdiğiniz adama kavuşmak için kullanır mıydınız? Alin kullandı, peki adam gerçekleri öğrendiğinde sevgilisinden ayrılmasının ve hatta tüm hayatının değişmesinin hesabını nasıl soracak? "Hayat bazen yazdıklarınızdan ibarettir." Artık ikinci bir şansınızın olmadığı noktadasınız. Ne dersiniz, bir sayfa mucize daha ister misiniz? _ "Yalan söylüyorsun." Hafif yükselen sesi gür bir bağırışa dönüştü. "Bana yalan söyleme!" "Bağırmaya devam edeceksen git evimden Renat." "Gitmiyorum!" diye haykırarak duvara sabitlenmiş masanın üzerindeki her şeyi yerle bir etti, lila renkli cam vazo tuzla buz olurken kollarımı havaya kaldırıp irkilerek geriye çekildim. "Gerçeği öğrenmeden gitmeyeceğim." Hâlâ çıkarmadığı botlarıyla kırık camların üzerine basarak bana doğru iki adım attı. "Hoşuna gidiyor, değil mi?" Anlamaz gözlerle onu izlemeyi sürdürdüm. "Beni böyle görmek, bana bunu yapmak hoşuna mı gidiyor?" İçindeki sinirin dolup taştığı gözlerine bakamayarak yerdeki cam kırıklarına diktim bakışlarımı. Aniden çenemi tutup yüzüne bakmaya zorladı. "Konuş artık Alin..."

''Birlikte belanın içine batabileceğimiz kadar battık. Ve şimdi, seni bırakmayacağım... Benimle misin?'' --- Zeynep, kendini yeni okuluna başladığı ilk gün bir felaketin ortasında buldu. Okulu, salgın bir hastalık nedeniyle karantina altına alındı. Karantinanın akşamında ise kendini okulun karanlık koridorlarında bir kız öğrencinin cesedinin başında buldu. Üstelik yalnız değil, onlar da yanında... Mahşerin üç atlısı. Bu, sadece bedenleri değil ruhları da karantinaya alınan dört kişinin hikayesi. Bu onların özgürlüklerine ulaşmak için yaşadıkları esaretin hikayesi. Bu, birbirlerinin her şeyi haline gelen, birbirlerine gökyüzündeki son yıldız yanıp kül oluncaya kadar birlikte olacaklarına söz veren dört arkadaşın hikayesi. Bu mahşerin dört atlısının hikayesi. Şimdi, bizimle misiniz? "Bizim bedenlerimizi karantinaya almadılar. Ruhlarımızı karantinaya aldılar. Bizim ruhlarımız tanıştığımızdan beri karantina altında. Ne çıkabiliyoruz bu karantinadan, ne de birbirimizden ayrılabiliyoruz. Ruhlarımızı birlikte bir karantina altına aldılar, ve bizim bundan sonraki tek savaşımız bu karantinadan kurtulmak. Kurtulduğumuzda bile birlikte olacağız, ama özgür olacağız. Savaş bitti, ve biz sağ kaldık. Savaş bitti, ve biz hala ayaktayız."