İki genç beden soğuk dağların arasında ki karakolun bahçesinde titremelerine rağmen pes edecek gibi görünmüyordu. Kız ağzından buharlar çıkararak karşısında, en az çevresini saran kayalar, dağlar kadar sert ve dik duran adama baktı, gözlerinin içine. Ağzından buharlar çıkararak sordu. ''Başka bir emriniz var mı komutanım?'' Adam tüm zarafetiyle, tüm güzelliğiyle karşısında duran kadına baktı. Kim derdi ki ona dağ başında hiç ummadığın bir kadına aşık olacaksın? Ama kader ona her zaman müsait bir yerleriyle gülmemiş miydi? Mesela sevdiğini düşündüğü kadının dağa kaçacağını söyleseler ona da siktir ulan demez miydi? Şimdi ne değişmişti? Dağda ki bir askere aşık olunca ne değişmişti? Tüm bunları boş verip kadınına döndü. Derin bir nefes alıp göğsünü doldurdu ve tüm heybetiyle emretti. ''Sev Asker''

"Zorla evlendik farkındasın değil mi?" dedim dehşetle. Umursamadı ve gözlerimin en derine bakıp, belimde olan eli belimi okşamaya başladı. "Evet karıcım. Gayet farkındayım." dedi.

Sınıf öğretmenliği öğrencisi Ayperi; şehirler arası otobüs yolculuğunda sıkıldığı için önündeki koltuğun sırtında yazan numarayı kaydederek mesaj atar ve numaranın sahibi bir Kara Harp Okulu öğrencisi çıkar. Siz: Piç Hakan siz misiniz? (00.17) Siz: Yani piç derken benim tercih ettiğim bir sıfat değil. (00.17) Siz: Yazan öyle yazmış. O öyle yazınca ben de teyit etmek için sorayım dedim. (00.18) Siz: Aşırı derecede saçmalıyorum şu an... (00.19) Piç Hakan: Ne geveliyorsunuz? (05.47) NOT: BU KİTABIN GERÇEK KURUM VE KİŞİLERLE İLGİSİ YOKTUR, BENİM HAYAL DÜNYAMIN YANSIMASIDIR.

Babası sandığı terörist yüzünden hayatından nefret ederken askerlere sığınıp sonrasında asker olan bir kız, ailesinin intikamı için yanıp tutuşursa ne olur? Diğer bir yanda ise anne sevgisi görmeden büyüyen bir asker, herhangi bir kadına ne kadar güvenebilir? Kader bu ikiliyi karşı karşıya getirirken ağlarını öyle ince dokuyacaktı ki, düşman mı yoksa aşık mı olacaklarını hiçbirimiz bilemeyecektik. Babasını tanımadan büyüyen bir şehit kızı ve bir askerin hikayesi, yalnızlıktan doğan bu hikayeye hoşgeldiniz... İNFİRAT başlıyor... (Bu yetişkin içerikli bir kitaptır, ilerleyen bölümlerde +18 sahneler bulunabilir. Ayrıca küfür ve kanlı sahneler de mevcuttur.)

Vatan için canlarını feda eden askerlerimizden olan bordo bereli bir timin verilen bir görev esnasında yaşadıkları ve cesaretlerini, vatan aşklarını, vatan için feda ettiklerini ve daha kitapta kazılı olan duygularının ön planda olduğu bir kitap. Bazen bir görev karşına gelir ve daha önce derslerde öğretilen o bilgiler bile sana çıkış yolu göstermez. İşte böyle bir zorluğun üstesinden nasıl gelirsiniz?

Üç çocuğa bakıcılık yapan Neval Bozdağ, çocukların annesinin numarasını yanlış yazması ile bütün mesajları bilmediği kişiye atar. DÜZENLENİYORR! KİTABIMDA REKLAM YAPMA!

İki aydır görevde olan ve son iki gündür haber alınamayan bir asker... Onu bulmak için görevlendirilen iki tim... Ve kesişen yolları ile başlayan hikâye...

Başarılı askerimizin görevden dönmesiyle hayatında her şeyin değişimini anlatan bir hikaye. Asıl gerçekler ortaya çıktıkça karakterimizin nasıl baş ettiğini beraber öğrenelim

"Sakın, sakın Ala, aklının ucundan dâhi geçirme." Diye burnundan soludu. Sinirle bir adım attım. İşaret parmağımı doğrulttum. "Sakın Yüzbaşı, sakın ola bana o isim ile seslenme. Senin o ismi demeye artık hakkın yok! Balca'yım ben anladın mı?!" Sendeledi, canı yanmıştı, yansındı. Bana bunu yapmayacaktı. "Senin adın o, ben nasıl senin adını başka bir isminle sesleneyim Ala!" Benim adım artık Ala değildi, o Ala'yı bitirmişti, Ala tekrar ölmüştü. Bir daha gelmemek üzere. Sinirle omzundan ittim. Tekrar sendeledi. Kimsenin yıkamadığı Yüzbaşı Karan Çevik'i ben bir itmeyle yıkıyordum. "Öldürdün lan Ala'yı, öldürdün. Bir daha geri getirmemek üzere öldürdün." Gözlerinde yapma der gibi bir hâli vardı. Yapacaktım. "Deme öyle, nolursun Ala yalvarıyorum sana deme öyle." Sol gözünden yaş aktı. "Ne yalvarıyorsun lan sen bana! Ne hakla? Hangi sıfatla bana yalvarıyorsun. Artık ne ölüne ne ölüme Karan Çevik." İki Yüzbaşı, iki çocukluk arkadaşı, iki asker arkadaşı, iki şehit çocuğu, iki yaralı çocuk. Bir tim komutanı, bir o timin askeri. Ya ikisi birbirini tamamlayacaktı, ya da ikisi de birbirini bitirecekti...

UYARI: +18 sahneler içermektedir Balım ağlayarak şirketten çıktı katlanamıyordu artık bu yaptıklarına hızlı ve sinirli adımlarını durduran şeyse direğe çarpıp hızla yere yapışacak olmasıydı ama birinin belinden yakalamasıyla düşmekten son anda kurtulmuştu sinirle kaşlarını çatıp adama kızmaya başladı sümük gibi yere yapışacaktı biraz dikkat etsindi ama Adam kızın sinirle konuşmasını duymuyordu tek dikkatini çeken kimin bu güzel kadını bu kadar ağlatıp makyajını bozmasına sebep olduğuydu kadın kendini dinlemediğini anladığında sinirle adamı itip bu sefer bağırdı babasına olan sinirini bu adamdan çıkarmaya karar vermişti "Biraz dikkat et amela sümüğü bu gibi yere yapışıyordum" "Ufak bir sorun varki sen bana çarptın" "Ben mi sana çarptım" "Evet tavsiyemse bu kadar makyaj yapmaman" Kadın gözlerini şokla açıp karşılık verecekken zaten başında bir dert olduğu aklına geldi daha fazla bu terbiyesiz adama katlanamayacaktı adamdan uzaklaşıp gitmeye çalıştı Adam kadının kolunu tutup cebinden peçete çıkarıp kadına uzattı "Dağılmış makyajını silmek yerine buna sebep olanları sil ve insanlara çarpmamaya çalış makyaj güzeli" Sözlerini söyleyip ordan şirkete girdi kadın hem bu adama sinir olmuştu hemde oldukça etkilenmişti bir kere o makyaj güzeli değildi ayağını sinirle yere vurup şirkette kaybolan adamın boşluğunu izledi Adam arkasında sinirli bir kadın bıraktığını fark edip sırıttı kadını kimin ağlattığı onu ilgilendirmezdi ama merak ediyordu kafasını iki yana sallayıp silkelendi aylar sonda dağlardan dönme sebebi kardeşinin yine bir boklar yemesiydi başka birşeyle ilgilenmeyecekti