Kanlı bir yara, barut kokusu içinde kaybolan bedenler. Kan kırmızısına boyanmış hayatlar... Ay yıldızlı bayrağımız göklerde olduğu sürece kanının son damlasına kadar savaşmaya ant içmiş bir asker . "Ölüyüm, çünkü ruhum savaşlar'ın ortasında kayboldu. " Çocukluğunu yaşamayan bütün çocuklara...

Nefes alıyordum ama yaşamıyordum. Konuşuyordum ama duyulmuyordum. Görüyordum ama her yer karanlıktı. Ve seviyorum, sadece seviyordum gerisi yoktu. Ben sevilmiyordum ve ben bazen gece gibiydim; karanlık, ıssız, sakin, kimsesiz...

Sultan Hanım, büyük salonda elindeki tespihi çekerek oturuyordu. Gözleri kararlı, duruşu dimdikti. Hizmetçiler ayakta beklerken, Baran içeri girdi. Annesinin tavrından yine bir şeyler planladığını anladı. "Baran," dedi Sultan Hanım, gözlerini oğluna dikerek. "Ben kararımı verdim. O kızı alacağım." Baran kaşlarını çattı. "Anne, o kız benden çok küçük. Olmaz." Sultan Hanım tespihini masaya bıraktı. "Olmaz diye bir şey yok! Ben bu konağa o kızı gelin edeceğim. Eğer dediğimi yapmazsan, sana sütümü helal etmem!" Baran dişlerini sıkarak yumruklarını sıktı. Annesinin sözleri ağırdı, onu karşısına almak istemezdi. Derin bir nefes aldı, gözlerini kapatıp açtı. "Peki anne," dedi sonunda. "Ama bir şartım var. Eğer kız istemezse, onunla asla evlenmem!" O sırada, Dilan kendi konağının bahçesinde kuşları izliyor, hayatındaki büyük değişiklikten tamamen habersizdi...