Bir gece sokakta Ahmet tarafından bulunan Biricik o gece evlatlık edinilir. Yıllarca beraber yaşadığı ailesi bir kaza sonucu öldüğünde abisiyle yalnız kalır ve hayatın acı darbelerini bir bir yemeye başlar.

Hazar ve Efnan, bir zamanlar birbirlerini deli gibi seven, ama aileleri yüzünden aralarına kan girmiş iki sevdalı. Biri şehri terk etti, diğeri ardında kaldı, kan kalplerine bulandı, sevdaların sardı, bir unutma feryadı yaktı.

"Yeşil gözlü çocukla Çiçek kızın hikayesi." • Bilinmeyen Numara: Okulların açılmasının tek güzel yanı, seni tekrar her gün görebilecek olmam. Bilinmeyen Numara: Nasıl özledim bir bilsen... Bilinmeyen Numara: Kokunu özledim mesela, bir çiçek kokusu sanırım tarif etmek çok zor ama bugüne kadar içtiğim bütün içkilerden daha etkili. Bilinmeyen Numara: Arkadaşlarınla konuşurken mimiklerini, koridorda bağırarak şarkı söylemelerini özledim. Bilinmeyen Numara: Her bir zerreni o kadar özledim ki Çiçek'im. Bilinmeyen Numara: Ama bitti sonunda. Ben geldim Çiçek'im, artık ben varım. Bilinmeyen Numara: Hani arkadaşlarına hep diyorsun ya "biri bana iki gözümün çiçeği dese, basarım nikahı" buradayım işte. Bilinmeyen Numara: O mağrur gözlerinden öper, sarılırım. İki gözümün çiçeği... • 🕊️ 🎶: Çağan Şengül-Kırlangıç ❗️Küfür ve argo içerir. ❗️Tetikleyici öğeler içerir.

HİKAYE DÜZENLENMİŞ BİR ÇOK YER DEĞİŞMİŞTİR. Defne & Selim "Ben mi bir şey yaptım ? Sana umut verecek bir davranışım mı oldu benim ?" Bakışları canımı acıtıyordu. "Merak etme sen her seferinde yerimi bana çok güzel hatırlattın, umut vermeyi bırak her seferinde yakıp yıktın. Son günlerde umutsuzca düşünüyordum, beni sevmen için, sana içimdekileri anlattığımda kalman için ne yapabilirim diye ama bulduğum hiçbir sebep seni yanımda tutmaya bir çözüm olmayacak. Sana aşkımı anlatsam da kendi içimde yaşasam da benim sonum düşüncelerimde boğularak olacak. Yoruldum artık. Yalvarırım anla beni." ... Sen benim hayatımdın ama hayat adil olmaktan uzaktı. Bir mahalle ve dostluk hikayesi.Üç kitap seri şeklindedir. Her kitapta başka bir karakterin hikayesi anlatılmaktadır.

Tüm hakları saklıdır. ******** G.S.A Serisi 1 okumanız tavsiye olunur. İki kitap birbirine bağlantılıdır. Tek de okuyabilir siniz ama anlama açısından size yardımcı olur. ♾ Belki, başka türlü olsaydık seninle. Başka bir iklimde başka bir takvimde karşılaşsaydık. Mesela, sadece senin ve benim olduğum bir dünya olsaydı. Bir kısa öykü olsaydın bana sonu mutlu biten. Sen bana can olsaydın ben sana canan. Adımızın yan yana yazıldığı bir yer olsaydı. Ben giderken sana kalsaydı. İhtilal gibiyiz seninle, sürekli darbedeyiz. Eksik olan yapbozlar gibiyiz. Şimdi yapboz bozuldu. Eksik çoğaldı. İçimdeki kasırgaya karıştı. Bir İstanbul sabahı gibisin içimde hem karışık hem vazgeçilmez. Artık kavuşmak kavramı yok. Karahan... Unutma beni... *** Nazlı ❤️ Karahan...

Tam kapıdan çıkacaktım ki birine çarpmıştım. Yerden gelen kırılma sesiyle bakışlarım yere yöneldi. Çocukluk oyuncağım olan atlı karınca kutumun yerde binbir parçaya ayrıldığını gördüğümde bütün vücudumda hem hüzün hemde elektrik dalgası geçti. Yere eğilip parçaları toplamaya başladım az önceki çarptığım çocuk yanıma çömelip parçaları toplamaya başladığında eline aldığı bir parçayı elinden çektim. Kafasını kaldırıp bana baktığında ben ayağa kalkmıştım bile. " Bırak." Ağır ağır ayağa kalkıp boyunun boyumu geçmesini göz önünde bulundurmadan karşımda dikildi. " Sadece yardım etmek istemiştim." Sadece yardım mı? Bunun sadece olan bir tarafı var mıydı? Oyuncağım kırılıyordu ve onun yaptığı sadece yardımdı. Sadece. " Allah razı olsun çok yardımcı oldun." Dediğimde sırıtır gibi oldu. Kafasını sağa sola sallayarak parmağıyla beni gösterdi. " Bana çarpan sendin." Gözlerim bu cevapla kısılırken inatla bir cevap bulmaya yeltendim. Ama bulamamıştım. Burada haklı olabilir miydi? O kadar hızlı gelmeseydim ona çarpmazdım ve böylelikle kutu da kırılmazdı. " Oyuncak kutumun sende ne işi var?" Bir yerden onu suçlu yapmak istiyordum. Çünkü yüzünde sakladığı sırıtma benim haksızlığım ile ortaya çıkarsa delirebilirdim. " Çocuk yardım etmek istedi bende kutuyu verdim. Nereden bilecektik kırılacağını." Annem karşımdaki çocuktan daha önce savunmaya geçtiğinde daha çok bozulmuştum. " Peki." Sadece bu çıkmıştı ağzımdan. Annem koltuğu taşıyan adamlara talimat verirken az önceki çocuk ise sırıtmaya başlamıştı. Ona sinirle bakıp yanından yürüdüm hızlıca.

Adını aldığı denizden daha sert, daha hırçın nasıl olabilirdi bir insan? İste Asi Dizdar tam olarak öyle biriydi. Annesi adını koyarken Karadeniz'in hırçın, dize gelmez dalgalarına bakarak koymuştu kızının ismini. Neşeliydi, hoyrattı ve biraz da deli. Ama mahalleli onun bu halini severdi. Adı gibiydi fakat neşeyle, mutlulukla, sevgiyle parlayan gözlere sahipti. Ta ki deniz gözlü, güneş saçlı annesini kaybedene kadar. Hayat Asi'ye, karanlık ve kasvetli Karadeniz havasının hakim olduğu on altıncı yaş gününün sabahında ilk darbesini attı. Aldığı ilk keskin darbe annesinin sonsuza kadar gidişiydi, ikinci ve en güçlü darbe ise çocukluğundan beri hep bambaşka gözlerle baktığı abisinin arkadaşının gidişiydi. Asi kalbine iki darbe aldı. İlkinde kalbi çatladı, ikincisinde ise paramparça oldu. Arık o sevgiyle ışıl ışıl parlayan gözleri Karadeniz'in ta kendisi oldu. Karanlık, kasvetli ve buz gibi. Ta ki seneler önce kalbinin paramparça olmasına neden olan o adam ansızın bir bahar günü çıkıp gelene kadar. Yirmili yaşlarında onu yalnızlığa terk eden o kahvenin en sevdiği tonu olan gözler bu sefer büyük bir tutkuyla ona bakıyordu. Sevda diyordu sevdiği adam, bu bakışa. Peki sarsılmış güvenine rağmen sevdiği adamın sözleri, gözleri ve sevgisi ne kadar gerçekçiydi? Büyük bilinmezlikler, ufak yanlış anlaşılmalar, oldukça kalabalık ortamlar, şen kahkahalar ve senelerce bastırılmış sevdalarla dolu bir mahallede Asi'yi neler bekliyordu? ⤜→ Karadeniz hırçın ama Asi ondan da hırçın. Ama ne derler bilirisiniz. Karadeniz'in hoyrat, hırçın, deli kızı Asi'nin sevdaya ve yaşamaya olan umudu bittiği yerde Ural Soner'in inadı başlar. Unutmayın burası Karadeniz. Sevdaluk olmasaydı, Karadeniz de olmazdı.

"Uşağum kimdur?" diye sordu yaşlı kadın beni gözleriyle göstererek. Sanırım Turhan'ın söylediği kişiydi. Nenesiydi. Turhan ilk bana baktı sonra nenesine. "Karım." dedi bir an da. O an her şey benim için durdu. Turhan rahat bir tavırla bana baktı. Gözlerine baktım. Gözlerime baktı. Sonra bir ses duydum. "Karın mi?" diye bir ses yükseldi. Ama benim gözlerim kahve gözlerden ayrılmadı.

Tutku? Arzu? Aşk? Sevda? Veda... Bir gün herkes bana yaşattıklarının bedelini ödeyecekti. Parmak uçlarını masada boylu boyunca gezdirirken yüzünde küstah bir sırıtmayla konuştu. "İnsanlar ailesini seçemez Yudum, tıpkı senin gibi." Konuşması tıpkı yüzü kadar küstahtı. "Peki ya ebeveynler çocuklarını seçebilir mi?" "Neyden bahsettiğini bilmiyorum ama bu saçmalığa daha fazla katlanmayacağım." Masadan bir tereddütle kalkmıştım fakat iri eliyle omzumdan tutup beni kalktığım koltuğa sertçe oturtmuştu. Ardından elini pantolonunun cebinden çıkartıp tam önümdeki masaya sertçe vurarak çekmişti. Masanın üzerine bıraktığı alyansla omurgamdan aşağıya kaynar suları serilmişti. "Beşyüz üçüncü sokak ve beşyüz üçüncü mezar!" .......... "Saklandın." dedi gözlerimin içine hayal kırıklığı ve öfkeyle bakarak. "Hayır, aksine burnunun dibindeydim." dedim güçlü durmaya çalışarak ve gözlerinin içine kendimden emin bakarak. (Yoğun şiddet ve cinsellik içermektedir!) Başlangıç tarihi : 03.05.2024