"Soyun!" "Ne?" Yaşlı adam oturduğu masada kaşlarını çatmıştı ki yanındaki kadın tebessüm ederek bana döndü. "Sadece hırkanı çıkar ve bize sol kolunu göster." Tedirginlik içinde onlara baktığımda uzun bir masada oturan toplam on kişi görmüştüm. Ben kapıya yakın bir yerde duruyordum ve yanımda benimle aynı yaşta olan altı çocuk daha vardı. Sağımdaki kızın sol kolundaki yarasa damgasını gördüğümde sertçe yutkundum. Aynı damgadan benimde kolumda vardı. "Neyi bekliyorsun?" Bu soğuk ses yaşlı adamın sağ tarafında oturan kişiden gelmişti. Başını önündeki dosyadan hiç kaldırmadığı için yüzünü iyi göremiyorum. Hırkamı çıkardığımda benimle aynı hizada duran çocuklar koluma baktı. "Sende Yarasalardan birisin." Yaşlı adamın sesi huzursuz çıkmıştı. "Nasıl damgalandığını hatırlıyor musun?" Yine o adam konuşmuştu ve hâlâ başı önündeki dosyadaydı. İyi hatırlıyordum. "Hayır." Onlara güvenmiyorum. Cevabım ile kalem tutan eli hareketsiz kalmış fakat başını kaldırmamıştı. "Artık bizi neden buraya getirdiğinizi açıklayacak mısınız?" Yanımdaki çocuklardan biri konuşmuştu. Yaşlı adam sıkıntıyla bir nefes alarak bizlere baktı. "Aslında hepiniz aynı çocuk yurdunda bir zamanlar kaldınız. Peşinde olduğumuz biri var ve o yurttaki otuz çocuğu damgaladı. Şimdi yeniden ortaya çıktı ve Yarasaları bulup hepsini öldürüyor." Sanırım Yarasalar biz oluyorduk. "Bizimle işbirliği yapmak zorundasınız, tabii yaşamak istiyorsanız?" Masadakilere döndü. "Herkes kendi eğiteceği çocuğu seçsin. Unutmayın seçeceğiniz çaylaktan siz sorumlusunuz." Burada neler olduğunu anlamıyorum. Masadakiler bizi incelerken o başını hiç kaldırmayan adamın sesini duydum. "Gözlüklü kızı ben eğiteceğim." Burada gözlük takan sadece bendim.

Dilsiz bir kızın kalbi tüm kötülükleri kendisine çekiyordu. Hiçbir kalp bu kadar değerli olmamıştır. Yeşil, Ötanazi Okulu'na sürgün edildiğinde o yıllarda henüz bir çocuktu. Öz babasının onu nasıl bir yere mahkûm ettiğini bile bilmiyordu. Ötanazi Okulu, Amerika Birleşik Devletleri'ne bağlı olan Alaska'da açılmış karanlık bir okuldu. Bildiğiniz tüm o okulları unutun çünkü Ötanazi Okulunda öğretmenler ders vermiyordu. Her biri kendi dalında uzman bilimcilerdi ve oradaki amaçları bir okul dolusu öğrencinin üzerinde deneyler yapmaktı. Öğrenciler ise sıradan öğrenciler değildi çünkü her biri idam cezası almış mahkûmlardı. Okul onları satın alarak kendi deneylerinde kullanan karanlık bir girdaptan farklı değildi. Bir kez içine girince çıkmak mümkün değildi. Yeşil tüm o tehlikeli mahkûmların içinde göğsünde değerli bir kalple yaşamak zorundaydı. Herkes onun kalbini isterken kurtların içine atılmış bir kuzudan farklı değildi. Kalbini isteyenlerden biri de öz babasıydı. Babasının onun kalbi için okula tehlikeli bir suikastçı göndermesiyle, belki de tüm ezberler bozulmaya başlamıştı. Avcı'da her zaman bu kadar acımasız değildi. Özellikle ateşten kızıl saçları olan ve bir katile gülümseyen hasta bir kadını tanıyana kadar. Şimdi karar verme sırası ondaydı. Avını öldürmeli mi, yoksa korumalı mı? Sayfalar üzerinde konuştuğu bu dilsiz kadınla tam olarak ne yapmalıydı? "Kadın kandan korkuyordu, adam ise kan kokuyordu. Şimdi sen söyle; böyle bir durumda kadın özleyebilir mi ölüm kokan bir adamı?" dedim. "Kadın aptaldı adam ise kadına kör. Şimdi sen cevap ver; her şeye, herkese ve özellikle küçük bir kadına kör olan bir adam bekleyebilir mi kadın tarafından özlenmeyi?" diyerek bana cevap verdi.

"Merhaba ben Barın. Tanışalım mı?" Sıradan bir teklif... Sıradan bir gün... Çocukluk, oyunlar... Babaları asker Ayza ve arkadaşının babası asker olan Barın askeri lojmanda tanışıp oyun arkadaşı olurlar. Barın ünlü bir futbolcu olmak için çok hevesli aynı şekilde Ayza da ünlü bir fizyoterapist olmak istiyor. Bu iki çocuk ayrılmak zorunda kalırsa ve ellerinde kalan tek şey hayalleri olursa?

Fantastik bir dünya. Krallık acımasız, birinci sınıflara taparken geride kalanlar hiçliğe atılıyor. Köyler krallığa karşın epey yoksul. Yemek, şu gibi ihtiyaçlarını karşılamak bir rüya onlar için. Ve güçsüz. Güçlerinden koparılmış... Bir savaş sonucu Krallık güçlerini artırabilmek amaçlı bir zırvalık planlar. Bu plan sonucı yapılan ayrımcılıklar sözde kalmaz, kanıtla ortaya çıkar. Peki ya güçlerinden ayrılmak istemeyenler? Kralı tahta uygun görmeyenler? Diyar içi savaş çıksa ne olabilir? Ünlü bir suikastçı tahta göz dikerse ve Krallık muhafızı bu davaya göz koyarsa?

"Bela yağmur gibi gökten yağarsa Başını ona tutmaktır, adı aşk..." . . . 🪶❤️‍🔥 Kapak tasarım; @Publiisherr

Ateş kızışırsa bir gün alev olmadan yanabilir mi? Ateş olmadıkça ne anlamı kalır alevin? Sıradan bir günde minik bir aksilikle bütün hayatın değişir mi? Kesinlikle evet. Yaraları saran bir dostluk, güzel bir arkadaşlık grubu ve aşk... Peki o arkadaşlığın gölgede kalan o yüzü. Can acıtan, yaraları deşen ve gözleri kanatan tarafı? "𝚂̧𝚎𝚢𝚝𝚊𝚗ı𝚗 𝚋𝚒𝚛 𝚑𝚒𝚕𝚎𝚜𝚒 𝚐𝚒𝚋𝚒𝚜𝚒𝚗. 𝙱𝚊𝚣𝚎𝚗 𝚘 𝚔𝚊𝚍𝚊𝚛 𝚐𝚞̈𝚣𝚎𝚕 𝚐𝚘̈𝚛𝚞̈𝚗𝚞̈𝚢𝚘𝚛𝚜𝚞𝚗 𝚔𝚒 𝚐𝚘̈𝚣𝚞̈𝚖𝚎 𝚘 𝚑𝚒𝚕𝚎𝚢𝚎 𝚞𝚢𝚖𝚊𝚍𝚊𝚗 𝚎𝚍𝚎𝚖𝚒𝚢𝚘𝚛𝚞𝚖... "

"Hoşuma gidiyorsun ama seni öldürürüm."

"Savaşın ortasında doğan kaç çocuğun seçim şansı vardır ki?" İki düşman aile, iki düşman ülke: Zirakov ve Senteria. Ve şimdi, savaşın kazananı belli olmak üzere. Zirakov ülkesinin kraliçesi İrina bu savaşın kazananı olmak için büyük bir risk alarak kızı Kitana'yı düşman topraklarına, Senteria'ya gönderir. Kitana, Senteria'ya giderken krallığın kökünü kazıyacağına dair kendisine söz vermiştir. Fakat Senteria Kralı Estes, Kitana'yı veliaht olarak görülen oğlu Vincent'le evlendirmeye karar verince Zirakov Prensesinin planları altüst olur. Ve böylece Kitana bir anda kendini kanlı bir taht oyununun ortasında bulur.

24 Krallıktan gelen genç prens ve prensesler için kurulmuş bir Kraliyet Okulu. Ancak acımasız bir suikastçı kendini soyluları teker teker öldürmeye adamıştır. Kaçış yok. Teslim olmak yok. Oyuna hazır mısınız?

"Masalda da gerçekte de kalbi olmayan bütün kızların adı Gökçen'dir..." . . . Kapak: @birkadehsevgi- 🦋🖤