Umut'un hayatında her şey yolunda giderken, yaşadığı bir kaza sonrasında her şey değişir. İç dünyasında kendiyle hesaplaşmaya çalışırken hiç beklemediği bir gerçekle karşı karşıya kalır. Artık önünde iki yol vardır. Ya bu gerçeği kabul edip hayatına kaldığı yerden devam edecek ya da bu gerçeğin acısına kendini mahkûm edecektir. Umut hayatına kaldığı yerden devam ettiğini düşünürken yaşanan kazayla birlikte sır perdesi aralanır ve kabul edilemez olaylar gün yüzüne çıkar. Yakınlarıyla ilgili öğrendiği gerçekle yeni bir yol ayrımına girer. Yalanlar ve kabul edilmesi güç gerçeklerin ortasında kalan Umut, yaşadığı acıların enkazından kurtulmaya çalışırken aklı ve kalbi arasında verdiği savaşı kazanabilecek miydi? * "Sakın unutma... Eğer istersen güneşi bile söndürebilecek kadar güçlüsün!"

"Soyun!" "Ne?" Yaşlı adam oturduğu masada kaşlarını çatmıştı ki yanındaki kadın tebessüm ederek bana döndü. "Sadece hırkanı çıkar ve bize sol kolunu göster." Tedirginlik içinde onlara baktığımda uzun bir masada oturan toplam on kişi görmüştüm. Ben kapıya yakın bir yerde duruyordum ve yanımda benimle aynı yaşta olan altı çocuk daha vardı. Sağımdaki kızın sol kolundaki yarasa damgasını gördüğümde sertçe yutkundum. Aynı damgadan benimde kolumda vardı. "Neyi bekliyorsun?" Bu soğuk ses yaşlı adamın sağ tarafında oturan kişiden gelmişti. Başını önündeki dosyadan hiç kaldırmadığı için yüzünü iyi göremiyorum. Hırkamı çıkardığımda benimle aynı hizada duran çocuklar koluma baktı. "Sende Yarasalardan birisin." Yaşlı adamın sesi huzursuz çıkmıştı. "Nasıl damgalandığını hatırlıyor musun?" Yine o adam konuşmuştu ve hâlâ başı önündeki dosyadaydı. İyi hatırlıyordum. "Hayır." Onlara güvenmiyorum. Cevabım ile kalem tutan eli hareketsiz kalmış fakat başını kaldırmamıştı. "Artık bizi neden buraya getirdiğinizi açıklayacak mısınız?" Yanımdaki çocuklardan biri konuşmuştu. Yaşlı adam sıkıntıyla bir nefes alarak bizlere baktı. "Aslında hepiniz aynı çocuk yurdunda bir zamanlar kaldınız. Peşinde olduğumuz biri var ve o yurttaki otuz çocuğu damgaladı. Şimdi yeniden ortaya çıktı ve Yarasaları bulup hepsini öldürüyor." Sanırım Yarasalar biz oluyorduk. "Bizimle işbirliği yapmak zorundasınız, tabii yaşamak istiyorsanız?" Masadakilere döndü. "Herkes kendi eğiteceği çocuğu seçsin. Unutmayın seçeceğiniz çaylaktan siz sorumlusunuz." Burada neler olduğunu anlamıyorum. Masadakiler bizi incelerken o başını hiç kaldırmayan adamın sesini duydum. "Gözlüklü kızı ben eğiteceğim." Burada gözlük takan sadece bendim.

Bazı hikâyeler mutlu sonla bitmez. Bir tutam acıdan başka bir şey vaadetmeyen bu hikâyelerin ardında hep hüzün ve keder saklıdır. Poyraz ve Efsun ne kadar uğraşsalar da geçmişin derin yüklerinden bir türlü kurtulamayacaklardır. Günün sonunda birbirlerini deli gibi seven bu iki gencin kendi içlerinde yaşamak isteyip de yaşayamadığı binlerce duygu kalır. Dikkat: korku ve şiddet içerir.

Benim bu hayatta sığınacak kimim vardı? Kimsem. Bana hayatı sevdirecek kim vardı? Kimse Peki beni bu hayatta seven var mıydı? Olmadığından emindim. O zaman neden yaşıyordum, bu anlamsız savaş niyeydi? Ben hayattan bir beklentisi ve gâyesi olmayan birinin tekiydim. Ne birini seviyordum ne de birisinin beni sevmesine izin veriyordum. Kollarımı yanıma doğru açtım, ve üçten geriye sayarak bağırmaya başladım. Bu hayat bana karşı sağır olmuştu, bunlar son bağırışlarımdı. "Üç." Artık bir adımlık bile mesafem yoktu. "İki." Kahkaha atmaya başladım. "Bir." Ve kendimi aşağıya bıraktım.

Merhabalar değerli okuyucular roman severler.Bu kitap dostluğun tanımı beraber öğrenen 2 şahıs tarafından yazılmıştır.Okurken sevebileceğinize adımız kadar eminiz.Umarım bizi yanıltmazsınız. *** Merhaba,ben Asu.Belli başlı nedenler yüzünden zorlada olsa İzmir'e taşındım.Bu zor süreçte iyi ve kötü bir çok insan tanıdım.-O hariç- O iyi değildi,kötü hiç değildi.O bambaşka bir şeydi.O bambaşka bir insandı.Nasıl yani, diye sorarsanız şöyle cevap vereyim;Genelde matematikte 2-1=1'dir.Ama aşkta öyle değildir.2-2 bizim ve onun aşkı için 0'dır.Şimdi benim ile beraber bu romanı okumayın YAŞAYIN! *** Evet, değerli okuyucularımız iyi okumalar dileriz. "Kalbinin sesini dinle, yolunu bulacaksın."

Gözlerinizi açtığınızda yıkılmış bir evde uyanacaksınız. Tek çıkış yolunuz yerin altı olacak. Kendinizi bulduğunuz çıkış noktası her bir yanı kameralarla çevrili, her yeri izlenen bir plato. Tek amacınız ise alandaki ipuçlarını takip edip evinizi bulmak. Tüm yarışmacılar evlerini bulduğu an, kazanan belirlenmiş olacak. Öyleyse, sizi kaybetmemizi ister misiniz?