BİR KAT EKSİK ... Arel Apartmanı'nda herkes aynı binada yaşar. Ama kimse aynı gerçeği paylaşmaz. Arven Arel, yirmi yedi yaşında bir avukattır. Geçmişini geride bıraktığını sanır. Ta ki bazı dosyalar, bazı sessizlikler ve boş bir kat onu yeniden eve çağırana kadar. Apartmanın katları doludur. İnsanlar da öyle. Ama biri eksiktir. Arven, cevapları ararken yalnızca geçmişle değil, ailesiyle ve kendisiyle de yüzleşmek zorunda kalır. Her kapı yeni bir soru açar. Her suskunluk biraz daha ağırlaşır. Bazen gülümseten anlar vardır. Bazen nefes aldıran duraklar. Ama karanlık her zaman bir adım geridedir. Çünkü bazı evler anıları saklamaz. Sırları korur. Ve bazı gerçekler... Bir kez ortaya çıktığında, hiçbir şey eskisi gibi olmaz.

❝Burası Karadeniz, burada hiçbir aşk mücadelesiz olmaz.❞ "Karadeniz'e eskiden Konuk Sevmez Deniz derlermiş," dedi. Sesindeki buz dağı yüreğimi titretti. Bunu daha önce hiç duymamıştım. Demek hırçın dalgaların sahibi olan Karadeniz'e Konuk Sevmez Deniz diyorlardı. İlk kez duyduğum için olsa gerek garibime gitmişti. Ben de buraya gelen bir konuktum. "Peki ya, öyle mi?" diye sorduğumda bakışlarımı usulca ona kaldırdım. "Burası gerçekten konuk sevmez mi?" "Sevmez," dedi Kuzey net bir dille. "Alır, götürür, öldürür seni. Sen de elbet gideceksin buralardan, ait olduğun yere döneceksin. Buralar hiç konuk sevmez." Bir düşman kapıyı çalar. Elinde ölümle bekler. İmkânsız bir aşk başlar.

Kitap oldu. Dört kitabı basıldı. ❝El bebek, gül bebek değil; el bebek, öl bebek.❞ Karanlık örgütün kurduğu düzen için doğmuş bir kız çocuğuyken ona verilen en büyük ceza sevgisizlikti. Kaderini kabullendi ve kartını oynadı. O kim miydi? Hisar Alatav. Hayır, sil. His Alatav. Karanlık düzenin kıyameti olmak üzere. O ise Bronz. Karanlık örgüte başkaldırıp kartları yeniden dağıtan adam. Ona Bronz derler. Onların tohumları el bebek gül bebek değildi; el bebek öl bebekti.