"Alacalı Ala küçücük canın var onu da bu aç aslanın önüne bırakıyorsun." Medar uğursuz bir şehirdi, Ala Safir Rima ise bu şehirde yaşıyordu. Ve bu şehirde yaşamanın bir bedeli vardı. Ala Safir, yalnız kaldığı şehirde geçmişiyle yaşamak zorundaydı. Ta ki bir gece hayatını kurtardığı adama kadar. Lider Ulu Vasil. Soğuk, sert ve mesafeliydi. Tanrı'nın yarattığı en güzel ve en çirkindi. Gri gözleri, sözlerinden daha şiddetli bir şekilde kalbimi parçalayacaktı. Ve ben ona çocukluğumdan beri aşıktım. Hayatını kurtardığımda, bana bir anlaşma için geleceğini bilmiyordum. Anlaşmanın bana geçmişin sırlarını ve yeni bir hayatı vereceğini. Aile sırları, geçmiş ve o... Kalbimi parçaladığı her an ona daha çok aşık oluyordum. Ve onsuz geçireceğimi düşünmediğim bir gün olmadığını biliyordum.

"Şimdi seninle bir anlaşma yapacağız," dedim gözlerimi nefret ettiğim adamdan ayırmadan. Gözlerine baktığımda hissettiğim tek şey, benden çaldıklarıydı. Benden düşlerimi, hayallerimi, umutlarımı ve anne olma şansımı çalmıştı. Öyleyse bende onun hayatını çalacaktım... Kafası karışmış gibi "Ne anlaşması?" diye sordu. "Madem yumurta hücrelerimi çaldın ve benim çocuğumla sevgili karına taşıyıcı annelik yaptırdın, öyleyse yeni kuralları ben yazacağım." "Ne diyorsun sen? Ne saçmalıyorsun?" "Çocuğumu ben doğuramayacak olabilirim ama olması gerektiği gibi herkes benim çocuğum diye bilecek. Gerçekleri sadece ikimiz bileceğiz."

Umut, en karanlık anda doğar ve bazı kıvılcımlar, devrimi başlatacak gücü taşır. Kış Gündönümü; robot teknolojisi, nükleer kış ve baskıcı bir rejimin kıskacındaki bir toplumun hayatta kalma ve umudu yeniden inşa etme mücadelesini anlatıyor. Aşk, arkadaşlık ve direnişin iç içe geçtiği bu hikâye, okuru karanlık bir gelecekte bile inancın ve cesaretin izini sürmeye davet ediyor.

••Tamamlandı. Henüz kitap olmadı. Seri, üç ana kitaptan oluşuyor ve 2026 yılında düzenlenmiş versiyonuyla raflarda olması planlanıyor. Wattpad'de bulunan bölümler düzenlenmemiş haline aittir. ❝Bir düş, bin ağıt.❞ Marin Alakan çok küçük yaşlardayken doğduğu topraklardan ayrılmak zorunda kalmıştır. Babası, kaderin sancılı ağlarının önüne geçmek için yıllarca kızının doğup büyüdüğü Mardin'e gelmesini yasaklar ve İstanbul'da herkesten gizli bir hayat sürmesini sağlar. Marin, abisinin yaptığı bir hata yüzünden kendini tekrardan doğduğu topraklarda bulduğunda ise artık hiçbir şey eskisi gibi olmayacaktır. Eski adıyla Karan Ağa olan kitaptır.

Bir tutam, ego! Üç tutam, yakışıklılık! Azıcık akıllı, bayağı çapkın! Hiç olmayan terbiye, ve karşınızda Uraz Kandemir! Hayatı sadece bir gecede değişen, Bade Esenler. Bu hikaye zalim Şehrin, zalim Tozlarına gelsin. Başlangıç tarihi : 18.02.2020

Kolumdan tutduğu gibi beni arabanın içine zorla oturttu. -Bırak beni sen kimsin ya kim kendini ne zannediyosun diye bağırarak arabadan çıkmaya çalışıyordum koltuğa beni öyle bir bastırdı ki, üzerimdeki siyah beyaz çizgili eteğim debelenmemden kalçalarıma kadar sıyrıldı ikimizde aynı anda önce bacaklarıma, sonra bir birimize baktık çakır gözleri çok deli bakıyordu göz göze bir süre bakıştık arabadan çıkmak için hamle yaptığımda beni yan döndürüp kemerimi taktı. - Hayvan sen hayvansın diye bağırmaya başladım Bana eğilip burnumun dibine kadar girdi. - Eğer hemen bağırmayı kesmezsen o minik siyah kilodunu yırtar atar içine şuracıkta girerim gerisini sen düşün......

"Benden nefret ediyorsun. Ama bana ait gibi gözüküyorsun." Keskin, kısık bakışlarının altında gerildiğimi hissettim. Bakışları alev alev yanan bir kömür kadar sıcak ve bir o kadar karanlıktı. Emir Cihandar'a ait olmak. Bir eşya gibi değil, bir esir gibi değil, bir intikam gibi değil. Bir duygu gibi, bir dokunuş gibi, bir ruh gibi. Tehlikeyle parıldayan kara gözlerine bakarken, "Sana ait değilim," diye bastırdım. Bakışları vücudumu ağır ağır inceledi. "Gözüküyorsun dedim, öyle olduğunu iddia etmedim." "Edemezsin zaten." Sanki bakışlarıyla soyuyormuşcasına ateş saçan irisleri bedenimden gözlerime çıktığında güç oradaydı. "Eğer iddia edersem zaten..." Sırtını doğrultup geniş, yapılı vücudunu öne doğru eğdi. "Aksine hiçkimsenin gücü yetmezdi." Alttan gözlerimin içerisine bir yangını başlatır gibi baktı. "Mira Alemşah, eğer benim olsaydın. Değil tüm dünya, sen bile kendini benden alamazdın." #eslaf ••• Wattpad'de ESLAF adında ilk yazılmış hikayedir.

"Gitmek mi istiyorsun?" diye sordu. "Evet," dedim. "Gözlerime bak," dedi. Baktım. Ve saatler sonra bakışlarında ilk kez, ufacık bir ihtimalle cebelleşen şüpheyi gördüm. "Ben sana her şeyimsin dedim. Ama sen hiçbir şeyimmişsin." Artık yapabilecek hiçbir şey kalmamıştı. Yolun sonu burasıydı ve o ne yaparsa yapsın, gidişime engel olamayacaktı. Saatler içinde çökmüştü güzel yüzü. Bomboştu karanlık gözleri. Bana öyle bir bakıyordu ki, sanki bıçağı kalbine saplamışım da geri çekmek bilmemişim gibi. "Bu bir son değil," dedi sadece benim duyabileceğim bir sesle. "Gideceksin ve ne yazık ki ben seni bırakmayacağım. Daha önce de söylediğim gibi, istersen dünyanın öbür ucuna git, yine de bulurum seni. Ama eğer seni bulduğumda, bir şeylere mecbur kalmadığını anlarsam, ikimize de geçmiş olsun. Eğer ki gerçekten benden intikam almışsan..." Gözlerine uzun uzun bakmak, dakikalarca nefes tutmakla eş değerdi. "Dua et ki Allah seni karşıma çıkarmasın."

Cehennemin durakları vardır. İlk durakta inenler cehennemin kapısını aralar ve ateşle yıkanırlar. Canları öyle yanar ki akılları gider başlarından. İkinci durağa gidenler ilk duraktakilerin çığlıklarını duyamazlar bile. İkinci durağın ismi Seir'dir. Ateşin kokusunu soluyup, ruhların kıvranışını hissederler. Orada inenler başlarına gelecekleri anlayıp geri dönmeye çalışırlar ama kapılar çoktan kapanmıştır ve diğer bekleyenler bu görüntü karşında korkmaya başlarlar. Üçüncü durağın ismi Hutame'dir. Kimse bu durakta inmek istemez ama zebaniler hepsinin dört bir tarafını kuşatıp onlara bunu mecbur kılarlar. Çığlıkları herkes tarafından duyulur. Artık herkes şeytanın kahkahalarını duymaya başlar. Dördüncü durağın ismi Lezza'dır insanlar korkudan yerlerde sürünüp yalvarmaya başlar, beşinci durak Sekar'dır ateşi durağa inmeden tenlerinde hissedenlerin bedenleri parçalanmaya başlar, altıncı durak Cahim'dir kendini tamamen kaybeden insanlar bu sefer kurtuluş yolu olarak birbirlerini parçalamaya başlarlar, yedinci durak Haviye'dir, onlar hiçbir şey yapmazlar çünkü zaten cehennem onlara ilk soludukları havayla armağan edilmiştir. Ateş onların tek gerçeğidir. Bazen insanlar ölmeden de cehennemi yaşamalıydılar. Onunla ben bunu hedeflerken bir aşkın içinde cehennemin yedi katında birden yanmak planlarımız içinde yoktu. Yana yana yakarken cehennemin her parçası olmayı kabul etmiştik. 🔥 İçi gidiyordu bana; içim gelsin diye bekliyordum onu. 🔞

"Bela yağmur gibi gökten yağarsa Başını ona tutmaktır, adı aşk..." . . . 🪶❤️‍🔥 Kapak tasarım; @Publiisherr