O bir hırsız. Dahası dolandırıcı ve yalancı. O bir profesyonel. Üstelik gerçek bir dâhi. Ve şimdi polisin ona ihtiyacı var.

kafamın içi terkedilmiş bir akıl hastanesiydi. bitmeyen bir kavgaydım. kaçmaya çalıştığım her şeyin tam ortasındaydım.

Sosyal medya hesabı üzerinden futbol yorumculuğu yapan ve hayli popüler olan Dila Aral, kullandığı rumuz dolayısıyla herkes tarafından erkek zannedilmektedir. Mesaj kutusuna düşen bir fotoğraf ve ardından katıldığı olaylı canlı yayın sonrası hayatı tamamen değişir. Sosyal medyada yerin dibine soktuğu yetenekli futbolcu Barış Akdora'yla 6 ay boyunca çalışmak zorunda bırakıldığında ikilinin arasında dinamikler değişir ve güç savaşı başlar. Beraber çalışmayı öğrenebilecekler midir?

Nur Ayaz'ın hikayesi pek çok açıdan normaldi. Ta ki işin içine birden fazla seçenek girene kadar. Bu interaktif bir kurgudur. ❌ GKB okuru Mervekvt diyor ki; Onları okuduğum için çok mutluyum, bazı seçenekler anlık panik atak yaşatıp diğer bölümde ne olacak diye düşündürürken gölgenin ötesine geçme aşamasına gelmiş olmamız çok büyülü ve inanılmaz hele bu anlara auroranın eşlik etmesi... Bu bölümü okumaya doyamadım, Nur'un iki gün de bütün hayatından daha çok gülmesi ve sonunu düşünüp kendini üzmemesi, kendi deyimiyle iyi insanlarla birlikte büyümesini okumak beni çok mutlu etti ve duygulandırdı, sondaki not ise son nokta oldu ve gözlerim dolu dolu oldu. Bu hikayeyi okurken çok zevk aldım, iyi ki onları bu şekilde yazdın. ❌ Yardıma ihtiyacınız varsa ebeveyninize, arkadaşınıza, rehberliğe ya da güvendiğiniz bir yetişkine başvurun veya yerel bir yardım hattını arayın.

FİNAL OLDU!!!! Umuda sarılmış kalplerin hikayesi... Karanlık bir yolda el ele ışığa doğru yürümenin, umudun hikayesi... Yaralı genç bir kızın avucundaki yıldızlarla karanlıkta kalmış sevdiği adamın kalbini aydınlatmaya çalışmasının hikayesi... Bir onkoloji hastanesi... Hayallerini ve umutlarını bir hastane kapısında bırakıp umudun gölgesini bile yüreğine uğratmayan sadece ölümü bekleyen kanser hastası genç bir adam... Yıllar önce kanserden ölen en yakın arkadaşının da isteği üzerine kanser hastalarına gönüllü olarak arkadaşlık yapıp yıllardır aşık olduğu adamla bu hastanede karşılaşan genç bir kız... Genç kızın sevgisi sevdiği adamı iyi edecek mi? "Sonra yürümeyi bırakıp bir köşeye oturdum. Karanlığımda kaybolmayı, yok olmayı dileyerek oturdum." Derin bir iç çekti ve devam etti. "Sonra... sonra sen geldin. Elimden tutup beni ayağa kaldırdın ve bu zifiri karanlık yolu beraber, yan yana yürümeye başladık. Sen yürürken ne yapmaya başladın biliyor musun?" Ne dercesine kafamı salladım sağa ve sola doğru. "Sen avcunda topladığın parlak yıldızları yolun kenarlarına bırakmaya başladın bir bir."

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."

Ben, odasını dağıtıp bir daha toplamayan o çocuktum. Elini prize sokan, süt kutusunu başına dikerek içen, annesinin terliğinden korkup kaçan kişiydim. Karşıdan karşıya geçerken sağa sola bakmaz, adımımı atardım. Ölümün beni bulamayacağına inancı tam olan ahmağın tekiydim. Ben bin parçaya bölünmüş bir adam, bu dünyanın en çiçeksiz mezarıydım. ❌ Bu mutsuz başlayan ve devam eden kimine göre iyi biten kimine göre iyi bitmeyen; akılları karıştırıp duyguları sorgulatan ağır bir kurgudur. Juliet Yaşamak İstiyor'dan tanıdığımız Yağız Üstün'ün yarım kalan hikayesidir.

"Onun kedileri vardı. Benimse kedilere alerjim. O, kelimelerin gücüne inanırken ben rakamların gücüne inanırdım. O, bu dünyaya bir amaç için gönderilmişken benim amacım sorgulanıyordu." Bu mutlu başlayan sarsıcı devam eden ve sonucu göreceli farklılıklara sahip derin bir kurgudur.

Yaşıyorduk, işkence çekiyorduk, idam ediliyorduk, köle gibi çalıştırılıyorduk, susuyorduk, çığlık atıyorduk ama hepsinin sonunda sesli ya da sessiz bir savaş veriyorduk çünkü seviyorduk. Şaşırtıcıydı, sevgi bazen bir savaş meydanının ortasında size uğruyordu. O an iki yolum vardı. Ya sevecektim, ya ölecektim. Sevmeyi seçtim. Onu sevmek de ölümü daima nefes gibi ensende hissetmekti. "En büyük savaşların ortasında kurak topraklardan bile bazen çiçek açar, bombalar etki etmez, kökleri sımsıkı tutunur. Bir bakarsın renkler canlanır, güzel kokar her yer. Sen bu çiçeksin diyemem, biz bu çiçeği temsil ediyoruz diyebilirim. Özgürlüğümüze." Bu kitapta geçen kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünü olup her ayrıntısıyla kurgudan ibarettir.