"merhaba " Dedim önümde sakin ve bir o kadar tehlike saçan adama bakarak arkadaşımı içimde bin parça ya bölmek isterken isteksiz bir şekilde içeriye doğru yürümeye başladım. o gün hayatımın her anını değiştirecek o ilk adım . hayatımı alt üst ediceğini bilmiyor dum . ( bazı adımlar size mutluluğu yaşatırken bazıları ise haytınızın en merkezi olu verir ve siz ne olduğunu anlamadan ölümü size yaklaştırır. ) el'ini iki tarafıma katınca nefesim kesilmişti . "konuş " dedi sert sesiyle ? "beni korkutmayamı çalışıyorsunuz " " beni delirtme'yi bırak ve ne oldu anlat" ! " bir psikyatrise göre fazla sinirlisin biliyormusun" ! " beni delirtme'yi bırak kadın o adamı koruman hiç bişiyi değiştirmez !" sertçe yutkundum. neden ona karşı koyamıyordum. neden onun yanında bu kadar aciz hisediyorum. O bir doktordan başka herşey gibiydi onun yanında ölümün kokusu vardı. doktorlar yaşatmak için çabalarken o birini öldürmenin peşinde deydi. "sen den korkmalımıyım " dedim içime kaçan sesimi zor bularak dudağının kenarı kıvrıldı. "sadece gölgeler olduğunda , senden başka herkes korkmalı" dedi . sesinde ki sahiplenici tonu beni korkutmaktan çok onu rahatsız ediyor gibiydi . aniden yüzümü tutup kendine doğru cevirip gözlerimi gözlerine sabitledi . söyleyeceği her söz benden çok kendi kendine yemin eder gibiydi. "sen bana ait sin seni ilgilendiren herşey beni ilgilendirir .sana uzatan her el seni inçiten herkes bunun bedelini ödemeli" bu benden çok kendine söylediği bir yemindi sanki ! şimdi vereceğim her ismi yok edecek hata o yok olmadan durmayacak gibi bakıyordu bana ... "Taaaamam dedim hafif kekeliyerek " içimdeki fırtınalara rağmen..

o saniye tetiği çekti. Silahtan çıkan kurşun sağ göğüsümü delip geçti. Vücuduma yayılan acı onun gözlerinde gördüğüm duygu kadar ağır değildi. Pişmandı, gözlerinde gördüğüm tek şey koca bir pişmanlıktı. Hangimiz pişman değildi ki yaptıklarından. Ben değildim. Ve bundan sonra yapacaklarım da benim değil çevremdekilerin acımasızlığının yansıması olacaktı.