14. Bölümden sonrasıı

Kalbime sordum: Ne oldu sana böyle? Kalbim cevap vermedi. Daha da sesli, daha da hızlı atmaya başladı. Beynime döndüm: Kalbim sanırım ölüyor! Beynim dedi ki; aksine yaşamaya başlıyor... & Sevgi diye bir şey var mıydı? Sevgide yalan olur muydu? Gözlerde yalan söyler miydi? Kimsesi olmayan ve de kimseye güvenmeyen Efsun, Doğan'ın gözlerinde hapsolur. Kuş kafesten çıkmak için an kollar ama kafesten çıkınca dışardaki kurda yem olur. Belki de en iyisi kafeste kalmaktır... . . Keyifli okumalar dilerim... Umarım beğenirsiniz:))

Eşi öldükten sonra, kızına eşinin adını veren ve ona her gün annesi ile ilgili anılarını anlatan bir Ferit ve kızı. Kapak tasarımı - @hughesflyy'a aittir.🤍

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."