Gözleri boş, kaşları çatık, yorgun bir şekilde Rahel'e bakıyordu. Hiçbir şey söylemeden pencere kenarındaki eski koltuğa oturdu. Rahel korkudan vücudunun titrediğini hissediyordu. Ne yapacağını bilemez bir şekilde adama bakarak "Ne istiyorsunuz benden, kimsiniz siz?" diye titrek bir sesle fısıldadı."Azat Şeyhanlı benim adım. Sen de Rahel Yılmazsın""Beni neden buraya getirdiniz?" Diye korka korka sordu. Biraz daha yaklaştı ona doğru adam. Yavaşça, "Abin yüzünden buradasın," dedi. "O şerefsiz hayatının hatasını yaptı ve ben de seni almak zorunda kaldım." "Abim mi? Onun sizinle nasıl bir işi olabilir ki?" Bunu söylemesiyle karşısındaki adamın gözlerini karardığına şahit oldu."Önce o sesini kıs! Abin kardeşimi kaçırdı. Benim kardeşimi! Bir aşiret kızını kaçırmaya cüret etti , bunun bedelini bütün ailesi ödeyecek. En çok da sen ödeyeceksin." ----------------------------------------- Rahel Azat'ın ona doğru yaklaşmasıyla kafasını sağa doğru çevirdi. Böylece Azat'ın dudakları boynuna dokunmuş oldu. İkisi de derin bir nefes aldı. "Daha ne kadar kaçacaksın benden, benim olanı benden saklayamazsın."Uzaklaşmak isteyerek hareket etmeye çalıştı ama bu Azat'ın kollarını daha da sıkılaştırmasına neden oldu. Sonra bir cesaretle gözlerini Azat'a dikti."Senin olan bir şey yok burada. Ben senin falan de-"Sözünü kesen şey Azat'ın dudakları olmuştu. Hızlıca alt dudağını emerek düşünmesine fırsat vermeyen ateşli bir anın içinde buldu kendini Rahel. Bacaklarının okşanmasıyla onları Azat'a doğru sardı. Aynı sertlikle karşılık veriyordu. Azat onu kucaklayarak odadaki yatağa öpmeyi bırakmadan yatırdı. Dudakları boynundan aşağı doğru öpücüklerle devam etti ve göğüs arasında durdu. Derin bir nefes aldı Azat. "Bu kokudan beni kimse mahrum edemez yavrum, sen bile."

"Çekil önümden." Eseriyle gurur duymalıydı. Zira bu yaşıma kadar böylesine yoğun hissetmediğim bir öfkeyle sınanıyordum. Gözümün önünü bürüyen kan mı karanlık mı bilmiyordum. "Asla! Böyle gitmene izin vermem." Dimdik duruyordu karşımda. Sanki sıradan bir sohbetin içindeydik. "Şakam yok, Ferman. Sana defalarca söyledim, yapabileceklerimi sınama!" Ona doğrulttuğum silahtan korkmuyordu. Ama korkması gerekiyordu. Yüzümde mimik oynamadan silahın sürgüsünü hızla çekip mermiyi atışa hazır hale getirdim. "Beni vuracak mısın? Eğer vuracaksan öldüğümden emin ol yoksa seni asla bırakmam." Gözlerinde ufak bir endişe bile belirmezken bir de bana meydan okuyordu. "Umarım ölmezsin." Silahı milim oynatmadan bütün hislerime rağmen ustalıkla tuttuyordum. Duygularımı gizleyerek bütün soğukkanlılığımla baktım gözlerine. "Gidişimi izlemen sana daha iyi bir ceza olacak. Kendi ellerinle yıktığın oyunda sen de kazanamazsın." "Seni kazanamıyorsam kazanmak da kaybetmek de umrumda değil." Oynadığı bütün bu oyundan sonra bir de beni kazanmayı mı bekliyordu? Belki bu kadar öfkeli olmasam buna gülebilirdim. "Seni son kez uyarıyorum, çekil önümden. Ben senin bildiğin o kadın değilim." Kendim bile kendimi tanıyamıyordum artık. "Namlunun hedefi ölümcül değil!" Gözleri gözlerimden milim oynamıyordu. Niyeti beni daha fazla kışkırtmak mıydı? "Böyle için soğuyacaksa vur, Nilda. Ama seni asla bırakmayacağım." Saniyeler içinde parmağım tetiğe baskı uyguladı. Bir silah patladı, atlar ürktü, kediler kaçacak yer aradı ve Ferman Arnasın kanı Mardin topraklarına aktı. "Sana söylemiştim Ferman Arnas! Bir gün Mardin topraklarına senin de kanın akacak demiştim." ° Benim kalemimden bir berdel yazılsa nasıl olurdu acaba, diye düşünürken bir baktım sahneler çoktan yerini almış, kelimeler art arda dizilmiş, bana bir yazmak kalmış... 07/09/2024 📖

"Tebrikler Defne Hanım,hamilesiniz." Dünyamı başıma yıkan bu cümle... Karnımda o herifin bir parçasını taşıyordum... Peki şimdi ne yapacaktım?

Mardin, Taşın dile geldiği masal şehirdi. Acıların yaşadığı, yaşandığı şehirdi. Ya hayata meydan okuyacaksın ya da hayata boyun eğeceksin. "Coğrafya kaderdir" dedikleri çok doğruymuş. Bu topraklarda kaderin daha anne kucağındayken belirleniyordu. Bu topraklar nice kanlar döktü,nice ayrılıklar yaşattı, nice bedeller ödetti ve nice hayatlar son bulmuştu. Bu topraklar da sevmeyi kimse cesaret edemezdi. Ya ölürsün ya da öldürülürsün. Bir insanın kaderi bir saniye de bile değişirmiş. Tıpkı Mahperi ve Azad'ın kaderi gibi. Biri beyaz diğeri siyah. Orta yol yoktu ikisinin de hayat onlara gri bir renk sunmuştu. Hayat bir kere daha Mahperi'nin kaderine gülmemişti. Berdele mahkum olan kız bu sefer öleceğini hissetmişti. Azad, Mardin'in öfkeli ağasıydı. Yürüdüğü sokakta ondan korkan hiç bir insan yoktu. Öfkesini bu sefer koca taşlı duvarlar bile şahit olmuştu. Onların kaderlerini bu topraklar belirlemişti. Ya kan ya da can..

Bir plan... Bir kaçış... Yanan dört yürek... İkisi vuslata ererken diğer ikisinin çaresizliği... Verilen karar ve değişen hayatlar... Sahi hayatımız hakkında verilen kararlar ne kadar değiştirebilir ki hayatımızı? Geri dönüşü olmayan, telafisi olmayan hatalar... Miran ve Avjin'in hikayesi bu. Bir Mardin, bir töre, bir berdel hikayesi. Aynı zamanda doğacak tutkulu bir aşkın da hikayesi. Gelin beraber bakalım bu hayata, beraber okuyalım onları. * Gergin geçen birkaç dakika sonra söze başladı Agir Ağa. "Ağalar, kızım Berfe ve Hejar oğlu Azad kaçmıştır. Sonucunu hepimiz biliriz. Ölüm. Lakin ben kızımı kaybetmeyi göze alamam. Eğer sizler de uygun görürseniz berdel isterim." dedi sakinlikle. Agir Ağa'nın dedikleri ile rahatladı Hejar Bey. Kendisine söz hakkı tanınmadan ortaya atlamadan bekledi. Diğer ağalar da "Uygundur." dediğinde tüm gözler Hejar Bey'e dönmüştü. Boğazını temizledikten sonra kendisi de "Uygundur." dedi. Kendi aralarında alınan karar ile sonucu herkes duysun diye oturan ağalardan bir tanesi yüksek sesle konuştu. "Hüküm bellidir. Berdel!" * Yayımlanma Tarihi : 30.11.2021 Final Tarihi : 03.08.2023 #1- Berdel- 05.08.2023

02.09.2020 yayımlanma tarihi Mecruh sözlükte yaralı olan, yaralanmış olan demekti. Bir kelime beni ancak bu kadar anlatabilirdi. Sevdiğim adam için Mardin'e onun karısı olmak için gelmiştim. Ben nereden bilebilirim ki her şeyin bir oyundan bir 'intikamdan' ibaret olduğu için.

Bir ağa kumarcının kızına aşık olursa neler olur ? Boran ağa rozerine aşık olduğu günden beri Rozerinin babasının ondan borç para isteyeceği günü sabırsızlıkla bekledi ve o gün geldi parası karşılığında kızını isteyince Rozerinin hayatı altı üst oldu .

Bir aşk. Bu aşk uğruna zorla evlendirilen Adar ve Esra. Sonrasında yaşanan çatışmalar , aldatmalar ve ölümler...

Bir cennetti düşünü kurduğum, Bir cehenneme verildiğimde. Düğün gecesi vurulan kocamın yerine kardeşine verildiğimde başladı benim kıyametim. Boran Safir, cennetime cehennem gibi sarıldı.

Her yapılanın bedeli vardır ve bu bedelleri ödeyecek kişiler. Amcasının küçük oğlu Osman'ın bedelini Şimay, Kız kardeşi Nihal'in bedelini ise Ahmet ödeyecekti. ---- . Şimay Ahmet'in yatağına oturmuş ağlıyordu. "Allahım sen bana yardım et ey Rabbim!" gözleri kapalı sessiz sessiz ağlıyordu. Ahmet'in varlığını fark eden kız ayağa kalktı ve Ahmet'in karşısına dikildi kısacık boyu ile. "Yaptığını beğendin mi he! İzin verseydin şimdi bunları hiçbiri olmayacaktı. Ben nasıl edip bakıcam amcamın yüzüne he mi sana diyom sana!" dedi çaresiz fısıltıları ile. Hıçkırıklarının ardı arkası kesilmezken adamın göğsünü yumrukladı. "Niye bedeli ödeyen biziz. Biz kime ne ettik Ahmet he, de hele bana." Ağlayan kadının açık olan kızıl saçlarına koydu elini ve göğsüne bastırdı. "Kader beni sağa yazmış ey Şimay! İki cihan bir araya gelse bunu değiştiremez! Bize galan boyun eymek!"