🌙🌙🌙 Bana tereddütle bakan Ayaz, " Sen hastaymışsın." dediğinde kaşlarımı çatarak, "Ne hastalığından bahsediyorsun?!" dedim. Neyden bahsediyordu? İç çeken adam bunu söylemekten çekinir bir şekilde, beni incitmikten korkar bir şekilde geri çekilmek istedi. Ama onun kolunu tutarken kendim bile ne yaptığımın farkında değildim. Başını eğip tuttuğum koluna bakıp, ardından bana döndü. Kolunu tuttuğumu fark ettiğim anda bıraktım. "Özür dilerim âni bir tepki verdim..." dediğimde sesine yansıyan güzel tınıyla, "Sorun değil." dedi. Hâlâ ondan cevap bekler bir şekilde bakarken, o bakışlarını kaçırarak, "Küçükken Ruh ve Sinir Hastanesinde tedavi olmak için yatmışsın." dediğinde şaşkınlıkla ağzım aralandı. Ben öyle bir yere yattığımı hatırlamıyorum, ayrıca akıl sağlımı bozacak ne yaptım...

Felaket geleceğim demez, geldim diye kıyameti koparır. *** Cadde de yürürken ansızın gelen bir kurşun, ondan kardeşini almışken ruhu intikam ateşiyle dolup taşmıştı. Harlanan o ateşe barut fırlatılmıştı. Yalnızlığına gece şahit olurken, sessizce dünya da mahsur bırakılan ruhlarda seyirci olmuştu.

Onların kaderi yıllar önce yaşanmış tek bir gece sayesinde birleşti. Bir anda karşısına çıkan ve peşini bırakmayan Atmanlı aşireti genç kızın bütün sokaklarını çıkmaz sokağa çevirecekti. Bu zamana kadar her işini kendi halleden bir kız şimdi nasıl alışırdı etrafındaki kalabalığa? Bazı sırlar, hiç ortaya çıkmayacak sanılırdı.. Fakat hiç bir sır sonsuza kadar saklı kalmazdı.