Okuduğum şeye inanamadım. Bu bir şaka olmalıydı. Değil mi? Gerçek olamazdı. Şu an bunu yaşıyor olamazdım. Korkuyla Dağhan'a baktım. Bizzat onda da aynı korkuyu gördüm. En büyük korkumla yüzleştim. Gerçekti. Öğrenmişti. Yolun sonu gelmişti. Şimdi ne yapacaktım? Buradan nasıl kurtulacaktım? Cevap bulamadım. Nefes almakta zorlandım. Sanki bir el boğazıma yapışmış gibi hissettim. Bir de bu yetmiyormuş gibi istemsizce titredim. Bu sırada kapının açılış sesini duydum. Bir el omzuma uzandı. "Seninki geliyor tatlım." dedi. Seslerin ardı arkası kesilmedi. "Ama bu ne hâl? Sanki ters tarafından kalkmış gibi..." "Ne oldu? Neden bu kadar sinirli?" "Buraya doğru geliyor." Ona bakmaya cesaret edemedim. Göreceğim tepkiden çekindim. Gözlerimi yere diktim. Ayak sesleri git gide yaklaşırken önümde durduğunu hissettim. İşte gelmişti. Sonum gelmişti. "Şirin..." Bu ismi ilk kez ondan bu kadar sert duydum. Zorlukla ona baktım. O koyuluklara baktıkça bugüne kadar görmediğim öfkeyi gördüm. Bu bakışı canımı yaktı. "K-Kuzey..." Dudakları hafifçe yukarı kıvrıldı. Sinir dolu bir kahkaha attı. "Şirin... Adın buydu değil mi? Yoksa sana Derin mi demeliyim karıcığım?" Etraftan şaşkınlık nidaları duyulurken konuşmaya devam etti. "Kimsin sen? Benimle evlenen masum Şirin mi? Yoksa masum bir hayata konup her şeyi planlayan Derin mi? Kimsin sen karıcığım? Kaç hayatın var? Kaç kişiliğin var?" Ne kadar dayanmaya çalışsam da gözlerim doldu. Bile bile çıktığım yolda o an gelmişti. Sonum gelmişti. Ben bitmiştim. (Hikâyenin tüm hakları saklıdır. Kopyalanması ve çalınması durumunda hukuki işlem uygulanacaktır.)

-Karanlık Adımlar Serisi 1. Kitap- Peyda, bir Gerçek Aile/Kaçırılmış Çocuk klasiğidir. "Şimdi, on yedi yıl sonra annem ve babam karşımda dikiliyorlardı. Onları görüyor, onlarla aynı masada oturuyordum. Birbirimizi tanıyalı yarım saat bile geçmemişti. Varlığımızdan haberdar olmamız ise dakikalar önceydi..."

Size kendimi tanıtmanın zamanı geldi. Ben Nil. Yıllardır atanma mücadelesi veren edebiyat öğretmeni, ailenin tek işsizi, belki de en beceriksizi... Bugüne kadar ne atanma işlerinde ne de gönül işlerinde umduğumu buldum. Ablamın ve ağabeyimin başarıları altında ezilip durdum.Bir ot gibi yaşayıp durdum. Ama dün öyle bir haber aldım ki... Ayağa kalkmam gerektiğini anladım. Dedem, köyden haber yollamış. Artık torunlarının evlenmemesi nasıl canına tak ettiyse... İlk evlenene tarlasını ve evini vereceğini duyurmuş. Şaka değil! Ciddi ciddi, ilk kim evlenirse her şeyi üzerine geçirecekmiş. Duyunca heyecanlanmadım değil. Öyle çok heyecanlandım ki... Dönüm dönüm tarlalar ve başımı sokacağım bir ev... Tüm derdime şifa olurdu. Olurdu olmasına da dişli rakiplerim vardı. Ağabeyim, ablam ve sinsi kuzenlerim... Bir şey yapmalıydım. Onların yapamadığını yapıp onlardan önce evlenmeliydim. En azından bunu başarmalıydım. Yıldırım nikâhı kıymalıydım. Ama kiminle? Kiminle evlenmeliydim? Yazmayı bırakıp karşı tarafa baktım. Alıcı bir gözle Kenan'ı inceledim. Onu yıllardır tanıyordum. Ağabeyimin arkadaşıydı. Yakışıklı, eli yüzü düzgün bir adamdı. En önemlisi bekârdı. Yani bir ihtimal olabilirdi. Ama bu durum, ağabeyimi çıldırtabilirdi. İç çekip omuz silktim. Artık insanlar ne düşünür demeyecektim. Sadece kendimi düşünecektim. Evlenmeye bakacaktım. Gelsin tarlalar, gelsin paralar. (Hikâyenin tüm hakları saklıdır. Çalınması ve kopyalanması durumda hukuki işlemlere başvurulacaktır.)