Yıllardır ölü olduğu iddia edilen kızlarının yaşadığını öğrenen bir aile, kızlarını haftanın iki günü evlerine aldıkları bir anlaşma yapar. Yaşanan aksilikler daha fazla vakit geçirmeleri için fırsat olsa da en büyük abi tarafından yapılan kocaman bir hata sarsılmış olan bu aileyi, gerçek kızları geldiğinde daha çok sarsar mı? "Biz bu ailenin kaybedilen zamanlarıyız." Diye mırıldandım. Çünkü zaman kaybolmazdı, kaybedilirdi. Ve o, bilinçli olarak ben ise bilinçsizce ortada kalmıştım. Oysaki kimse ortada kalmayı hak etmezdi.

Onun gerçeği sandığımdı. Benim ise en büyük yanılgım." Bora'nın hayatı, tekerlekli sandalyesinden ibaret değildi. Asıl felç olan, ruhuydu. Ve bunu gizlemek için herkese bir yalan sattı. İnandırıcı bir yalan. Yaralı bir adam maskesi... Ama hiçbir maske sonsuza kadar durmaz, biri gelip dokunana kadar. Efil, güvenmeyi unutmuş bir kadındı. Geçmişi sırlarla örülü, sessiz çığlıklarla doluydu. Ama Bora'yla tanıştığında, geçmişi artık geçmiş kalmadı. Aşk mıydı bu? Birbirine tutunmaya çalışan iki kırık ruhun oyunu mu? Yoksa sadece... Gerçek gibi görünen bir yalan mıydı her şey? Bu hikâyede herkesin bir sırrı var. Ama bazı sırlar... Açığa çıktığında sadece birini değil, herkesi yakar.

Bir cennetti düşünü kurduğum, Bir cehenneme verildiğimde. Düğün gecesi vurulan kocamın yerine kardeşine verildiğimde başladı benim kıyametim. Boran Safir, cennetime cehennem gibi sarıldı.

BU BİR ASKER KURGUSUDUR. "Sen nasıl özel kuvvetsin ya? Mayına bastım diyorum. Kasaturayla falan imha etsene yüzbaşı!" Bir yandan da hönkürerek ağlıyordum. "Kal böyle de aklın başına gelsin. Belki akıllanırsın ağlayan bela." Ağlarken küfrettim."Senin gelmişini geçmişini..." Beni durdurup sırıttı. "Sana yardım edecek yegâne kişi benken küfür mü edeceksin?" Telaşla bağırdım. "KÜFÜR YOK! VALLAHİ BİLLAHİ TİLLAHİ YOK!" "Tamam sus artık kızım ya! Yardım edeceğim." Bu sefer de sevinçten ağladım. "Şimdi ne yapacağız komutan. Sen benim yerime bassana şuna ben yoruldum." Yere bakmadan parmağımla işaret etmiştim mayını. Hayretler içerisinde bana baktı. "Yok yok ben gidiyorum. Dünya için bu iyiliği yapmam gerekiyor." "Ölüme mi terkedeceksin beni?" "Tek seferde anlamana sevindim." Arkasını dönüp gidecekken durup hala zırlayan bana baktı. "Neyse sana ufak bir kıyak yapayım. Sakın ayağını oynatma. Yoksa uf olursun. Hadi rastgele." Yürümeye başlamasıyla ağlayarak tek bir cümle çıktı dudaklarımdan. "ANNEMİ İSTİYORUM BEN!" *. *. *. Yüzbaşı Cihangir Demiralp. Pilot Teğmen Devrim Işık Uluöz.

Ölüm ve yaşam arası bir savaşta güneşi arkasına alıp üzerimde oluşturduğu o devasa gölgede biz onunla göz göze geldik. Bu meydanda, bir savaşın orta yerinde mağlubiyetin getirdiği bir galibiyetti sanki yaşadığımız. Şerrin hayra dönüştüğü, kuşların yolunu bulduğu, kafesin yok oluşu ama bir insanın bir insana tutsaklığıydı. ''Ben Şifa Sürmeli.'' Dedim nefes nefese. Yer ayaklarımın altından kayıyorken dizlerimin üstüne çöktüm. ''1 yıldır bu topraklarda esir tutuluyorum. Şimdi burada benim ülkem için hak, hukuk, bayrak, vatan sensin! Ülkeme dönmek için adaletinle birlikte merhametine sığınıyorum.'' ... Çıkılan bazı yolların dönüşü olmaz. Bazen ise çıkılan yolda kendini bulmuş olarak dönersin. Sen benim dönmeyi düşünmediğim o yolda kendimi bulduğumsun.

Dikiş tutmayan yaralarım vardı. Kabuk bile bağlamadılar. Ona kadar. Sırtıma saplanan hançerlerin sızısı göğsüme vurdu, haykırışlarım yeri göğü inletti. Bu bir lanetti. Parmak uçlarımda yanan şey; geçmişti. Göğsümde harlanıp alev alan şey ise; gelecekti. Ve ben; bana hiç kimse değil de kimsem olan bir adama kaderimi emanet ettim. Kurguda geçen kişi, kurum ve kuruluşlar tamamen hayal ürünüdür.

Annesi ayağı kalkıp babasının elinden saçlarını kurtarmaya çalıştı kızını incitmeden. Babası daha sıkı sarıldı saçlara, annesini itip yüz üstü düşmesini sağlarken. Ağlamaya başladı saye, benim gibi. "BIRAK ONU!" dedi annesi ayağı kalkıp babasına vurmaya çalışırken. Babası darbeleri umursamadı ama saçlarını bırakıp annesine yöneldi. Bir tokat daha atıp düşürdü annesini yere. Daha çok ağladım çırpınırken. Tekme attı kardeşinin olduğu yere, "HAYIR!" diye haykırdım. "Yapma baba" diye yalvardı saye babasının bacaklarını tutmaya çalışırken. Durmadı babası. Vurdu, üst üste aynı yere vurdu. İşte saye orda kaybetti kardeşini. Saye haykırdı, bende burda haykırdım. Diğer herkes ağladı saye ve annesine. Babası acımadı ikisine de. Annesi kendinden geçti saye'nin. Ağzından ve bacak arasından kanlar akarken. Babası durdu, saye annesine koştu. Yanına diz çöküp küçük elleri ile annesinin yüzündeki kanları silmeye çalıştı. Gözyaşları karıştı, annesinin kanlarına. "Anne uyan" dedi saye ağlarken. "ANNE UYAN" diye bağırdım bende. "ANNE!" diye bağırdım boğazım yırtılırcasına.

Tek tutkusu dans etmek olan dansçı bir kız... Sokak lambalarının ışığının kesildiği bir gecede, tenha bir sokakta yürürken o gecenin hayatına yıkım getireceğinden habersizdi. Attığı her adım, kanlı elleriyle kaderinin ağlarını örecek adama götürüyordu. "Centilmen bir adam kolları arasındaki kızı mutlaka evine bırakır. Gecenin bir vakti yalnız başına sokaklarda dolaşırsa kötü adamlarla karşılaşabilir." Zifiri karanlık geceden tenine kazınan bıçak izi, en masum yarası olacaktı. Gizemli bir yabancının kin bulaşmış elleri, ona asıl ihaneti bahşedecekti. "Ne istersen yaparım, yeter ki beni onlara verme." İhanet, en büyük korkusuyla birleşecek, çaresizliğin dibinde nefesini kesecekti. "Ben sana en derin korkumu anlatırken sen korkumun ta kendisi miydin?" Gerçek, hiç bu kadar acıtmamıştı ve bir daha hiçbir şey eskisi gibi olmayacaktı. Yayımlanma Tarihi: 19.05.2022 Bu kurguda geçen kişiler, olaylar ve kurumlar tamamen hayal ürünüdür. Mafya ve polisiye kurgusudur. Not: Yetişkin içerik, şiddet ve tetikleyici unsurlar içerir. Yetişkin okurlar için uygundur. Kapak tasarımı @pluviaenoct1s aittir✨

"Ateşin içine girdiysen, yanmayı bileceksin." ... Bir taht ve iki kanlı soy. Vadelyan'lar ve Alivyan'lar. Bir savaş... Kazananı yok, kaybedeni çok. Ateşe atılan o ilk adımdan sonra hiçbir şey aynı kalmayacak. "Şahın devrilişi bütün savaşı başlatır. Ruhu buzdan kız, hayatını cehenneme çevirecek o adamla karşılaşır." VADELYAN.

Kaygı bozukluğu olan, çok şansız olduğunu düşünen, özgüven problemleri yaşayan Gülşah için ailesine karşı gelip başka bir şehre üniversite okumaya zaman işler daha da zorlaşır. Platonik aşık olduğu bir adam ve ona pek de iyi davranmayan arkadaşları vardır. Bir gün hayran olduğu kızın telefonunu çalışma odasında bulur, kız ona teşekkür etmek için kahve ısmarlar. Ama masaya bir süre sonra kızın arkadaş grubu da oturur. Onlardan biri fakültedeki en soğuk ve gizemli adam olan Gökçe'dir. Gülşah'ın kendisine de hayata da bakış açısı bu adamla tanıştıktan sonra değişecektir. ******************* ''Teşekkür ederim, var olduğun için. Bu karanlık dünyada, asit yağmurlarının arasında, üzerime ışık dolu bir şemsiye tuttuğun için.''