Grace Gibson ve Peter Williams, beş senelik ayrılığın ardından Oscar gecesinde karşılaştıklarında aradan epey vakit geçmiş ve ikilinin göl evinde başlayan hikayesi haberleri olmasa da bambaşka bir boyut kazanmıştır. Peter; En İyi Yardımcı Erkek Oyuncu Oscar'ını, Grace ise En iyi Film Müziği ödülünü kucaklarken o gece salonda olanların bilmediği karanlık bir geçmiş Peter'ın menajeri tarafından örtülmüştür. Ama Peter'ın artık işini şansa bırakmaya niyeti yoktur. Senelerdir beklediği fırsat genç adamın avuçlarına konmuşken on dokuz yaşında tanıdığı o kadının elbette ki peşinden gidecektir.

Elòise Harper, Paris'in sıfır noktası sayılan Shakespeare and Company'de ailesinden yadigar aldığı yeteneği sayesinde geçmişte geriye gittiğinde işler yolunda gitmez. Bir zamanlar sihir dünyaya egemen olmuştur. Bugün bile insanlığın tahmin edemeyeceği canlılar yaşamıştır. Lakin bilinmez bir el, tüm bunları yok etmiştir. Dedesinden ilham alarak Tarih okuyan ve onun izinden giden Elòise, yeteneğini kullanarak yaşantıları kendi gözüyle görmek ister. Tek bir kural vardır: İşleyişe asla müdahale etme! Lakin Elòise içine girdiği bu geçmiş zamanda sıkışıp kalır. Birisi veyahut birileri dönemin en önemli lordlarından birini öldürmüştür ve dünya eski dünya değildir. Ve Elòise o esnada Lord Gerard Thowsend tarafından esir alınmıştır.

Tam arabama ilerlerken durdum bir anda. Kapıyı açmaya çalışan elim havada kaldığında kırgınlığı üzerime geçirmiştim bir hırka gibi. Dik duruşlu Ahu bir köşeye çekilirken geride sadece çıplak bir ben kalmıştım. '' Asla affetmeyeceğim seni.'' dedim değişen sesim gözyaşlarımı ele verirken. '' Lisedeki Ahu'yu hayal kırıklığına uğrattığın için, tüm kalbimle kurduğum hayallerimi yıktığın ve de en önemlisi benden ailemi aldığın için. Bugünü unutma Yavuz Derman. Bu otoparkı unutma. '' Derin bir nefes aldım. Ciğerlerime ulaşmamıştı lakin bana yaşadığımı hissettirmişti. Buradan çıkıp gittiğimde hiçbir şey eskisi gibi olmayacaktı. Bu sebeple içimde kalmasını istemediğim sözler vardı. Durmadım. Dilimdeki zehiri Yavuz Derman'a saldım. '' Bugün aramızdaki iki köprüden birini yıkıp attım. Attın. Tek bir bağımız kaldı, Yavuz Derman. Atlas. Ama bugün bana bu yaşatacaklarını bilsem seninle hiç evlenmemeyi dilerdim biliyor musun? En azından umutlarımın katili sen olmazdın. Bir köşede benimle çürür giderlerdi. Böylesine güzel bir çocuğun annesi olduğum için hep gurur duyacağım kendimle. Ama biliyor musun ona hiç hamile kalmamayı dilerdim. Böylece tamamen biterdin benim için. Umarım günün birinde hayatına; göz yaşlarına kıyamayacağın, senden kıymet görecek, kendinden bile sakınacağın bir kadın girer. Sen benim kendime yaptığım en büyük yanlışsın Yavuz Derman Karaca. '' Tek bir kelime etmedi. Sessizlik, gürültüyü öldürüyordu. ''Hoşça kal. ''

Denize düştüğünde kedisine sarılanların;bir tatlı kaşığı gençlik, bir tatlı kaşığı hayal kırıklığı ve bir su bardağı dolusu gözyaşıyla yapılmış elmalı turtanın,yağmurlu bir doğum günü akşamı karşıdaki eve götürülen bir dilim doğum günü pastasının ve neredeyse bozulmak üzere olan bir gramofondan yükselen Bülent Ortaçgil sesinin, genç bir kadının odasında 'Bu su hiç durmaz.'diyerek ruha bürünmesinin hikayesi. Bu hikaye en çokta yalnızlığı seviyorum diyen ama hayat plağındaki şarkı bittiğinde gramofonun iğnesini kaldırması için başka bir ele ihtiyaç duyanların hikayesi. En sevdiği şarkı dört dakika on sekiz saniye sürenler, akşamüstü hep genç kalanlar, gece gelince gemisi batanlar,kitap sayfalarını kıvıranlardan nefret edenler,hayatı bir kutu hapa bağlı olanlar,hatalarıyla var olanlar,Galata'nın hemen dibindeki bir sahafta aradığı aşkı bulanlar veyahut bulduğunu anında kaybedenler üzerine üzerine bir inceleme. Ya da bir günlük sayfası.