Adamın yüzü boynunda gezinirken nefesi sıcak, dokunuşları soğuktu. Kalbi öyle hızlı atıyordu ki, sanki göğsünden çıkaracaklardı. Omzundan beline süzülen yabancı el, bedeninde istemsiz bir titreme bıraktı. Parmakları bel oyuntusuna indi. Bu kez daha sertti. Kadının gözleri sulanarak görüntüsünü bulanıklaştırdı; ipler biraz daha gerilerek bileklerini acıttı. Adam aynı sözleri, aynı soğuk vurguyla kulağına tekrar söyledi: "Твои крылья пахнут смертью, мой ангел!" Bağıramıştı fakat sözler kasılmasına neden oldu. Sanki bir şeyi anlamasını istiyordu. Ama kadının zihni, ağır bir sisin içindeydi. Sesler bile kendisine ulaşmadan parçalanıyordu. Onu nasıl anlayabilirdi? Hayal meyal üzerindeki sıcaklığın, dokunuşların ve yabancı ellerin sanki hiç yaşanmamışcasına, birden çekildiğini hisseti. Kadın gözlerini araladığında, adam kapıya doğru gidiyordu. Tam çıkarken başını hafifçe ona doğru çevirdi. Yüzünü göremedi ama sesi, karanlığa kazınır gibi netti: "Твои крылья пахнут смертью, мой ангел..." Aynı sözler... Anlamasını istercesine, tane tane. Göz kapakları ağırlaşarak açık tutmayı imkansız hale getirdi. Kanındaki madde adamın görüntüsünü dahada silikleştirirken, zihni karanlığa sığınmak istercesine, gözünün önünde siyah noktaları dans ettirdi. Sonra, kapı sertçe kapandı. Ses, bodrumun duvarlarında yankılanıp kadının kulaklarına saplandı. Kuru dudaklarından bir inilti bile dökülemeden, başı öne doğru düştü. Işıklar söndü. Bodrum tamamen karardı. Adam gerisine bakmadan oradan uzaklaştı. " Aklını kaybetmek kolay olandı; zor olan o karanlıkta kalıp hala sevebilmeyi bilmekti." Tür: Piskolojik Dram / Gerilim.

"Bazen hatırlamamak, hatırlamaktan daha çok acıtır..." Işıl, hayatının en karanlık anlarından birinde gözlerini açar. Hafızasında büyük bir boşluk, kalbinde ise sebebini bile bilmediği bir sızı vardır. Geçmişine dair hiçbir şey hatırlamıyordur. Kim olduğunu, ne yaşadığını, kime güvenip kimden kaçması gerektiğini... Her şey bir bilinmezliğin içinde kaybolmuştur. Ancak kader, gerçeklerden kaçmasına izin vermez. Her adımda geçmişe dair yeni bir parça ortaya çıkar ve bu parçalar, onu saklanan büyük sırlarla yüzleşmeye zorlar. Hafızasını kaybetmek, sadece başlangıçtır... Aşkın en karmaşık hali, dostlukların en çarpıcı yüzü, kaybolmuşluk hissinin en derin sancısı bu hikâyede sizi bekliyor. Işıl'ın zihnindeki sisler dağılırken, okur da onunla birlikte gerçeği arayacak. Peki, her şey hatırlanmaya değer mi? Yoksa bazı anılar, sonsuza dek karanlıkta mı kalmalı? Geçmişle yüzleşmeye, yürek burkan sırları keşfetmeye ve aşkın en sarsıcı halini deneyimlemeye hazır olun. "Hafıza, bazen kalpten daha çok yara taşır..." (Kitabım hakkında bana geri bildirimlerde bulunursanız çok sevinirim. Şimdiden teşekkür ederim.🤗) ~Sunofsea~

İnsan kim olduğunu nasıl bilmezdi? Ya da kim olduğunu ne zaman, nasıl bilirdi? Veya birinin kim olduğunu bilmek, biri için ne kadar önemliydi? Annesinin beklenmedik ölümü ardından bu gibi sorularla ve çarpıcı gerçeklerle yüzleşmek zorunda kalan Berfu Avcı, bunlarla yüzleşmekten kaçmak yerine tüm bunların kaynağına gitme kararı aldığında başına gelecekler hakkında tahminleri vardı. Tahmin edemediği şey ise tüm bunların kaynağı olan Queenella kasabasında karşısına kötü gibi gözüken iyi şeylerin de çıkabileceğiydi. Fakat yine de masallar sadece masalken güzeldi. Atladığı tavşan deliği sırf bu yüzden ne sadece zifiri karanlıktı ne de kan kırmızı... Bir kıvılcım tutuştu ve bir gülün yaprakları yanmaya başladı. Tavşan deliğinde artık ateşler de vardı. Umut ve korku... Son ve başlangıç... Güven ve ihanet... "Ateş kaderle buluştuğunda kaçış yolu olmaz, rüyalar bile benzinle yıkanmış olur." demişti annesi ona bıraktığı son sözlerinde. Ama Berfu bu tavşan deliğine atlamadan çok önce zaten kaderinin ateşle buluştuğunun farkındaydı. Ne de olsa bir varmış bir yokmuşla başlayan masallar gibiydi her şey. Bir an vardılar ve bir an yoktular. Tüm telif hakları saklıdır.

Hikayen bazen bir aynayla başlar. Onun kaderi zaten önceden yazılmıştı. Bir hata ile başladığını sandığı hayatına gitgide içine doğru çekilecektir. Hazel Vasili. İkizinin yerine geçen bir kızın hikayesi. Aetherion kaderleri yazdı o kız ise kaderi değiştirerek baştan yazdı.

Çocukluktan gelen arkadaşlık aşka dönüşürse ne olur?

Bir Diva ve Üç Terliği adlı WhatsApp grubuna eklendiniz... "Divaleyna" adlı kullanıcı grup adını, "İki Diva ve Üç Terlikleri" olarak değiştirdi... 0505*******:Aleyna yine ne işler karıştırıyon yaw 0534*******: omg yeni biri! Oha bize mı ayarlicann Aley??! 0509*******: Arda mal mısın? Kız arkadaşın yok mu senin. 0534*******: Size anlattığım Pakize'den mi bahsediyon? La salak o Peluş Tavuk! 0505******* yazıyor... 0509******* yazıyor... Divaleyna: Kesin lan! Susun. Arkadaşımı aldım. Divaleyna:Yavşayanı götten domaltıp sikerim. Divaleyna: Ayrıca absürd konuşmalarını pek takmayın. + olarak ben yokken kitap karakterlerinden bahsederse anlayışla karşılayın. Nedeni ise onları anlatmadan beş dakika duramıyor ve artık bu alışkanlığı. YADIRGAMAYIN YOKSA SİZİ. Divaleyna:Neyse şuan aşkım bebeğim balım ikinci yüzümü görüyor... Siz: Aleyna mal mısın? Siz: Bu grup ne lan. Oha. amk burda nie Erkekler var. Siz:Genel eve mi çalışıyon lan yoksa. 0505*******: Gitmiş kendi gibi deliyle arkadaş olmuş. Genel ev ne alaka amk?? 0509*******: Aleyna, arkadaş olacağın elemanı sikim.(sikti PSISKSKKSKSK) ••• Arkadaşı Aleyna ona erkek yakın kankaları ile yaptıklarını anlattığında. "keşke benimde brom olsa" diye bir söz atmıştı ortaya. Ancak arkadaşı Aleyna bunu fazla ciddiye almış olmalıydı ki, onu erkek arkadaşlarının olduğu gruba ekleyivermişti. Haberi olmadan... #1 ekip (21.08.2025)(02.09.2025)🥇 #1 bro (12.08.2025)🥇 #2 grup(10.08.2025🥈 #3 gençyazar(20.08.2025)🥉

"Terk edilmiş bir şehir..." Kaşları çatıldı. Kafamı tekrar salladım. İşaret parmağımı şakağıma dayadım. "Kafamın içinde terk edilmiş bir şehir var." Gözleri gözlerimde merakla dolandı. Kurcalamak istiyordu. Dediklerimden hiçbir şey anlamamıştı ve öylece kurcalamak istiyordu. "Bu şehir benim sonum olacak." Deli gibi gözüküyordum. Bundan emindim. Benden korkması isteyeceğim son şeydi. Ancak öylece yüzüme baktı ve gözlerimi tavaf etti. Yalnızca birkaç saniye sonra dudakları aralandı. "O şehri yak." Kaşlarım çatıldığında yüzüme ciddi bir şekilde bakıyordu. "Ateşi ben bulurum. Sen sadece o şehri yak." Kolunda bir kurşun yarası, kafamda bir cinayet masası varken o şehri içindekilerle beraber ateşe verdim. H.Y

Slow burn, zamanla ve yavaşça gelişip büyümek anlamında kullanılan bir deyim. Hayatın biraz sığ, küçük ve siyah-beyaz olduğu dönemlerin muhteşem bir karşılığı. Asla bitmeyecek bir sürecin başlangıç noktası. Bu hikaye ise, tuhaflık derecesinde normal olmasını umduğum bir kötü çocuk-iyi kız klişesi. "...Doğrularının içindeki tek yalan şimdi tüm yalanlarının içindeki tek doğru haline gelmişti. Emin olduğu, güvendiği her şeyin bu denli pamuk ipliğine bağlı olması benliğinde bir şeylerin yer değiştirmesine, kendine yabancılaşmasına sebep oluyordu. Şimdi Rüya, tüm mükemmelliğinde uzakta, bir tuvalette oturmuş avcuna karaladığı formüllere korkuyla bakarken Güneş'i düşünüyordu..." ("Hormones" adlı Tayland gençlik dizisinden esinlendiğimi de ekleyeyim. Nadiren doğru anlatılan kötü çocuk karakterine sahip, güzel bir dizidir kendisi.)

"Şimdi ne yapacağız?" 12, yılanın inine inişimdi; 21, yılanın kendisi. Yedi kalptik, birbirimize dikildiğimizi bilmeden bir gecede hiç edildik. Tercih hakkı verilseydi hiç şüphesiz aydınlığın hükmünü seçerdik. Ölmüştük, öldürülmüştük; on beş saatte bir asır büyümüştük ama kaderin kara kalemini kimsenin eline bırakmamaya yeminliydik. Kanattan idam sehpası, kozadan urgan yapmayı bilmiştik. Kelebeğin hakkı yirmi dört saatti ama biz yirmi biri kendimize pusula etmiştik. Alaca kuşu sarmaya yetmeyen ellerimizle kelebeğin omurgasındaki koza kalıntılarını temizlemiştik. Tetiği iki kez çekmiş, birinde çocuk kalbin cenazesini kaldırmış diğerinde zehre dönen gözün yemin törenini düzenlemiştik. En sevdiğimiz rengi mavi bilmiş, gözlere gömülen çerçeveleri korumak için geçmişle zehirlenmiştik. Bir yara izinde beraber yaralanmış, yarınımızı o nefretten inşa etmiştik. Sevsek de sevmesek de o yaraları sarı çiçekli taçlarla süslemiştik. Kuzu sofrasında kurt, çölde kuyuyduk. Onduk, dokuzduk. Yaşlıydık, yetişkindik, çocuktuk. Ve bizler, bütün uyumumuzu zıtlıklarımıza borçluyduk. "Hep yaptığımız şeyi," dedi kararlı bir sesle. "Savaşacağız." Alaca kuş öter, gün döner; ben ölürüm ama sen olursun kefen. • haziran 2023 | madamyazar