...Görmürsən? Səndə emosiya əskikliyi var. İnsanın sahib olduğu bütün mənfi emosiyaları yox etdilər səndə. Səni "süni mələyə" çevirdilər. Daha doğrusu bu işdə öz barmağın da var...

Bu nağılın qəhrəmanı sənsən..

- Anam, o menim anamdı. Onu hara aparırsız? Menim anam yatıb. Axı siz bilmirsiz, o yatır sonra oyanır. Aparamayın. O yatıb. Axı size deyirem o yatıb. Üzünü açın, nefes ala bilmeyecek. Ana!!! O menim anamdı. Onu apara bilmezsiz. Dayanın, onu yere qoyun. O oyanacaq! Xala, burax meni, ne olar. Qoy qaçım, anamı qucaqlayım, qoy onu aparmasınlar, axı o menim anamdı...

Bir quşun qanadlarında gizlənmiş xoşbəxtlik ... [Cover apollonus-a aiddir]

Hər cümləsinə iri bir romanı sığdırmaq istədiyim hekayə ...

(Hekayədə bir əhvalatdan bəhs edilir və bölümlərin bir-biriylə əlaqəsi var) ... bir gün nə vaxtsa , haradasa tənha bir yerdə addımladığınız cığırın iki yerə haçalandığını görsəniz və sağa ya da sola dönmə mövzusunda tərəddüdə qapılsanız bu hekayəni xatırlayın... və sizə kiçik bir məsləhət... Əsla sola dönməyin !

Sətirlərdə ümid tap..

Ding-Dong dedikdə kilsə zənginin yaratdığı səs nəzərdə tutulur . O kilsə zəngi ki , kənardan baxdıgımızda bu səssiz " məxluqun" ömürlük sükuta qərq olduğunu zənn edirik . O kilsə zəngi ki , onu tərpətməyə bir insan övladının gücünün yetməyəcəyini düşünürük . Amma zəif sandıgımız birinin sehirli toxunuşuyla o zəng hərəkətə gəlir və ətrafa daxili dünyamıza qədər işləyəcək güclü bir səs yayılır . Bəs ,fikrinizcə , bu səs ən çox kimə təsir edir ? Məhz zəngi hərəkətə gətirən o şəxsə... ( Hekayə black_in_black-ə həsr olunub) { Cover üçün Ulker_Suleymanova ya təşəkkürlər .}

[ Nəhayət ki, bölümlərin ardıcıllıgını düzəldə bildim ^^] ...Həyatlarında yalnız bir dəfə qarşılaşan insanlar var. Məsələn , yolu keçərkən təsadüfən üz-üzə gəlirlər...Gözləri anidən bir-birinin gözünə toxunur.Sonra yenidən gözlərini qaçırıb yollarına davam edirlər...Bir daha heç vaxt qarşılaşmırlar.Bir-biriyçün önəmi olmayan insanlardır onlar.Tamam fərqli həyatlar yaşayan insanlar... Səninlə mən də bu cür insanlardan olmalıydıq. Sən gözlərini yumub yagışın altında gülümsəyərkən mən başqa birinin əlindən tutaraq sənin yanından ötüb keçməliydim.Hekayəmiz bu cür də bitməliydi...

İllər sonra köhnə əşyalarımın arasından bir dəftər tapdım.Həyəcanla əlimə aldım.Bu mənim həyatım boyu yazdıgım ilk və son gündəlik idi...