!YETİŞKİN İÇERİK! Evren: Bana aşkını itiraf et artık Motorcu: Sen bana ettin mi? Evren: Nabzım seksenle kalbim tek senle atıyor bebeyim Motorcu: Neyin neyin? Evren: Yemeği ocakta seni kucakta inşallah Motorcu: Hahahahshshahh Evren: Subhanallah ilk kez görenler beğensin Evren: Adam random bile atamıyor Evren: Sıra sende açıl bana Evren: Çabuk Görüldü. ★★★ Tüm sahneler kola içerken yazılmıştır. Kola kafası diyoruz ve sadece eğleniyoruz. En iyi sıralama: 15.04.2024 Romantizm kategorisinde 5. sıra🎖️ 27.04.2024 Kısa hikaye kategorisinde 7. sıra🎖️ 20.05.2024 Aksiyon kategorisinde 7. Sıra🎖️ 20.01.2025 Rastgele kategorisinde 8. Sıra 🎖️

Babamla akşam gizlice mutfakta buluştuğum zamanları hatırlıyordum. Annem'in kendi kızını kıskandığı o günlerin bana bugünün mesajını verdiğini anlamam geç olsa da bugün buradaydım. Savaş alanında, annemin kurduğu çemberin içindeydim. Zeynep'miş benim adım. Ama ben Anna'ydım. İkili isimleri sevmezdim çünkü benim karakterim birdi. Yaparım olur, denerim biter. İstisna mı? Hıhh. İstisna yok. ... Hayatını satranç savaşına benzeten Anna, çevresindekilerin birer piyon olduğunu annesi Anastasya'nın darbeleriyle anlar. Hayatı farkında olmadan sırlarla çevrilen ve akıl hastanesine hasta olmadığı halde senelerce yatırılan Anna 'nın gözü intikama bulanır. İki yol vardır. Ya doğduğu anda aldığı ilk nefeste öldürülmesi için anlaşma yapan kişileri bulacak ve bunun hesabını soracak ya da kendisini on üç yaşında akıl hastanesine atan annesini bulup öldürecekti. Bu savaşı annesi başlatsa da oyuna dahil olan ve taraflara ayrılan kişilerinde sırları çorap söküğü gibi ortaya çıkınca, işler istenilenin dışında gelişip rayından çıkacaktı. Peki, sen hangi takımdasın? "Karıncayı bile incitmekten korkan kızın içinden, azılı bir canavar çıkarttılar." Wattpad de 'Gökyüzü Kadar Yakın' isimli ilk kurgudur.

"Soyun!" "Ne?" Yaşlı adam oturduğu masada kaşlarını çatmıştı ki yanındaki kadın tebessüm ederek bana döndü. "Sadece hırkanı çıkar ve bize sol kolunu göster." Tedirginlik içinde onlara baktığımda uzun bir masada oturan toplam on kişi görmüştüm. Ben kapıya yakın bir yerde duruyordum ve yanımda benimle aynı yaşta olan altı çocuk daha vardı. Sağımdaki kızın sol kolundaki yarasa damgasını gördüğümde sertçe yutkundum. Aynı damgadan benimde kolumda vardı. "Neyi bekliyorsun?" Bu soğuk ses yaşlı adamın sağ tarafında oturan kişiden gelmişti. Başını önündeki dosyadan hiç kaldırmadığı için yüzünü iyi göremiyorum. Hırkamı çıkardığımda benimle aynı hizada duran çocuklar koluma baktı. "Sende Yarasalardan birisin." Yaşlı adamın sesi huzursuz çıkmıştı. "Nasıl damgalandığını hatırlıyor musun?" Yine o adam konuşmuştu ve hâlâ başı önündeki dosyadaydı. İyi hatırlıyordum. "Hayır." Onlara güvenmiyorum. Cevabım ile kalem tutan eli hareketsiz kalmış fakat başını kaldırmamıştı. "Artık bizi neden buraya getirdiğinizi açıklayacak mısınız?" Yanımdaki çocuklardan biri konuşmuştu. Yaşlı adam sıkıntıyla bir nefes alarak bizlere baktı. "Aslında hepiniz aynı çocuk yurdunda bir zamanlar kaldınız. Peşinde olduğumuz biri var ve o yurttaki otuz çocuğu damgaladı. Şimdi yeniden ortaya çıktı ve Yarasaları bulup hepsini öldürüyor." Sanırım Yarasalar biz oluyorduk. "Bizimle işbirliği yapmak zorundasınız, tabii yaşamak istiyorsanız?" Masadakilere döndü. "Herkes kendi eğiteceği çocuğu seçsin. Unutmayın seçeceğiniz çaylaktan siz sorumlusunuz." Burada neler olduğunu anlamıyorum. Masadakiler bizi incelerken o başını hiç kaldırmayan adamın sesini duydum. "Gözlüklü kızı ben eğiteceğim." Burada gözlük takan sadece bendim.

"Fazla takıntılı olma, geçmişe takılı kalırsan geleceği göremezsin." Dedi gözlerimin en derinlerine bakarak. "Yanlış düşünüyorsun, geçmişi unutmam imkansız, geçmişi unutan gelecekte kaybolur." Dediğimde küçük çaplı bir kahkaha dudaklarından dökülüverirken yanlış bir şey mi söyledim diye düşünüyordum. "Bir soru sorabilir miyim?" dedim onun bu hallerini bir daha göremeyeceğimi düşünerek. "Sor," "Geçmişi unutan gelecekte kaybolur ise, geçmişi silen gelecekte ne yapar?" Dediğimde elindeki içkiyi masaya koyup yüzüme doğru yaklaştığında bu soruya ne cevap vereceğini çok merak etmiştim. "Bu soruyu zamana bırakalım o cevaplasın, olur mu?" "Olur." 🍁 En yakın arkadaşı İrem yüzünden akıl hastanesinde senelerce yattığını öğrenen Anna, elindeki mektup sayesinde gerçekleri öğrendiği an hastaneden kişilik bozukluğu yaşayan arkadaşıyla beraber kaçar, saatler sonra gittiği mekanda bir adamla tanışır ve olaylar başlar. Dipnot: Kitapta her şey 8. Bölümde başlıyor. 23.07.22 # 1- gecemavisi 10.03.23 #1- kaygı 11.04.23 # 1- baskı 18.07.23 #1- şarkı

DEVAM EDİYOR! Gerçek ailem kurgusu ama bu sefer ki farklı kızımız evli ve hamile. (Bazı yerlerde +18 vardır ayrıca Küfür, argo vardır.) Cringe'den ve klişelerden uzak bir aile kurgusudur. Eğlencesine yazdım çok kasmayın! Beğenmeyen okumasın. Zorla okutmuyoruz. Başka kitap ve karakterleri hakkında kitabımda herhangi bir söz istemiyorum! Bu konuda çok katıyım! Tamamen hayal ürünüdür. Herhangi bir (ç)alınma durumunda yasal işlemler başlayacaktır. Kitap kapağı bana aittir!

Yıllarca evde tutsak edilerek babasının işkencelerine maruz kalan Alkım, defalarca kaçmaya çalışır fakat başarısız olur. Bir gün yine kaçmaya çalışırken tehlikeli bir örgüt lideri tarafından kaçırılır. İçine çekildiği oyun, Alkım'ı hayatın gerçekleriyle yüzleştirir. Peki Alkım'ı neler bekliyor? Kitabımı okuyarak öğrenmek ister misiniz? - Bu kitap bir hayal ürünü olup her ayrıntısına kadar kurgudan ibarettir.

Eleanor: Sorunun nedir? Eleanor: Neden bana yazdın? Armin: Seni seviyorum. Eleanor: Eros'un okları önceki mesajlardan anladığım kadarıyla münasip bir yerine girmiş onu anladım. Eleanor: Ama bu durum ile ilgilenmiyorum. Armin: Ayyaş değilim, eğer çok fazla sarhoş olmamı istersen senin aşkında boğulabilirim. Armin: Ben, bardaki erkekler gibi yüzün ya da fiziğin içinde aşık değilim. Armin: Seni yatağa da atmak istemiyorum. Eleanor: Öyle mi Mecnun? O halde sen benden ne istiyorsun? Armin: Kalbini bebeğim, kalbinde bana dair bir şeyler bulmak istiyorum. Armin: O herkesten gizlediğin kalbini bana açmanı istiyorum. Armin: Herkese bu kadar gaddar olurken bir bana gülümse istiyorum. Eleanor: Sen uçmuşsun. Armin: Yoo. Armin: Önüme gelen ile kavga çıkarma kapasitesine sahibim. Armin: Diğer insanlara aslan olup kükrerim bebeğim ama sana gelince kedi sana sırnaşmak istiyorum. Eleanor: Bu durum gururumu mu okşamalı? Eleanor: Çünkü bu durum gururumu okşamak ya da beni etkilemek yerine senin bir sosyopat olduğunu düşündürdü. Armin: Hayır, senin için canımı feda edebileceğimi bilmeni istiyorum. Armin: Gözünü kırpmadan canını feda edebilecek bu adama, kalbinde bir yer verir misin? Eleanor: Hayır. :D Bu kişiyi engellediniz... * Armin: Anladığım için beni sevmek istemediğin için sana da kızamıyorum Armin: Keşke anlamasaydım işte o zaman bencilce çekip gidebilir ya da beni sevmek istemeyişine kulp bulabilirdim Armin: Ama yine de her şey bir yana sen bir yana be kızım Armin: Anlatamıyorum belki kendimi ama sen kalbime düşen en güzel şeysin Armin: Her şeye rağmen açıp ağzımı kızmayacağım arkamı dönüp gitmeyeceğim tek kadınsın * "Seni tekrar almaya geldik Kobay 02, yeryüzünden adının silinmesine hazır ol."

Yaşıyorduk, işkence çekiyorduk, idam ediliyorduk, köle gibi çalıştırılıyorduk, susuyorduk, çığlık atıyorduk ama hepsinin sonunda sesli ya da sessiz bir savaş veriyorduk çünkü seviyorduk. Şaşırtıcıydı, sevgi bazen bir savaş meydanının ortasında size uğruyordu. O an iki yolum vardı. Ya sevecektim, ya ölecektim. Sevmeyi seçtim. Onu sevmek de ölümü daima nefes gibi ensende hissetmekti. "En büyük savaşların ortasında kurak topraklardan bile bazen çiçek açar, bombalar etki etmez, kökleri sımsıkı tutunur. Bir bakarsın renkler canlanır, güzel kokar her yer. Sen bu çiçeksin diyemem, biz bu çiçeği temsil ediyoruz diyebilirim. Özgürlüğümüze." Bu kitapta geçen kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünü olup her ayrıntısıyla kurgudan ibarettir.

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."