Annesinin telefonunda dolanırken gördüğü bir fotoğrafla, annesinin gün arkadaşının torununu beğenip ona mesaj atan Defne, beklenmedik birisiyle karşılaşır. Argo içerir.

"Ama bilmelisin; Sarraf tüm değerli taşları satar, bir tek Yakut'u kendine saklar." - Birbirimizi severek gururumuzu yitirdik, ihtiraslarımızın esiri olduğumuz yerde aklımızı ve korkup uzaklaştığımızda bağımızı yitirdik. Geri döndük, kazanacağımızı sandığımız her an kaybederek inancımızı yitirdik. Birbirimizi yitirdik. Kendimizi bitirdik. Ve geriye, birkaç hatıradan başka hiçbir şey kalmadı; ama onları da anımsayamıyoruz. Çünkü çok sevip de yine yenilmekten korkuyoruz. Fakat onsuz bir savaşın galibi olmak fazlasıyla vahim, bu yüzden onu sevmek- Unutmamam gerekli; birbirimizi severek gururumuzu yitirdik, ihtiraslarımızın esiri olduğumuz yerde aklımızı...

Bir kız düşünün 1.50 boylarında , turuncu saçlı , büyük yeşil gözlü. Ufak ama tam bir başbelası. Zeynel onu ilk gördüğünde anlamıştı bu kızın yürüyen bir baş belası olduğunu ama nereden bilebilirdi ki bu minik belanın o günden sonra tekrar karşısına çıkacağını ve çıktığı gibi de hem hayatına hem de kalbine bir bomba gibi düşeceğini . Oysa Zeliş biliyordu , o adamı yaralı bir halde görüp de yardım ettiği zaman biliyordu onun kalbini nasıl yakacağını . Öyle ki adamın masmavi gözleri bile kızın kalbinde ki ateşi söndüremeyecekti . Zeliş kendisinin iki katı olan bu mavi gözlü deve aşık olmuştu ve şimdi sıra onu kendisine aşık etmekteydi. Bu zor muydu ? Ah , hemde çok . Ama Zeliş de Zeynel'in kalbini çalmak da kararlıydı. Aşk minik bir kızın avuçlarından soğuk bir kalbi ısıtmak için yola çıkmıştı...

Kız kardeşinin hatası yüzüden ceza alan ve ailesinden veto yiyen Rojbin, parasız pulsuz bilmediği bir şehre sürgün edilir. Tabi bu sürgüne ek deli dolu sınırsız kardeşi Fidan'a da katlanmak zorunda kalır. Mega şehirden, Karadenizin ufak bir kasabası olan Amasra'da, Deniz Kuvvetleri Birliklerinin yaşadığı mahallede başına gelen her olayın ustalıkla altından kalkan Rojbin'in heyecan dolu aşk hayatı ise hepimizi büyüleyecek.. Küçük yaşta babalarını kaybeden bu iki kız kardeş zengin yaşamlarından bir ceza yüzüden vazgeçip rüyaları kıskandıracak bir mahalleye misafir olacaklar işte asıl hikaye tam da burada başlayacak!

"Kimim ki ben Komutan? Vural Aslanbeyin artığı. Para ile satın aldığı bir o-" Elini Zümrütün dudaklarına bastırdı Egemen. "Kes sesini. Bir daha Zümrüt, bir kez daha kendinden bu şekilde bahsedersen, canımı bu denli yakacak cümleler sarf edersen..."

Genç bir kız hayalleri umutları olan annesi ve babasıyla yaşayan genç kız yolu bir şekilde asker olan ağabeysinin yanına düşer. Nereden bile bilir ki hayatının en zorlu en meşe katlı yollarından geçeceğini. Hayatının aşkını bulup türlü zorluklar çekeceğini. O kim mi? O Savcı Berrak Özer yetenekli akıllı zeki ve güzel bir genç kız. Asi soğuk gaddar sadece vatanı için yaşayan genç bir Yüzbaşı. Yıllar önce yediği büyük darbeler aldığı büyük yaralar onu bu kadar soğuk ve duvarları olan genç bir adam yapar. Bu soğuk gaddar adam bir çift kahverengi göze yumuşar mı sizce? O Yüzbaşı Efe soyan. Vatan aşkı için yanıp tutuşan adam bir çift kahverengi göz için yanıp tutuşacak. Efe hayatının değiştiğini an ve an gözlerinin önünde şahit olacak. ☞☞ Başlama tarihi 23 Ocak 2021

Staj yaptığım hastanede karışan o kız çocuğu bensem?

*Asker Kurgusu* Güneş Milan Aksu, annesinin günlüğünü okuyarak babası hakkında herhangi bir bilgiye ulaşarak onu bulmak ister. Fakat günlüğü okurken babasının bordo bereli bir asker olduğunu üstüne bir de bir abisi olduğunu öğrenir. O da babasını bulabilmek için babası gibi bordo bereli olur.

"Hala büyümemişsin Zeynep. Büyü. Büyüt kendini." dediğinde durulmuştum. Sözleri canımı acıtıyordu. Ne daha deminki gibi bir gülümseme nede alay vardı yüzümde. "Belkide sadece beraber büyümek istemişimdir." Sesim güçsüz de olsa ona ulaşmıştı. Adem elması hareket ettiğinden anlamıştım. "Ben büyüdüm Zeynep. Tekrar çocukluğuma dönmem imkansız. Sana bir tavsiye sende büyü. Büyü ki bu şımarık halinden vazgeç. Dünya senin etrafında dönmüyor. Gerçeklerle yüzleş." dedi ve oturduğu yerden hızla ayağa kalktı. Yüzümde gezen bakışları bir cam kırığı gibi batsada bu cam değil can kırığıydı. Biz bir imkansızdık. "Özür dilerim Eylül. " Arkasını dönüp yürümeye başladı. Bir kez olsun arkasında bıraktığı enkaza dönüpte bakmadı. Biliyordum bakarsa gidemezdi. Yüzümde gülümseme oluşsada yaşlarda hızla akıyordu. Belki son kez sarılmamıştı ama çocukluğumuzu unutmamıştı. O koptu sandığım bağlar kopmamış sadece gevşemişti. O bana değil çocukluğumuza sarılmıştı. "Sen büyümedin Bera'm. Sadece zorunda kaldın. Seni seviyorum Bera'm." Onun aksine bu yaz gecesinde gökyüzüne fısıldamıştım. Eylül ve Bera'nın hala yaşadığı o gökyüzüne bakarken gülümserken fısıldamıştım.

"Yüzbaşı, söyler misin buraya neden geldiğimizi?" O bir şey demezken merakıma yenilerek kendi etrafımda döndüm. Kırmızı gelincik çiçekleri ile bezenmiş bir ovadaydık. Her yerde gelincik çiçekleri vardı. Alparslan'ın yürümeye devam ettiğini fark ettiğimde adımlarımı hızlandırdım. "Yüzbaşım! Beni delirtmekten hoşnutluk duyuyorsunuz sanırım." Karşı karşıya geldiğimizde silah tutmaktan nasır tutmaya başlamış, kemikli eli yanağımı çevrelemişti. "Dünyanın en güzel gelincik çiçeğini, diğer gelincik çiçeklerine getirdim. Sen onlara doyasıya bak, ben de sana. Çünkü sensin, benim gelincik çiçeğim..." copyright © 2022 tüm hakları saklıdır. Kapak tasarımı; Gülnür-E