Yaptıklarımızın sorumlusu biziz de, yaşadıklarımızın sorumlusu da biz miydik? Yaşadıklarımızın bizim seçimimiz olmadığı kesin... Hangi çocuk bir aileye sahip olmak istemez ki? Kim çocuk yaşta hayatın gerçeklerini kaldırabilir? İşte biz Yuvayız bu ağırlığın altında ezilmiş, büyümek zorunda kalmış, acı çekmeye mahkum...
*GEREKSİZ KÖTÜ YORUM YAPMAYIN. SİLAH ZORUYLA OKUTMUYORUM* ARGO İÇERİR! #2 Acı #3 Kısa Hikaye "Kardeşim, n'oldu açık açık söylesene!" Burnumu çektim ve gözlerimden akan yaşları sildim. "Kardeşim, Sidelya'yı kaybettik." Ofladı. "Buluruz kardeşim ya buluruz." "Kardeşim, öbür anlamda kaybettik." dememle arkadan Yavuzer...
17 yaşıma geldiğimde hayatımda asla olmaz diyeceğim şeyler ile karşı karşıyaydım şuan. Birileri aniden evimizin kapısını çalıp hastanede çocukların karıştığını aslında benim onların kızı olduğumu söylüyorlardı. Peki bu gerçekmiydi? 17 yıl boyunca boşuna mı çekmiştim ben onca acıyı? hemde salak hastanenin hatası yü...
-Karanlık Adımlar Serisi 1. Kitap- Peyda, bir Gerçek Aile/Kaçırılmış Çocuk klasiğidir. "Şimdi, on yedi yıl sonra annem ve babam karşımda dikiliyorlardı. Onları görüyor, onlarla aynı masada oturuyordum. Birbirimizi tanıyalı yarım saat bile geçmemişti. Varlığımızdan haberdar olmamız ise dakikalar önceydi..."