"Soyun!" "Ne?" Yaşlı adam oturduğu masada kaşlarını çatmıştı ki yanındaki kadın tebessüm ederek bana döndü. "Sadece hırkanı çıkar ve bize sol kolunu göster." Tedirginlik içinde onlara baktığımda uzun bir masada oturan toplam on kişi görmüştüm. Ben kapıya yakın bir yerde duruyordum ve yanımda benimle aynı yaşta olan altı çocuk daha vardı. Sağımdaki kızın sol kolundaki yarasa damgasını gördüğümde sertçe yutkundum. Aynı damgadan benimde kolumda vardı. "Neyi bekliyorsun?" Bu soğuk ses yaşlı adamın sağ tarafında oturan kişiden gelmişti. Başını önündeki dosyadan hiç kaldırmadığı için yüzünü iyi göremiyorum. Hırkamı çıkardığımda benimle aynı hizada duran çocuklar koluma baktı. "Sende Yarasalardan birisin." Yaşlı adamın sesi huzursuz çıkmıştı. "Nasıl damgalandığını hatırlıyor musun?" Yine o adam konuşmuştu ve hâlâ başı önündeki dosyadaydı. İyi hatırlıyordum. "Hayır." Onlara güvenmiyorum. Cevabım ile kalem tutan eli hareketsiz kalmış fakat başını kaldırmamıştı. "Artık bizi neden buraya getirdiğinizi açıklayacak mısınız?" Yanımdaki çocuklardan biri konuşmuştu. Yaşlı adam sıkıntıyla bir nefes alarak bizlere baktı. "Aslında hepiniz aynı çocuk yurdunda bir zamanlar kaldınız. Peşinde olduğumuz biri var ve o yurttaki otuz çocuğu damgaladı. Şimdi yeniden ortaya çıktı ve Yarasaları bulup hepsini öldürüyor." Sanırım Yarasalar biz oluyorduk. "Bizimle işbirliği yapmak zorundasınız, tabii yaşamak istiyorsanız?" Masadakilere döndü. "Herkes kendi eğiteceği çocuğu seçsin. Unutmayın seçeceğiniz çaylaktan siz sorumlusunuz." Burada neler olduğunu anlamıyorum. Masadakiler bizi incelerken o başını hiç kaldırmayan adamın sesini duydum. "Gözlüklü kızı ben eğiteceğim." Burada gözlük takan sadece bendim.

... Nefes alabilmek için hızlı hızlı soluyordum. Başım dönüyor, kalbim hızlı hızlı atıyordu ama nabzımın atışını duyamıyordum. Ellerim soğuktan morarmış gibiydi. Cenin pozisyonu aldım ve kendimi toparlamaya çalıştım. Bütün bunlar, bana hayatta kalabileceğimi gösterdi. Uyanıktım ve acıyı hissediyordum. Uzun zamandan beri ilk defa, yeni günün getirecekleri konusunda heyecanlıydım- ya da götürecekleri..

Yeni bir Draco Malfoy hikayesi ile burdayım. umarım beğenirsiniz.

"Ben ölmek üzereyim Tom," göz yaşları arasından bunları zar zor fısıladadı. Ölmemeliydi, onun yaşaması için her yolu denemiştim ama elimden bir şey gelmiyordu. Göz yaşlarını silerek tebessüm etti. "Üzülme zaten beni hiç sevmedin ki aptal bir Muggle olduğumu söyleyip durdun." Yüzünde kocaman bir gülümseme vardı. Ölmek üzere olan biri nasıl gülebilirdi? o farklıydı. Diğerlerinden farklı. - "Öl͏m͏e͏s͏e͏n ͏o͏l͏m͏a͏z ͏mı?" - Bir imkansız gerçekleşseydi, Tom Riddle nefret ettiği Muggle'ların birine aşık olsaydı ne olurdu? - A Tom Marvolo Riddle Ficition.

Gül buketimi ona uzattığımda parmaklarıyla kavradı. "Çok güzeller" dedi gözlerime bakarken. "Ama Tom! onlara bakmıyorsun ki!" mızmızlanmam hoşuna gitmiş gibi gülüşünü büyüttü. "Pekala" gözlerini bukete çevirdi ve göz gezdirdi. "Çok güzel" bakışları beni bulduğunda senin gibi der gibi bakıyordu. Gülümsedim gülüşümde gezindi uzunca bakışları. - A Tom Marvolo Riddle fiction.