ASKER KURGUSU Altay timi:Vatanın nabzı Kafamı kaldırdım. Sis gibi görüntülerin arasından bana doğru koşuyordu. Kurşunlar etrafımızda vızıldıyor, ama o sadece bana odaklanmıştı. "Dur orada!" dedim. "Tehlikeli..." "Kes sesini."diye çıkıştı. "Seninle inatlaşacak değilim!" Ellerini yanağıma bastırdı. Gözleri gözlerimdeydi. İlk kez bu kadar yakındık. Bu kadar kırılgandık. "Kanıyor."dedi fısıltıyla. "Acil çıkarmalıyız seni." "Görev..." dedim. "Görev bitmedi." "Sen bitersen görevin ne önemi var be kadın?" O an içimden bir şey koptu. Belki kurşunun kestiği damar, belki de kalbimdeki siperlerdi. Beni taşıdı. Bütün yolu sırtında. Telsizden talimat verdi, destek istedi. Yolda kendi timiyle bile tartıştı. "Komutanım yardım çağıralım. Burada görevde durmanız gerek." diyen bir ses duyduğumda tek kelimeyle susturdu. "O benim görevimden fazlası!" Ambulansa konarken başımı hafifçe çevirdim. Ellerimiz buluşmadı, ama gözlerimiz birbirini tuttu. Ve o an anladım. Bu adamdan uzaklaştıkça savaşım daha da büyüyecekti. *** Yüreğin derinliklerine ekilen en güzel tohumdur aşk...

Küçük yaşlardan beri buzun üstünde dans etmeyi hayatının bir parçası haline getirmişti. Sekiz yaşında başladığı buz pateni, onun hem kaçış noktası hem de en büyük tutkusu olmuştu. Ta ki, on üç yaşında yaşadığı o karanlık gün, hayatındaki her şeyi alt üst edene kadar. O günden sonra patenlerini bir daha eline almamış, pistlere sırtını dönmüştü. Yıllar geçmiş, anılar buz tutmuştu. Ta ki, eski bir arkadaşının ısrarıyla, altı yıl sonra yeniden buz pistinin soğuk ama tanıdık yüzüyle karşı karşıya gelene dek... Ve işte her şey, tam da orada yeniden başladı.....

MAFYA KURGUSU Karanlık mirasın tek varisi :Gece Alpkan Doğduğum günden beri yazgım belliydi; kardeşim yoktu ve bu yalnızlık, bana doğrudan bir taç bıraktı. Rakipsiz bir varis olmak, kulağa cazip gelebilir belki, ama her seçimde yalnız kalmak, her adımda yalnız sorumlu olmak ağır bir mirastı. Taht bana altınla değil, yalnızlıkla geldi. Paylaşacak bir omuz, sırtımı dayayacak bir kardeş yoktu. Herkes saygı duydu, ama kimse gerçekten anlamadı. Kraliçe olacağım günün gölgesi bile, çocukluğumu örttü. Çünkü bu saltanat, bir lütuf değil; kaderin kaçınılmaz yüküydü. Yıllar geçtikçe, omuzlarıma binen yük ağırlaştı. Babamın gölgesinde büyürken gözler hep üzerimdeydi; tek varis bendim ve tek hata hakkım bile yoktu. Krallığın geleceği benim ellerimde şekillenecekti, bunu daha on yaşımdayken öğrenmiştim. Neşeli kahkahalarla geçen bir çocukluk yerine, dikkatle seçilmiş kelimelerle örülü konuşmalarla büyüdüm. Benim oyunlarım satrançla sınırlıydı, düşmanları önceden tanıma ve hamleleri hesaplama sanatıyla. Çünkü bu sarayda herkes gülümser, ama herkes seni sevmezdi.

Art arda olan birçok, cinayet.. Hepsi aynı saate aynı yerde. Maskelerin ardına saklanmış olan katil, halk tarafından ona verilmiş bir lakap 'vampir'.. Kimdi bu vampir?

Görünen ve görünmeyenin, ayrı dünyalar da, ama yine de tek bir beden de bir araya geleceklerini pek ihtimal vermezdim. Eminim çoğunuz da vermiyorsunuzdur. İki dünya, iki ayrı varlık ve tek bir beden. Savaş halinde olan iki diyar, kazanmak istedikleri şey ne peki? Hükmetmek mi? Her şeye sahip olmak mı? Ya da sadece güç gösterisi dediğimiz bir olay mı? Sanırım hepsi ya da hiç biri? Birbirimizi ötekileştirip durduğumuz süre boyunca sizce asıl sebebi ne olabilir? Öğrenmeye ne dersiniz? Bu bir savaştı. Peki savaşın asıl sebebi neydi? Cevap sandığınız kadar basit olmayacak ve bu savaşın gerçeği göründüğünden daha karanlık olacak...

NOT: Mizah amaçlı yazılmış bir kurgudur. Yazara göre(ben) cringe değildir. Kapağın kusuruna bakmayın üşendim. Mardin aşiretinin küçük kızı olan Sahra, kan davası çözülen düşman aşiret ile bağları güçlendirmek için Aşiret Ağası'nın tek oğlu ile evlendirilir. Her şeyi boş veren, esprici ve kendini ezdirmeyen Sahra, eşi Karun ile tamamen zıt kişilikler içindedir. "Cidden hiç tepki vermeyecek misin?" "Niye vereyim ki? Mal mıyım ben? Zenginsin, yakışıklısın... Daha ne olsun." "Anormalsin." "Eh, 'A' harfinin önemi."

Yürüyordum. Sonunda ne olacağını bilmediğim bir yola iyi olmak için çıkmıştım. Gerçi bana daha ne olabilirdi ki, bu hayat daha ne yapabilirdi bana? Artık acımaz dediğim canımı daha ne yakabilirdi? Arafta kalmış bir şekilde yürüyorum iyi olmak için çıktığım bu yolda kötülüklerle karşılaşma ihtimaline karşı yürüyorum. İçimdeki küçük çocuğun yavaş ve küçük adımlarına zıt bir şekilde yürüyorum. İçimdeki yangını umursamadan kendinden emin adımlarım takip ediyor birbirini. Bu yolun geri dönüşü olmayacağını bile bile yürüyorum. Ben içimdeki yangına sebep olan herkesi daha beter yakmak için yürüyorum. Artık eski ben olmayacağımı bile bile, korkularımı yene yene yürüyorum. ♠️ "Bu hamlenin sonunu biliyorsun, değil mi? Gerçekleri öğrenmelerini istiyor musun? Herkes gidecek, herkes! Gerçekler ortaya dökülecek ve hepsi kaybolacak." "Ben onlara inandım, güvendim. Peki ne oldu? Her şey bir yalan, hepsi bir oyunmuş meğerse. Benim duygularımı hiçe saydılar. Ama artık oyun yok! Eğer bu yolun sonunda bir şey kaybedeceksem, en azından geriye kendimle kalacağım. Her şeyi, her şeyi ortaya dökeceğim. Dönüşü yok, dönüşüm yok... Yandığım kadar değil, yakabildiğim kadar yakıcam!"