Hayaletlerin yalnızca hayallerden ibaret olmadığı ve bilinen tüm doğruların sınandığı bir gerçeklikte yıllardır süregelen yenilmez bir laneti mağlup etmek mümkün müydü? Peki ya insan tüm korkularının saklandığı sonsuz karanlıktan kaçacak kadar hızlı koşabilir miydi? Yoksa ışığa giden yolun sonu yalnızca ölüm müydü?

Zihnindeki kelimeler ilk kez anlam kazanabilmişti o an. Tam o an. Ruhunun geceyle karıştığı, karanlığın içinde yok olduğu, büyük gri bulutun ağladığı, ağacın aniden göğe doğru savrulduğu ve yaprağın yere düştüğü an... "Hangimiz Sarah?" ••• "Gerçeklerden kaçamazsın. Seni hep bulurlar, ne kadar iyi saklansanda..."