...::::TAMAMLANDI::::... BNHA karakterlerinden bazılarını kullandığım fantastik bir kitaptır. Bnha dünyasında geçmemektedir. Fantastik kitap okumayı seven herkes, izlemediyse bile okuyabilir..

Duru, şehrin en işlek caddesindeki kütüphanede bir kadındır. Kırmızı saçları kadar eşsiz ve yalnızdır. Yeryüzündeki pek çok canlıdan farklı olduğunu bilmekte ve sıradan bir hayata özlem duymaktadır. Yaman ise her şeyden habersiz Duru'nun büyüleyici güzelliğine aşık bir psikologdur. Kendini ansızın kadim bilgileri yaşatmaya uğraşan, kare şekline takıntılı olan kütüphanecinin peşinde; sihre, şifaya ve tarihin en gizli kalmış inanışlarından biri olan şamanlığın dünyasında bulur. Alıntı: "Yaman tüm gece tuhaf kız arkadaşının anlattıklarını düşündü. Tanık olduğu ya da duyduğu ve de çoğuna "batıl inanç" dediği ne varsa bir bir gözünün önünden geçti. İçindeki bilimsel adam saçma olduğunu savunuyor, kalbi oy hakkını Duru'nun cümlelerinden yana kullanıyordu. Hayatımızın içindeki pek çok bilgi yıllarca değişime uğramış ama özünü korumuş alışkanlıklardı. Eşikte beklememek, bebekleri ayna karşısında tutmamak, gece dışarı yiyecek atmamak... Gün doğana dek ve hatta uykuya daldığında da zihninde aynı düşünceler döndü durdu. "

Zaman Oyuncuları isimli ilk hikayenin devamıdır. "Özlem, geleceğin geçmiş gibi olması isteğidir - ama, şimdi açısından, gelecekten önce, şu ânın, önceki -anımsanan- anlar gibi olması isteği; ve -olamadıkları için-, olmamaları -olamamaları-ndan dolayı, isteğinin boşa çıkması konusundaki, itirazıdır." (Oruç Aruoba) "Ben genelde geçmiş zamanları seviyordum. Mesela elektriğin icadından önce mutlaka gidip geceleri gökyüzünü seyretmeli insan. Van Gogh'un "Yıldızlı Gece" tablosu hayal gücüyle birleştirilmiş sanat değilmiş; meğerse gerçekten o gökyüzünü ışıkların yolunuzu kesmediği bir gökyüzünde görmek mümkünmüş. "

Eğer canımı yakmadan sarılırsan bana, bunu yapan ilk kişi sen olacaksın... Nilüfer,Gülseren,Kardelen Ben ortancaları Gülseren Görünmeyen yaraları olan kimseye yaranamayan gülseren... -- Barış ben kısa ve öz olarak Herşeyden önce insan olmaya çalışıyorum bu kadar insanlığını unutmuşlar arasında... ... Asker olan bir yağız delikanlı ve hayata tutunmaya çalışan bir kızın hikayesi. Keyifli okumalar...

"Gördüğün gibi ben seni, gerçek seni tanıyorum Levent! İnsan sevdiği kişinin herşeyine dikkat eder, özveride bulunur...... Sen beni tanımıyorsun Levent! İsmim dışında, herkesin bilebileceği basit bir kaç bilgi dışında hakkımda hiç bir şey bilmiyorsun. Geçen gün abimden duydukların senin için çok şaşırtıcıydı çünkü gerçek benim nasıl biri olduğum hakkında hiç bir fikrin yok. Sen benim nefretimi bilmiyorsun Levent! Sen benim kalbim kırıldığında, canım yandığında, en çok sevdiğim insana bile arkamı dönebileceğimi, onu arkamda bırakıp yoluma devam edebileceğimi bilmiyorsun." İ Karısının bir gün ondan vazgeçebileceği düşüncesi genç adamı iliklerine kadar buz kütlesine çevirdi. Olmazdı! Yapmazdı! Onun tanıdığı ya da tanıdığını sandığı karısı bunu yapmazdı. Ancak o an Beliz'in bütün cümleleri zihnine hücum etti. 'Levent karısı tanımıyordu!' Beliz, hala yanakları üzerindeki kocasının ellerinin üstüne kendi ellerini koydu ve dudaklarını kocasının dudaklarına değdirdi. Oraya minicik bir öpücük bıraktı. "Senden nefret etmeme izin verme Levent. Senden tek istediğim şey.......sev beni! Acıtmadan, kırmadan, incitmeden sadece sev beni." Diyen genç kız kalbindeki bütün duyguları ve yakarışları serbest bırakmıştı. **** Ateş gibi her şeyi yakıp kül edebilecek bir adam.....su gibi duru ve berrak bir kız... Peki ya ateş suya sevdalanırsa, onların bu imkansız görünen aşkı nasıl gelişir? Tabiki ben yazdığımda...

Elzem Akay'ın sıradan ama güzel bir hayatı vardı. En iyi okullarda okumuş, en güzel oyuncaklara ve kıyafetlere sahip olmuştu. En değerli mücevherler daima onun boynunu süslemiştir. Lüks içinde yaşarken hayatta istediği her şeye kolayca sahip olmuştu. Üzerine titreyen iki abisi, onu hep güldüren kız kardeşi, iyi bir yengesi ve onu sürekli çıldırtan bir hizmetçisi varken hayat ona karşı fazlasıyla cömertti. Tüm bunları ne bozabilirdi ki? Bir gece korkunç bir ritüele kurban edildiğinde gözlerini bambaşka bir dünyada açar. Orta Çağın hiyerarşisinin içinde kalmışken eve dönmek hiç kolay değildi. Kendi dünyasında bir öğretmenken Ölümsüzlerin akademisinde bir hizmetçi olunca, sınıf farkının acımasız gerçekleriyle yüzleşir. Burası onun dünyası değildi, burası barbarların hüküm sürdüğü Araftı ve o, hayatta kalmak istiyorsa lüks alışkanlıklarından ödün vermeyi öğrenmeliydi. *** "Medeniyet yoksunu, vahşi barbar!" diye ona sesimi yükselttiğimde çatılan kaşları umurumda bile değildi. Tüm gün kuyudan su çeken o değildi. "Şu sivri dilin bir gün başına bela olacak." Sert bakışlarla beni uyardıktan sonra merdiveni işaret etti. "Kahyadan fırça yemek istemiyorsan işinin başına dön." "O kadın bir cadı." Ondan bahsederken bile tiksintiyle yüzümü buruşturdum. "Bence benden nefret ediyor." "Hayret." Kaşları alayla yukarı kalktı. "Oysaki çok sevilesi bir kadınsın." İğneleyici sesiyle ters ters ona baktım. "Sizde öyle Savcı Bey," dedim oyunbaz bir ifadeyle. "Sizi görenlerin yüzünde güller açıyor." "Bunu inanarak söylemiyorsun." "Tabii ki inanarak söylemiyorum." Gülerek bana ikinci kez merdiveni işaret etti. "İşinin başına dön aksi taktirde yarın seni sınıfıma almam. Bir hizmetçiye ders verdiğim için yeterince sorun yaşıyorum." Bu vahşiler kendi dünyamda ne kadar zengin ve asil olduğumu anlamak istemiyordu.

Bazı ÖLÜMLER uzun, bütün HAYATLAR kısaymış!!! "Ne yapıyorsun sen?" diye haykırdım. "Sus, ben ne dersem onu yapacaksın. Kaltak!" bir tokat daha attı suratıma. "İmdaaaaat!" diye bağırdım ama müzik son sesti, kimse sesimi duyamazdı. Adamın fantezisine bak, beni öldürecek! "Bağırma" dedi hiddetle, bir tane daha çaktı suratıma. Gözlerim kaydı ve bayıldım. Her şey durdu. Acaba ölmüş müydüm? Yoksa gerçekten kalbimin attığı yere, annemin mezarına mı gidiyordum. 24 saat oldu, kurtuldun.. dedi içimde dedelere, amcalara, abilere hep inanmış olan ses. Ama hep de kazık yedin be Zümra hepsinden, dedi küskün çocuk içimdeki. "200'e şarj ediyorum. Dur! Geldi." Bu kadın sesi de neydi böyle, Serkan'dan kurtulmuş muydum, ellerimde bir şeyler vardı ama kesinlikle kelepçe değildi, kafamın üstünde değillerdi bir kere bileklerim, vücudumun iki yanındaydılar. Kadın benim için geldi diyordu, o sırada kapının orada sevinçle zıplayan üç kişi gördüm bulanık bulanık. Sonra içlerinden biri netleşmeye başladı. Çok tanıdık bir yüz, sakalları çıkmış, boyu daha da uzamış ama kızıl sakalları daha da yakışmış bir genç... Beni tek mutlu etmiş insan bilmese de.. "Tuna gelmişsin." dedim son gücümle zorlayarak. Zorladım çünkü gitsin istemiyordum. Ama sesim çok tuhaf çıkmıştı. Kendi sesimi tanıyamıyordum. Boğazıma bir şey mi yapmıştı o pislik? Karnımda bir acı hissediyordum, sanki kesilmiş gibi. Elimi kaldırmak istedim kaldıramadım. Tuna yanındakilere garip bakışlar attı ve sonra yanıma yaklaştı. Doktor gibi görünüyordu, çok yakışmıştı ona doktorluk.

Geçmişte yaşanan kayıplar sorgulanabilirdi, ama sorgulanmadı... Bir çocuk yapayalnız büyürken, geçmişin saklanan sırları onu sessizce takip etti. Sonunda O'nu ve sırları açığa çıkaracak gelecek onu alıp zaman girdabına sürüklemişti bile... Zamanın elinde oyuncak olan onlar mıydı, yoksa zamanla oynamanın tehlikeli tadına mı varmışlardı, insan zekasını alt eden, zamana boyun eğdiren aşkların çağrısı mıydı bu yaşananlar? Muhteşem bir bilim kurgu hikayesinin eşiğindesiniz... "Hayır zaman yolculuğu ile ilgili söyleyeceklerim var kendisine." dedim bir çırpıda, bunu söylerlerse mutlaka ilgisini çekerdim. Koruma aniden alaycı bir kahkaha koyuverdi. "Bak delikanlı, bize gün içinde neler neler geliyor biliyor musun sen? Patlayıcıları icad diye sunmaya kalkanlar, Hakan Çelik'i yurt dışına kaçırmak isteyen ajanlar, 2300 yılından geldiğini iddia eden yaşlı bunak dedeler, bir kaç seneye kadar ben onun gayri meşru oğluyum diyenler de çıkar da Allah'tan yaşı daha genç. Hadi genç adam, zaman yolculuğunu keşfedersen bana da uğra birlikte gezeriz." adam düpedüz kafa bulmuştu benimle. Ve evet gayri meşru değil, öz be öz oğluydum içerdekinin. Ama bir dna testi istesem deli diye içeri tıkarlardı herhalde. Umudumu yine de kaybetmemiştim. Konferans salonunun çıkış kapısına hızla koşturmaya başladım. O'nu yakalayacak ve ilgisini çekecek şekilde seslenecektim. Ama bu gün zamanın gerçekten benimle oynadığı gündü. Bir kaç saniye ile bindiği resmi araç önümden geçip gitmişti. Yerdeki taşa bir hışımla tekme savurdum.

İstanbul'da yetimhanede küçük bir kız çocuğudur Luna.. Kimsesiz olduğunu sanan, ama aslında Kral'ın kaderini yaşayan.. Büyülü, sihirli kocaman bir dünyayı içinde taşıyan..

DÜŞ DAHA BAŞINDAN BİR ANIDIR!!!(Oruç Aruoba) Sonsuz bir aşkın içinde kayboldu Tanrıça.. Bütün şairler, söylenen bütün sevda sözleri, yaratılmış her şey onları anlattı yüzyıllarca. Şimşeklerle düştü iki aşık, Zeus'un lanetiyle.. Ayrı yerlerde iki ölümlüydü onlar artık... Biri maviye aşık, diğeri mavinin ta kendisi. -------- Yıldızlardan derlemem vardığım yargıları, Oysa müneccimliği enikonu bilirim; Ama anlatmam iyi ve kötü yazgıları: Ne âfet ve kıtlıklar, ne altüst olan mevsim. Ânlara fal bakamam, geleceği göstermem; Söylemem kime şimşek, yağmur ve rüzgâr kısmet, Tahta geçeceklere ikbal müjdesi vermem Gökkubbede bulsam da türlü türlü alâmet. Senin gözlerindedir bildiğim her ne varsa, O değişmez yıldızlar kaynağıdır sanatın, Birlikte yaşar gerçek ve güzellik yaşarsa; Sen sürdür varlığını, sürüp gitsin kaç batın. Yoksa, senin gelince sonun - bu falcı bilir Gerçekle güzelliğin kıyamet günü gelir.-William Shakespeare