Okul Oyunları Okulda birçok şey olur ve bazıları görünür bazıları ise saklanır. Bazıları kaybolur, Bazıları kaybolmaz. Arka sokaklar değil; bahçe, üst kat tuvaleti var. Mutlu görünmek zorunlu . Hikayeniz bitmeden başlar, başlamadan biter ama unutulmaz. Hikaye daha yeni başlıyor. Sessiz mi kalacaksınız? Yoksa çığlık mı atacaksınız? Tercih sizin. Hikaye başladı.

Asena'dan: Ailemi trafik kazasında kaybettim kalbim hasar görmüş yetmedi kalp problemim yüzünden amerika'da hem tedavi olmaya hemde orda yeni bir hayata başlıcamam gerekiyor. Jordan'dan: Ailem ben küçükken boşandı mahkeme kararı ile babamla yaşıyorum babam iş adamı holding sahibi annem ıse ünlü oyuncu anlayacağın ben o dizilerdeki kötü karakterim benimle uğraşmayın. Bu iki karakter garip bir şekilde birbirlerini tamamlıcak

motorcu bir çocuğun bir çocuğun rastgele önüne çıkan kızla başlıyor hikaye... "İyimisiniz ambülans çağırmalı istermisiniz" "Gerek yok iyiyim" Diyerek ayağa kalktı ve motorsikletin düzelterek bindi gitmeden önce lise okuyan 2 öğrencinin şans eseri tanışıyorlar ve arkadaş oluyorlar belki zamanla arkadaştan ötesi...

Bacaklarımı araladı. "Ne yapıyorsun?" "Seni içiyorum."

Yaşıyorduk, işkence çekiyorduk, idam ediliyorduk, köle gibi çalıştırılıyorduk, susuyorduk, çığlık atıyorduk ama hepsinin sonunda sesli ya da sessiz bir savaş veriyorduk çünkü seviyorduk. Şaşırtıcıydı, sevgi bazen bir savaş meydanının ortasında size uğruyordu. O an iki yolum vardı. Ya sevecektim, ya ölecektim. Sevmeyi seçtim. Onu sevmek de ölümü daima nefes gibi ensende hissetmekti. "En büyük savaşların ortasında kurak topraklardan bile bazen çiçek açar, bombalar etki etmez, kökleri sımsıkı tutunur. Bir bakarsın renkler canlanır, güzel kokar her yer. Sen bu çiçeksin diyemem, biz bu çiçeği temsil ediyoruz diyebilirim. Özgürlüğümüze." Bu kitapta geçen kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünü olup her ayrıntısıyla kurgudan ibarettir.

Boş kalan son sayfa dolmadan, kibritler yere saçılmadan, yanan son mum sönmeden, bu yabancı duman her yanımızı sarmadan ve onlar beni bulmadan bul beni...

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."