Ancak iki yarım tamamlar birbirini... Ezel, hapsolduğu karanlıkta, hiç olmak istemediği birine dönüşürken Meyra, bir anda karşılaştığı dünyanın, buz gibi gerçekliğiyle ilk defa yüzleşiyordu. İki yaralı, iki yalnız ruhtu onlar. Geçmişin getireceklerinden habersiz sığınmışlardı birbirlerine. Her şey güzel olabilirdi... Kader, hediyeleriyle birlikte kötü sürprizler de getirmeseydi...

Soğuktu. Teni kadar soğuktu bakışları. Ardındakileri gizleyen, kendine dair en ufak bir iz taşımayan koyu kahve gözler... Vurulmuştum. Kendi iyiliğim için ondan uzak durmamı istemişti. Ardından beni öperken tüm benliğimi ele geçirdiğini fark edememiş miydi? Ona bağlanmış, kendimi dudaklarının tadında, teninin soğuğunda kaybetmiştim. Gözlerinin kenarlarına işlemiş gölgelerini yok etmek istemiştim. Sustukça taşlaşan kalbini eritmek... Oysa derin sessizliği değil miydi beni ona çeken? "Yok Azra. Anlatacak bir şeyim yok. Gördüğün kadarım işte." Değildi. Çünkü bana ruhumu aydınlatan gülümsemesini bahşetmişti.

-"Ah Tanrım! Beni korkuttun." Kelimelerin döküldüğü dudaklarının kıpırtısıyla dudaklarımı yaladım. Ona eşlik eden sesi kulaklarımı okşadı. Erkekliğim sanki aradığını bulmuşçasına zonklayarak tepkisini gösterdi. Ya kalbimdeki bu sıkışmanın nedeni neydi? Bu yeniydi... -"Hayır." dedim.. Amacım sesli söylemek değildi oysa. Hayır hayır hayır... Bu asla olmayacak! Siktir! dedim hızla atan kalbime daha ne kadar küfür savuracağımı bilemeden!

Zaman... Kimine yara kimine çare olurken, Cemre'ye yalnızca hiçbir şeyin ilaç olmayacağına inandığı yaralar bırakmıştı. Tüm canlılığını yitirmiş, hayata dair tüm renklerden sıyrılmıştı. Tamer... Kapkara gözleriyle bir anda Cemre'nin hayatına giren adam... Sert ve soğuk duruşuna rağmen tüm yaralarına iyi gelecek bir ateş yakabilir miydi? "Seneler boyunca gözlerimi kapadığımda, tek bir şey canlandı gözkapaklarımın ardında. Belki rüya belki anı... Onca sene, tek bir yüz hayat buldu zihnimin derinliklerinde."

Güneş yükseldi. Küçük şehrin ışıkları söndü. Şarap bitti. Son sigarasından son bir nefes doldurdu ciğerlerini. Ayağa kalktı sanki hiç içmemiş gibi. Günlerdir uykusuz değilmiş gibi. En çok da canı yanmıyormuş, kendini bıraksa iki büklüm yere yığılmayacakmış gibi. Gülümsemeyi denedi. Çatlamış dudakları acıyla karşılık verdi. Beceremedi.

O iri eli hala boğazımda hissedebiliyordum. O kadar gerçekti ki adamın avucundaki nem adeta tenime yapışmıştı. Tenime ve dudaklarıma. * Birileri bağırıyordu ama o andan sonra ne olduğunu umursamayı bıraktım. İri avucunu sırtıma yaslayıp beni göğsüne bastıran adamın yaydığı sıcaklığa odaklandım. "İyi olacaksın," dedi kulağıma. Defalarca tekrarladı aynı kelimeleri. Ne kadar çok duyarsam gerçekleşmesi o kadar mümkünmüş gibi. "İyi olacaksın. İyi olacaksın." * Ayla, yıllar sonra yeniden rüyalarına tutsak kaldığında ölüm, bir kez daha onun peşindedir. Her gece uykularına saldıran korku dolu anların izini sürebilecek cesarete sahip midir? İpuçlarının izini sürerken, aynı zamanda hayatında ilk defa birine güvenmeli ve o kişiye gerçekleri itiraf etmelidir. Tüm bunların göründüğü kadar kolay olmamasının sebebi ise, rüyalarının ona olacaklardan haber vermesidir. Kim geleceği gördüğünü iddia eden birine inanabilir? Kenan, insanları korumaktan da öte kötülüklerle savaşmak için kendine bir yol çizmiştir. Gördüğü her şey ona kendinden başka kimseye güvenmemeyi öğretmiş, ancak bu şekilde gerçeklere ulaşabileceğini göstermiştir. Değil herhangi birinin sözlerine inanmak, rüyalarına inanmayı seçmesi asla hayal edebileceği bir şey değildir. * Paranormal bir olayın çevresindeki gizemle dolu bir aşk hikayesi okumaya başlayacaksınız. Ayla ve Kenan'ın birbirleri için doğru insanlar olup olmadığını görecek, rüyaların bizi kötülüklerin pençesinde kıvrandırdığına tanık olacaksınız. Güvenip güvenmemeyi, inanıp inanmayı seçecek ama her zamanki gibi en çok aşkın içine düşeceğiz. Yeni hikayeme hoş geldiniz!

İlk aşktan da önce ilk arkadaşlıklarını kurmuşlardı birlikte. İkisi de yalnızlığından sıyrılmış, kendilerine yaşamak zorunda oldukları hayattan bir kaçış sağlamışlardı. Yıllar geçtikçe arkadaşlıkları coşkuyla ilk aşka dönüşmüştü ama hayatın gerçeklerinden sonsuza dek uzak kalmaları mümkün değildi. En azından Nil için. Gitti. Dağhan geride bırakılan olmanın acısıyla nefes aldı yıllarca. Unutmak istedi. Hatta bir süre bunu başardığını bile düşündü. Ta ki hiç ummadığı bir anda Nil karşısına çıkana kadar... Kader miydi onları bir araya getiren? Nil buna inanmak istemedi. Kaçmaya devam etti. Koştu koştu koştu. Ama yeterince hızlı koşup da Dağhan'dan saklanabileceği kadar uzak bir yer artık yoktu.

Elif, aşkın üzerindeki gücünden korkuyordu. İnsanın gözünü kör eder derler ya, işte tam olarak bunu yaşıyor, kendini tanıyamıyordu. Yürüdüğü yolda aldığı yaraları sarmayı dahi başaramamışken Efe Kozan karşısına çıktığında, kaçmaktan başka çaresi olmadığını biliyordu. Ama Efe, kararlıydı. Elif'in tüm bahanelerini yok etmek, attığı tüm adımların kendisine çıktığından emin olmak için canla başla uğraşacaktı. Duygularına yenik düşen Elif arzularının esiri olduğunda, kendine bir yalanı sık sık söylemeye devam etti. Bunun adına aşk değildi. Kontrol daima kendi elindeydi.

Bir şirket, iki varis! Çetin ve Delfin... Yıllarca süren rekabetlerine rağmen şimdi, beraber üstesinden gelmek zorunda oldukları bir projeye mahkum olmuşlardır. Bazen bir söz, bazen bir inatlaşma, bazen de hiç hesapta olmayan bir adım ve bir temas... Kader onları bir araya getirmek için özellikle uğraşır gibi görünürken, bu iki inatçı kalp birbirleriyle savaşmaktan vazgeçmiyordur. Peki, zaten aynı yolda yürüdüklerini ve kalplerinin çoktan birbirlerine ait olduğunu fark ettiklerinde ne olacaktır? * "Ne yapabilirsin ki?" "Seni mahvedebilirim." "Senden uzak durduğum her an mahvoluyorum zaten. Bunu geçmiş yılların bir bedeli say."