Sene 1980... Çatışmaların ortasında masum bir kız.. Aşka hazırlanıyor yüreği.. Düşüncelerim, düşlerim silah sesleriyle bölündü gecenin karanlığında, korkuyordum, bağırmak istedim.. Sesim çıkmadı... "Buradalar" dedi bir ses, çatışma sesleri hala devam ederken, iki adam daldı odadan içeri, birinin elinde sopa vardı, diğerinde silah. Elinde sopa olan beni kolumdan tutup çekerken, "Bırakın beni" dedim, ben buraya ait değildim, ben o insanlardan değildim, ben babamın kayıp kızıydım.. Taa ki öbür adamın elindeki silah Ömer'in kafasına dayanana kadar. İşte o an , belki hiçbir yere, belki hiçbir şeye değil, ama O'na ait olduğumu anladım.

Bizim aşkımız sarılmayla başlamıştı, sarılmayla devam edecekti ve sonumuz, ikimiz sarılıyorken bitecekti. Bizimki aşk hikayesi değil, bizimki bir sarılmadan doğan, koca bir beraberliğin hikayesiydi. Ve birde... kaybedenlerin hikayesi.. * Her cümlede nefesiniz kesilmezdi. Hafif bir tebessüm veya kıkırtı, gerçek hayatınıza kısa bir mola ve dertten tasadan uzak bir soluk içindi bu kitap. Ergenliğin gazabına uğrayan bir kız ve geçmişinin gazabına uğrayan bir oğlan. Ve, Kalbinize ulaşmaya çalışan diğer karakterler. ◇Fan-Fiction değildir.

"Tüm gökyüzünü gözlerine taşımışsın. O maviliği bazen kara bulutlar örtmüş, bazen sağanak almış; hiç utanmadan akmış gözlerinden bir bir..." "Sana herkes kıymış ama sen kimseye kıyamamışsın. Nefret edenlere inat hep daha çok sevmişsin. Her yürümeye çalıştığında düşmüşsün. Sana çelme takanlar düştüğünde de, onlara el uzatan yine sen olmuşsun." "Sen, senden nefret eden bu koca gökyüzünü, hiç gocunmadan gözlerine sığdırmışsın. Yağmurun en ufak bir damlası bile kimseye değmesin diye hem de..." Gelecekten şimdiye uzanan ince bir ip... Bir gece, gördüğü bir grup adamın hayatını değiştireceğini bilemeyen bir kadın. Zamanın acı gerçeği karşısında imkansızı oldurmaya çalışan bir adam. Kapı aralandı, gelecek göründü... İki farklı zaman, iki farklı insan. Ve bundan doğan bir aşk. Zamana karşı verilen bir mücadelede kazanan kim olur? Zaman mı yoksa aşk mı? Burası, zamanın hiç görmediğiniz yüzü. Akrep ve yelkovanın, dakika ve saatin çok ötesinde... Burada, zaman hakkında bildiklerinizi unutun. Buradasınız. Zamanın durduğu o noktada.

"Bileğini mi kestin?" diye mırıldandı yavaşça başımdaki başörtüyü attığım anda.

21.yy'da İstanbul Emniyetinde görev yapan komiser Gonca Kandemir, bir sabah gelen bir cinayet ihbarıyla Yerebatan Sarnıcı'na gider. Gün boyu davayla uğraşması sonucu aklındaki soru işaretlerini gideremeyince soluğu yeniden cinayet mahallinde alır. Gece yarısı bulunmaması gereken bir yerde bulunan komiser Gonca kendini bir anda 16.yüzyılda bulur. Sırlarla, suçlarla dolu bu gizemin içerisinde filizlenen bir aşk da fazlasıyla sınavlardan geçmek durumunda kalır. Bir sürü soru içerisinde sıkışıp kalan Gonca her şeyi sorgulamaktadır. Özellikle de Osmanlı Şehzadesi olan Tuğrul'un bulunduğu zamana ne kadar ait olduğunu... ‼️Hikayede geçen kişi, kurum ve tarihi karakterlerin gerçeklerle hiçbir ilgisi yoktur. Her şey tamamen hayal ürünüdür. Hikayede bulunan Hükümdar, Şehzadeler ve diğer isimlerin dönemle yahut tarihle hiçbir bağlantısı yoktur. Ayrıca hikayede akıcılığın bozulmaması için dönem konuşmaları günümüz Türkçesi ile yazılmıştır.‼️ Her Cuma yeni bölüm.

Zaman Oyuncuları isimli ilk hikayenin devamıdır. "Özlem, geleceğin geçmiş gibi olması isteğidir - ama, şimdi açısından, gelecekten önce, şu ânın, önceki -anımsanan- anlar gibi olması isteği; ve -olamadıkları için-, olmamaları -olamamaları-ndan dolayı, isteğinin boşa çıkması konusundaki, itirazıdır." (Oruç Aruoba) "Ben genelde geçmiş zamanları seviyordum. Mesela elektriğin icadından önce mutlaka gidip geceleri gökyüzünü seyretmeli insan. Van Gogh'un "Yıldızlı Gece" tablosu hayal gücüyle birleştirilmiş sanat değilmiş; meğerse gerçekten o gökyüzünü ışıkların yolunuzu kesmediği bir gökyüzünde görmek mümkünmüş. "

Geçmişte yaşanan kayıplar sorgulanabilirdi, ama sorgulanmadı... Bir çocuk yapayalnız büyürken, geçmişin saklanan sırları onu sessizce takip etti. Sonunda O'nu ve sırları açığa çıkaracak gelecek onu alıp zaman girdabına sürüklemişti bile... Zamanın elinde oyuncak olan onlar mıydı, yoksa zamanla oynamanın tehlikeli tadına mı varmışlardı, insan zekasını alt eden, zamana boyun eğdiren aşkların çağrısı mıydı bu yaşananlar? Muhteşem bir bilim kurgu hikayesinin eşiğindesiniz... "Hayır zaman yolculuğu ile ilgili söyleyeceklerim var kendisine." dedim bir çırpıda, bunu söylerlerse mutlaka ilgisini çekerdim. Koruma aniden alaycı bir kahkaha koyuverdi. "Bak delikanlı, bize gün içinde neler neler geliyor biliyor musun sen? Patlayıcıları icad diye sunmaya kalkanlar, Hakan Çelik'i yurt dışına kaçırmak isteyen ajanlar, 2300 yılından geldiğini iddia eden yaşlı bunak dedeler, bir kaç seneye kadar ben onun gayri meşru oğluyum diyenler de çıkar da Allah'tan yaşı daha genç. Hadi genç adam, zaman yolculuğunu keşfedersen bana da uğra birlikte gezeriz." adam düpedüz kafa bulmuştu benimle. Ve evet gayri meşru değil, öz be öz oğluydum içerdekinin. Ama bir dna testi istesem deli diye içeri tıkarlardı herhalde. Umudumu yine de kaybetmemiştim. Konferans salonunun çıkış kapısına hızla koşturmaya başladım. O'nu yakalayacak ve ilgisini çekecek şekilde seslenecektim. Ama bu gün zamanın gerçekten benimle oynadığı gündü. Bir kaç saniye ile bindiği resmi araç önümden geçip gitmişti. Yerdeki taşa bir hışımla tekme savurdum.

Bazı ÖLÜMLER uzun, bütün HAYATLAR kısaymış!!! "Ne yapıyorsun sen?" diye haykırdım. "Sus, ben ne dersem onu yapacaksın. Kaltak!" bir tokat daha attı suratıma. "İmdaaaaat!" diye bağırdım ama müzik son sesti, kimse sesimi duyamazdı. Adamın fantezisine bak, beni öldürecek! "Bağırma" dedi hiddetle, bir tane daha çaktı suratıma. Gözlerim kaydı ve bayıldım. Her şey durdu. Acaba ölmüş müydüm? Yoksa gerçekten kalbimin attığı yere, annemin mezarına mı gidiyordum. 24 saat oldu, kurtuldun.. dedi içimde dedelere, amcalara, abilere hep inanmış olan ses. Ama hep de kazık yedin be Zümra hepsinden, dedi küskün çocuk içimdeki. "200'e şarj ediyorum. Dur! Geldi." Bu kadın sesi de neydi böyle, Serkan'dan kurtulmuş muydum, ellerimde bir şeyler vardı ama kesinlikle kelepçe değildi, kafamın üstünde değillerdi bir kere bileklerim, vücudumun iki yanındaydılar. Kadın benim için geldi diyordu, o sırada kapının orada sevinçle zıplayan üç kişi gördüm bulanık bulanık. Sonra içlerinden biri netleşmeye başladı. Çok tanıdık bir yüz, sakalları çıkmış, boyu daha da uzamış ama kızıl sakalları daha da yakışmış bir genç... Beni tek mutlu etmiş insan bilmese de.. "Tuna gelmişsin." dedim son gücümle zorlayarak. Zorladım çünkü gitsin istemiyordum. Ama sesim çok tuhaf çıkmıştı. Kendi sesimi tanıyamıyordum. Boğazıma bir şey mi yapmıştı o pislik? Karnımda bir acı hissediyordum, sanki kesilmiş gibi. Elimi kaldırmak istedim kaldıramadım. Tuna yanındakilere garip bakışlar attı ve sonra yanıma yaklaştı. Doktor gibi görünüyordu, çok yakışmıştı ona doktorluk.