Akın Alacalı, sen hırsız bir kuzgunsun. Ben ise seninle savaşırsam kaybedeceğimi bile bile kendini hırpalayan şımarık serçeyim. Ama bildiğim bir şey var, Ne olursa olsun, Bana gerçeklerimi vereceksin. Ya kalbinde bana bir odacık ayırırsın, ya da kendi ayağınla bana gelirsin. 𖤓 Derin Alevdağ, içindeki yangına bir çözüm arıyordu. Senelerdir yüzleşmekten korktuğu gerçeklere okulun burslu güzel sanatlar öğrencisi Akın Alacalı sayesinde kavuşacaktı. Şimdi nefesini tutma ve gözlerini kapatma zamanı. Duyduklarından kaçma Derin Alevdağ, aksine duyacaklarını sabırla bekle.

Hainin tekisin!" Histerik bir gülümseme yer aldı dudaklarında. "Öyle mi, ben hainsem sen nesin?" "Âşık." Sırları çözmek, geçmişini bulmak ve en çokta kaybettiği geçmişinde kendini bulmak için koskoca Atakamit'lerin teklifini kabul eden Laçin, gittiği mekanda arkadaşı Kıraç'ın yakalanmaması için karşısına çıkan sivil polisi oyalamaya çalışır. Tüm bu çabalarına rağmen Kıraç'ı koruyamayan Laçin, artık bu işe daha fazla devam etmek istemez. Çünkü bu işe devam ederse hem kendisinin, hem de arkadaşlarının üzüleceğini bilir. Bu işin sonunda ya kendisi, ya da arkadaşlarından biri ölecektir. Arkadaşı Kıraç, ona Atakamit'lerden kurtulması için bir yol gösterir. Laçin bu yola girmekte kararlıdır. Çünkü hep, "Daha kötü ne olabilir ki?" der. Ve daha kötüsünün onu beklediğinden habersizdir. Polis Araf Demirsoy... Onun için bir ceza, onun için bir şanstır. Belki de, bir cezada ya da bir şansta geçmişinizi bulabilirsiniz. Araf, cennet ile cehennem arasında ki yer.

Mazi, her mutlu oldukları anda ruhlarının peşinde olan bir katil gibi onlarla olucaktı. Her şeye rağmen birlikte olabilirler miydi? Kapıdan çıktığımda, gerçekler yüzüme sert bir tokat olarak indi. Geçmiş ve gelecek arasında, ince bir çizgide yolculuk yapıyorduk. Herkes benden gitmişken ben her şeyimden gidebilir miydim? Kalbim ve beynim bir savaştaydı. Kalbimin hüküm kurmaya başladığı yerde, beynim kölesi olmaya hazırdı. "Özür dilerim, anne. Onu hâlâ çok seviyorum. Bana kızgın mısın?" Gecenin hüküm sürdüğü gecenin altında onlara seslendim. Siz onu affedin baba, çünkü o kendini asla affedemeyecek.

"Avukat..." Dedi, kapımın yanındaki isimdeki bakışları kısaca gezindi. Gözleri bir ifadeye büründü, ama bunu anlayamadım. O an onun eskisi gibi olmadığını fark ettiğim, zamanın sadece bana değil ona da uğradığını anladığım bir andı. "Asena Lara Şafak." Adımı, dudaklarından taşar gibi söylerken, vicdanı tek bir an nasıl sızlamazdı? Bu onun eseriydi, bu onların eseriydi. Gözleri yavaş yavaş üstümde gezinirken, şah ve mat mahkeme salonunda yargılanmaya başlamış, karşılıklı oturuyordu. "Hırslarının mahkeme duvarlarına vuracak olmasını tahmin ediyordum." Bakışları yüzümde gezinmeye devam ettiğinde, konuşmama fırsat vermeden devam etti. Gözleri, yüzümün her noktasında izinsizce gezindi. "Sana baktığımda hırstan başka bir şey göremiyorum." Hırslarım yüzünden burada olduğumu düşünüyordu. Rahat bir tavırla soluk uzun sarı saçlarımı kulağımın arkasına sıkıştırdığımda, bakışları çok kısa süreliğine ellerime kaydı. Dudaklarımda oluşan gülümsemeyle, gözlerim çok kısa bir an geçmişe sürüklendi. Orada çakılıp kaldım. "Kimisinin kendi mahkemesi kendi vicdanıdır." Diye mırıldandım, cümlemin ne kadarını anladığını test ederek. Ama artık o benim geçmişime ait bir isimdi. "Sonuçta sizler için yargılamak, yargılanmaktan her zaman daha kolay öyle değil mi?" Kaşlarımı havalandırırken, tek bir an çekinmeden, "Beni bu konuma getiren hırslarım değildi Akel, vicdanımdı."