Δυο παιδικοί φίλοι , ο ένας με πλέον μια κόρη στα 17 ενώ ο άλλος μόνος και γαμιας που λέμε *η ιστορία έχει μια αναδρομή στο παρελθόν στην αρχή* 5/8/24 #1 car/21

«Έχει αρχή μα όχι τέλος και τελειώνει ότι αρχίζει.» ΘΑΛΑΣΣΑ: "Και δηλαδή τι τύπος άντρα είσαι;" Το σαρδόνιο χαμόγελο που στόλισε τα χείλη του ήταν ότι χρειάστηκε για να κάνει την καρδιά της να χτυπήσει σαν τρελή. "Εκείνος που θα γαμαει το μυαλό σου, ενω κάνει έρωτα στην ψυχή σου. ", και ο δυόσμος μπλέχτηκε με το κεράσι. ΟΥΡΑΝΟΣ: "Σε περίπτωση που το ξεχνάς, είμαι η μούσα του Θανάτου καλέ μου.", τα μάτια της τον κεραυνοβολούσαν, ο ουρανός σκοτείνιαζε, "Αν εσύ είσαι η μούσα του Θανάτου mellilla...τότε εγώ είμαι ο ίδιος ο Θάνατος.", η θάλασσα σήκωσε τρικυμία, δεν υπήρχε πλέον διαφυγή... ΠΤΩΣΗ: "Αν δεν βρω τρόπο, τότε θα δημιουργήσω έναν.", η Ιθάκη ήταν που έδινε το ωραίο ταξίδι λοιπόν. "Η πληγή επουλώνεται, το σημάδι μένει.", και ίσως τελικά ο προορισμός να μην είχε τόσο μεγάλη σημασία. ΠΟΝΟΣ: "Μας αξίζει ένας λυτρωτικός επίλογος.", η φωνή της έσπαγε. "Εμείς γράφουμε τον επίλογο μας.", της απάντησε ξέπνοα. Μα γιατί δεν αισθάνονταν λυτρωμένοι; Τελικά, η θάλασσα και ο ουρανός αγγίζονται;

(2025 ΥΠΟ ΔΙΟΡΘΩΣΗ) "Σε ελκύει το χάος; Ή το ελκύεις;", χάνονταν στο ατόφιο μαύρο των ματιών του. Το χάος σε μαγνητίζει, αλλά δεν είναι απλώς μια παθητική έλξη. Είναι μια φωτιά που καίει από μέσα, μια αδηφάγα ανάγκη να κατανοήσεις ό,τι είναι ακατανόητο, μόνο για να το μισήσεις όταν αναγνωρίσεις την αδυναμία σου να το τιθασεύσεις. «Η Ρώμη δεν χτίστηκε σε μια μέρα, κάηκε όμως σε ένα βράδυ» Ο Κριστιαν και η Βικτώρια είναι καταδικασμένοι να ζουν σε έναν αέναο χορό, που πάντα καταλήγει σε καταστροφή και αναγέννηση. Δεν μπορούν να ηγηθούν μαζί, μα και δεν αντέχουν την απουσία του άλλου. Έτσι είναι εξάλλου η φύση φτιαγμένη. Το φεγγάρι λάμπει μονάχα στο σκοτάδι, ο διάολος ζει στην κόλαση. "Άργησες...σχεδόν πάγωσε η Κόλαση.", ο Διάολος λύγισε, έπεσε στα γόνατα δίπλα στον Κέρβερο που ούρλιαζε, οι δαίμονες αφηνιασμένοι έσκιζαν τον αέρα με τις κραυγές τους. Η μοίρα τους είναι απλή: θα επιλέγουν πάντοτε να πετούν ο ένας δίπλα στον ήλιο, ο άλλος κοντά στην θάλασσα. Ώσπου ένας να πέσει πρώτος. Και τότε ; Τότε...το χάος. "Να θυμάσαι, πιο πολύ και από τη ζωή την ίδια." 2022-2024

«Και ποια είναι η πρότασή σου;» «Συνεργασία Βολκόβ. Μια συνεργασία που δεν θα σπάσει εύκολα, θα είναι από τους δεσμούς που είναι ιεροί και δεν τους καταπατάς.» Ο Αρσένι τον κοίταξε περιμένοντας να συνεχίσει. «Θέλω να παντρευτώ την κόρη σου.» *** Ο Μαξιμιλιάν Ιωάννου έχει βαριά κληρονομιά να συνεχίσει στα χνάρια του πατέρα του και να αναλάβει τα ηνία της πιο διαβόητης μαφίας στη Ρωσία. Το να παντρευτεί μια πριγκίπισσα της μαφίας για να φτάσει πιο κοντά στον στόχο του είναι ένα αναγκαίο κακό που δεν τον αφορά. Όμως η Ελισαβέτα Βολκόβα δεν είναι η υπάκουη και πειθαρχημένη σύζυγος που φανταζόταν...

«Ντάρια δεν γίνεται να με φιλάς.»η φωνή του βγήκε περισσότερο βραχνή από όσο υπολόγιζε και είχε σχεδόν ανατριχιάσει. Τι στον διάολο; «Γιατί;»τα μάτια της γυάλιζαν στα δικά του, φαινόταν ικανοποιημένη. «Γιατί είπαμε ότι δεν έχουμε τέτοια σχέση. Δεν πρέπει να ξανά γίνει αυτό, εντάξει;» *** Ο Κωνσταντίνος Ιωάννου ήξερε πως ήταν η πιο απαιτητική υπόθεση που είχε αναλάβει ποτέ. Ο στόχος του ήταν να ξεσκεπάσει ένα κύκλωμα εμπορίου λευκής σαρκός και ήταν σίγουρος πως μπορούσε να δράσει καθαρά επαγγελματικά, όπως πάντα. Μέχρι να μπει στη ζωή του η Ντάρια, η κοπέλα που του δίνεται ως δώρο και θα τον κάνει να πάρει την υπόθεση πιο προσωπικά από κάθε άλλη φορά. Πρέπει να μείνει μακριά της αλλά ποτέ δεν ήταν άγιος και δε θα γινόταν σίγουρα μαζί της...

Τι θα γίνει όταν η μικρή άβγαλτη απουσιολόγος αναγκαστεί να κάνει μια συμφωνία με το πιο διάσημο παιδί του σχολείου?

"Σιγά μην ερωτεύτηκα το μικρό ρε"

"Ειλικρινά τι υπέροχο έχω δεσποινίς Ντέιζι? Πάντα καταλήγετε να ξεστομίζετε ανοησίες!"

«Το να με εμπνέει είναι προτιμότερο από το να με αγαπά...» Η Βικτώρια Κορνέλη έχασε και τους δύο της γονείς σε ένα φρικτό αυτοκινητιστικό δυστύχημα όταν ήταν μόλις δύο μηνών. Μεγάλωσε με την αδερφή του πατέρα της, τη Νόνα, και ποτέ δεν στερήθηκε τίποτα. Οι κανόνες της, απλοί! Παίξε. Διασκέδασε. Ζωγράφισε. Φύγε! Επιστρέφει στην Κέρκυρα για να περάσει ένα ανέμελο καλοκαίρι, λίγο πριν ξεκινήσει την τελευταία της χρονιά στην Σχολή Καλών Τεχνών του Παρισιού. Δεν έχει ιδέα πως ο άντρας με το τατουάζ του λιονταριού στη πλάτη, που βγαίνει μέσα από τα γαλαζοπράσινα νερά του Ιονίου, θα ανατρέψει τους κανόνες της. Δεν έχει ιδέα πως, για τον Έκτορ Ντράγκαν Ράτκοβιτς, οι δικοί του κανόνες... δεν ανατρέπονται. Εκείνος θα παίξει. Εκείνη θα παίξει. Εκείνος θα διασκεδάσει. Εκείνη θα διασκεδάσει. Και όταν βαρεθεί το παιχνίδι της, πόσο εύκολο θα είναι να ξεφύγει από τον Πανθέρα; «Όπου κι αν πας, θα έρχομαι πάντα για σένα...»