"Ben değil seninle evlenmek, aynı havayı bile solumam be!" Adam, karşısında durmuş, kendinden kısa olduğu halde üstten cesurca bakan kadının, uçurumun dibini andıran koyu gözlerine baktı. Karadeniz'in hırçın sularını andıran mavi gözlerini, kendini boğmak ister gibi bakan, her baktığında kendini bir uçurumun ucunda sallanıyormuş gibi hissettiği gözlerde gezdirdi. "Ben de sana meraklı değilim herhalde. Bir çözüm bulacağım. İki de bir kapıma gelip bana bağırma." Alkan, bunu söylerken her zamankinin aksine sakindi. Kadın ne kadar öfkeli olursa olsun hiç kimseye nefretle bakmadığını fark etmişti adam. Acaba bu zamana kadar kimseye sevgiyle baktı mı diye düşündü adam. Bu yersiz düşüncesi kaşlarını çatmasına neden olduğunda Hazan'ın da kaşlarını çatılmıştı. "O zaman annene söyle beni sıkıştırıp durmasın! Ben evlenmeyeceğim! Evlensem bile bu kişinin sen olmayacağı kesin!" Hazan, hayatında sinirlenmediği kadar sinirlendiğini hissediyordu. Sadece bir hafta önce kendini görmezden gelen bu adamla evliliği düşünecek kadar delirmemişti daha. Alkan'ın kaşları alayla havaya kalktığında Hazan, gücünün yeteceğini bilse karşısında ki adamı dövebileceğini düşündü. "Ha ben kabul ettim, senin etmen kaldı." "Kendini beğenmişin tekisin! Seninle evlenmek için zırdeli olmak lazım." Hazan, Alkan'ın karşısında kaldıkça sinirden renk değiştirdiğini bildiğinden son sözünü söyleyip, baktıkça boğulduğunu hissettiği mavi gözlere son kez bakıp arkasını dönüp hızla evine doğru yürüdü. "Arkasından ona bakan Alkan kendi kendine, "Zırdeli," dedi. "Büyük konuşuyorsun." İki inatçı delinin, birbirlerinde boğulmaktan korktukları gözlerde ve Karadeniz'in hırçın sularının taşıdığı Hüznün Gemisi'nde geçen büyük bir sevda hikayesi.

Gece, daha dünyaya gözlerini açtığı ilk anda hayattan koparılmış bir çocuktu; doğduğu gün, hiç bilmediği bir oyunun içine sürüklenmiş ve hiç ait olmadığı bir ailenin yanında büyümek zorunda bırakılmıştı. Onu sahiplenmeleri, kucaklamaları, sevgiyle büyütmeleri gerekirken, yalnızca kendi hırslarının ve nefretlerinin gölgesinde bir yük olarak gördüler. Sevdiği insanlar da bir bir elinden alındı; kalbinin en saf köşesine dokunan kişiler gözlerinin önünde yok olup giderken, o her defasında biraz daha yalnızlaştı. Çığlıkları duyulmadı, gözyaşları görülmedi, haykırışları önemsenmedi. Zamanla öğrendi ki onun için var olan tek gerçek, hiç kimseye güvenmemekti. On yedi yaşına kadar sıradan bir hayat sürdüğünü sanıyordu. Ta ki, bir gecede bütün gerçeklerin yıkılışına tanık olana kadar; Gece, doğduğu gün hastanede bilinçli bir şekilde başka bir aileye verilmişti. Yıllarca kendini parçalayan bütün o acılar, aslında ait olmadığı bir evin içinde yaşanmıştı. Şimdi gerçek ailesini bulmuştu ama kalbinde biriken onca öfke, bir anda yok olacak kadar küçük değildi. Şimdi önünde iki yol var: Ya kalbindeki bütün acıları geçmişin derinliklerinde bırakacak... Ya da onu yıllarca yok sayanlara, kendi karanlığından doğan en büyük darbeyi vuracak. Bu, sadece kayıp bir kızın hikayesi değil. Yeniden doğan bir kızın hikayesi.

7 adam, 1 kız. "Sen bizim nefes alma sebebimizsin." "Sizde benim koca adamlarımsınız." "Sen benim biricik kızımsın. Herşeyimsin. Sen kalbimin atma sebebisin." "Sende benim babamsın. İlk ve son değil. İlk ve sonsuz aşkımsın." BAŞLIYORUZZ!!

"Baba,çok korktum ben." Mirzat Bey kolları arasına aldığı kızını göğsüne yaslarken duyduğu şey ile adeta donup kalmıştı. Kızı kendisine yıllar sonra ilk kez baba diyordu. "Kurban olsun baban sana korkma, korkma güzelim bak yanındayım ben" Genç kız babasının güven veren kollarına iyice sığınmış adeta yavru bir kedi gibi göğsüne sinmişti. "Gitme sakın" Mirzat Bey gömleğinin yakasını kaçmasından korkarcasına sımsıkı kavrayan minik ele bir öpücük kondurmuş küçük yatağa kızı ile beraber uzanmıştı. "Gitmem meleğim,asla gitmem hadi uyu sen" 〰️〰️

21 yaşında, kendi yaralarını, sırlarını gizleyerek hayatını kurmaya çalışan bir genç kız... 20 yıl önce kızlarını kaybetmiş, eksik bir yanıyla yaşamaya alışmış Milat ailesi. Bir gün gelen mektup, hem kızın hem de ailenin kaderini sarsar. Kaybolan yıllar geri gelir miydi? Bazı soruların cevabı, en derin yaraların içinde saklıdır... . Bakışlarım dudaklarına çevrilirken ağzından çıkacakları can kulağı ile dinliyordum. Kalbim öyle hızlı atıyordu ki ve O öylesine yakınımdaydı ki kalbimin sesini duyduğundan şüphem yoktu. "Ahu gözlü güzelim, neden daha önce gelmedin? beni senden nasıl mahrum bırakırsın?" Ondan ben gitmemiştim fakat ona gelen ben olmuştum. Alparslan, kalbimin derinlerinden gelen sesleri duyuyor musun sevgilim? Her şey sen, her ses sen...

*Gerçek Ailem Kurgusu* *Yetişkin İçerik* sanki herşey yeterince zor ve karmaşık değilmiş gibi her geçen gün daha fazlası çıkıyordu ortaya her ortaya çıkan gerçekle daha fazla karanlığına gömülüyordu umay onu gören var mıydı? vardı vardı ama umay onun yanında olmaya onu düştüğü karanlıktan çıkarmaya çalışan kalabalığıı görüyor muydu?

Küçük kız, elindeki papatyaya konan kelebeğe kocaman olmuş gözlerle baktı. "Anne bak keyebek" İçten bir şekilde gülümsedi genç kadın. Parkın az ilerisindeki banklardan birine oturmuştu. kelebeğin konduğu yerden uçmasıyla kaşları çatıldı küçük kızın "Keyebek! Buyaya gey hemen" diye bağırıp kelebeği kovalamaya başladı "Yağmur! Çok uzaklaşma" diye seslendi kadın kızının arkasından. Yağmur yaşıtlarına göre fazla enerjikti. Karı koca "Hep böyle kalırsa Allah yardımcımız olsun" diye geçiriyorlardı içlerinden Kadının yüzündeki tebessümü bölen şey ise karnında hissettiği ani sancıydı. Buna anlam veremedi. Doğuma daha 3 ay vardı ve bu sancı hiç normal değildi Sancı her saniye katlanarak arttı. Kadın yerinde iki büklüm olurken dudaklarından dökülen inlemeye engel olamadı "Ahh!" Çevredeki üç beş insan kadının etrafında toplanırken onun bakışları kızını aradı. Neredeydi bu kız?! "kanaması var!" diye bağırdı çevredeki kadınlardan biri Doğum için daha çok erkendi Acı katlanılmaz bir hâl alırken bilincinin yavaş yavaş kapandığını, gözlerinin karardığını hissetti...

/Aile Kurgusu/ Yeni bir ev, yeni insanlar, aynı baba fakat farklı ruh. Gözlerinde yoktu artık küçük bir çocuk, çoktan terk etmişti yuvasını. Heyecan yoktu artık içinde, bedeni büyüyünce terk etmişti kalbini. Yeniden canlanacak, bazen solacak duygular vardı. Canlanmaya yüz tutmuş duygularının esiri olacak bir kız vardı karşılarında.

Balım. Kalabalık bir ailenin en küçük üyesiydi. Babasının göz bebeği, abilerinin prensesi. Ancak annesinin hataları yüzünden hayatı bir anda değişti. Peki neden annesinin hatalarını ailesinden uzaklaşmak zorunda bırakılarak Balım ödüyordu?

"0549******: Umarım iş telefonumu meşgul etmen için geçerli bir sebebin vardır. (20.13) Afra: OHA! OHA! OHA! (20.13) Afra: Koskoca Kuzey Taşoğlu bana cevap verdi. (20.14) 0549******: İş hattıma yazdın çünkü. (21.00) 0549******: Buradan yazan herkese cevap verdiğimin farkındasındır umarım. (21.00)" Yıllardır takip ettiği adama geri dönüş alacağını ummadan yazan bir kadının değişen hayatına hoş geldiniz. 19.10.2023 #HAYRANKURGU #1 15.11.2013 #EĞLENCE #1 15.11.2023 #KISAHİKAYE #1 21.11.2023 #AKSİYON #1 22.11.2023 #GİZEM #1 08.12.2023 #AKSİYON #1 15.12.2023 #DÖVMECİ #1