doğru günü beklermiş yakamoz

"Küllerinden doğan bir kadını tanımak cesaret ister" "Neyse ki ben korkak değilim." *** "Onu yıllar sonra görünce anladım ki benim için tek kadın o. Eğer onu geri kazanamazsam benim sonum olur." "Aranızdan çekildim bile. Ben hiç yokmuşum gibi devam edin." *** "Sen hep mükemmeldin. Ben sana yetemedim." "Önemli olan mükemmel olmak değilmiş. Kimin yanında mükemmel hissettiğinmiş. Sen bana acıdan başka bir şey vermedin, gözümdeki ışığı çaldın."

canımın bu kadar yanabileceğini hiç düşünmemiştim

Kadının nefesi kesildi. 'Bu yanlış, benden vazgeçmelisin.' Adam inadına daha da yakınlaştı. 'Seninle tanıştığım gün, vazgeçmek kelimesi anlamını yitirdi bende.'

Bazı kültürlerde kırmızı ip, insanları birbirine bağlayan görünmez bir kader simgesi olarak görülür.

merak ediyorum; felaketimden mi kaçtım, yoksa hayatımın aşkını mı kaybettim?

'Beni neden her gördüğünde şaşırıyorsun?' Diye sordu adam, gözlerinde samimi bir merakla. Yüzündeki gülümseme de gittikçe büyümüştü. Kız başını eğdi, onun da dudaklarının kenarında belli belirsiz bir gülümseme belirdi. 'Çünkü ben alışık değilim böyle bakışlara.' Adam sabırla sustu bir an, sonra yumuşak bir sesle fısıldadı. 'Alış bence. Çünkü seni tanımak için fırsat yaratmaya çalışıyorum.'

Tanıdığı gibi değildi Ela artık, karşısında çok yorgun ama bir o kadar da güçlü bir kadın duruyordu. "Bana bunu nasıl yaptın Ela?" dedi, bu kez sesi bir çocuk gibi titriyordu. "Beni nasıl o nefretle, o kırgınlıkla bıraktın üç yıl boyunca? Beni nasıl kendimden, senden bu kadar uzaklaştırdın?" "Ben bunu yaparken kendimden çok seni düşündüm." Dedi Ela, hala onu sorgulamasına inanamayarak. Belki de en büyük moral kaynağını, aşkını itmişti kendi elleriyle İstanbul'a. Sırf onun geleceği için. Sırf onun hayalleri için. "Ben ölüp gidebilirdim ama sen benim için hayatını mahvettiğinle kalırdın Barış." *kitabın içindeki her karakter kurgusaldır, hiçbir sporcuya kin ve nefret için yazılmamıştır*

sözlerinin altyazısını, kalp diline çevirdim çoktan

Her şey bir rastlantıyla başladı ve tesadüfler peşlerini bırakmadı. Aslı bu ukala adamdan nekadar kaçmaya çalışsa da bir şekilde ya o burnunun dibinde bitiyordu, yada kendisi adama çekiliyordu.