Nereye uçar turnalar, nereye gider gökyüzü... Alıp kanatlarına umutlarını geçmişin? Sen yıkıldın altında göğün, yandın küçük bir pervane gibi. Ah, küçük bir pervane gibi... Bir 70'ler hikâyesi. Bu hikâyede, gençliğin ilk heyecanlarıyla tasasızca yaşayan küçük, şımarık bir kız, esasında zannettiği kadar küçük olmadığını kafa karıştırıcı tecrübelerle fark edecek. Üstüne yıkılan o göğü, bir başka güçlü elin de yardımıyla ve kalbindeki tüm o sevdasıyla kaldıracak göğsünün üstünden. Ve iki genç, imkânsızda buluşup birbirine pervane olacak. Kime söyledin derdini, kimi sevdin gizli gizli? Kimler uyandırdı içindeki kötü kırık türküleri? Ölenlerin adını unutma; türkülerin, meydanların. Ah, bırakmasın onlar seni... "Bak, bak şunlara! Bunlar yalnızca kâğıt mı? Değil... Oku! İnsan hepsi. Hepsi birer ölü. Hepsi birer ölüm. Beren! Şaka mı geliyor bunlar sana?" Hey! Bak işçi tulumu giymiş umut! https://www.youtube.com/watch?v=e9LO0LWGvX4

Hilal&Leon

Bir insan bir insanla aynı satırları aynı gözlerle okur da, aynı müzikte aynı ritme uyarak birbirlerinin kollarının içinde dans eder de, kulaklarını dolduran notaları aynı şekilde yorumlar, aynı hayalleri kurar da nasıl aşık olmazdı ki zaten... Vatanım Sensin'in 16. Bölümünden sonrası için kurgulanmıştır.

Esir olmuştu Kral These, esir etmek için geldiği Smyrna' ye.. Hapsolmuştu Smyrna, kendi memleketinde; bir çift kahverengi göze.. Yakışmıştı aşık olmak, Smyrna'ye.. sevmek ise These'ye..

"Bugün, bu şehrin işgalinin masada imzalanan o anlaşmalardan hakikate taşındığı gün. Bugün, bu milletin esas direnişinin başlayacağı gün. Siz şimdi diyorsunuz ki biz, milletin sesi olan biz, o sesin avaz avaz çıkması gereken bu vakitlerde o sesi keselim. Zulme sessiz kalma niyetinde olan varsa şimdi bu matbaadan çıksın; lakin hepiniz bilin ki ben zalimlerce çiğnenen bir toprağın üzerinde nefes almaktansa, o toprağın altında olmayı yeğlerim." Azize ve Cevdet'in oğlu tabip Necdet, Veronika ve Vasili'nin kızı Diana... İşgal altındaki bu şehirde Hilal ve Leon'un rollerinin değiştiği bir hikaye mümkün olsaydı neler olurdu? Ayna, yeni bölümleriyle Wattpad'de.

'Aşk mı?' diye yine de sordu Hilal, zira kulaklarına inanamıyordu. 'Ask.' dedi Leon, sakin. 'Memleket bu haldeyken?' 'Evet kücük hanim!' Bilmiyorlardı. Beklemiyorlardı. Hiç hazır olmadıkları bu yerde, bu zamanda aşk onları bulacaktı. Oysa biri ay, biri güneşti. Biri aksa diğeri karaydı. Biri batıydı, öteki doğuydu. Savaş günlerinde, isyan günlerinde, kurtuluş günlerinde; bu iki farklı yüreğin aynı ateşle yanmasının hikayesidir bu. Gerçek aşkı, fedakarlığı, koşulsuz sevmeyi ve tutkuyu birlikte keşfedecek, beraber büyüyecek, büyük sınavlarla çok acılar çekecek iki güzel ruhun hikayesi... *Vatanım Sensin dizisinden (epeyce) esinlenilmiştir :)

"Ne fark eder? Ha boynuma urgan geçmiş, ha parmağıma yüzük... ikisi de hayatımın ellerimden akıp gitmesine sebebiyet veriyor. Bu yolun bir çıkışı yok, teğmen. Her iki hususta da, ben zaten ölüyüm."

"Ben kardeşimi yitirdim." diye fısıldadı yorgun düşen sesiyle Niko. "Canımın parçasını yitirmişken bu uğurda fazlasını feda edemem. Üstelik yitirdiğim, barışın zerresini getirmemişken..." " Yorgo bir kahramandı; çünkü inandıkları uğruna canını feda etmeyi göze aldı." Güçlükle Niko'nun yüzüne bakacak cesareti toplayarak omuzunun üzerinden hafifçe ardına baktı ve devam etti. "Kahramanlıklar yitirdiklerinle değil, yitirmeyi göze alabildiklerinle ölçülür." Başını tekrardan dönüş yoluna çevirdi ve derin bir nefes aldı Leon; "Biz zavallılar ise canımızı ortaya koymaktan ve dahi kağıtlara düşüncelerimizin mürekkebini akıtarak bu yolda yürümekten acizken, hürriyeti beklemek bize hak değil." Ayrılıklar da dahilken sevdaya, yüreklerinden ziyade yolları ayrı düşmüş ve adalet için savaşmaya yemin etmiş Hilal ve Leon'un hikayesi, yaz boyunca, yeni bölümleriyle sizlerle...

Parmaklarımın doğuştan yetenekli olduğunu çok duydum. Yeter ki bir kalem ya da bir boya verin bana. Başka bir şeye ihtiyacım yok. Ama kalbim sevmeye yetecek mi bilmiyorum. Onun müziğini işiten parmaklarım titremeye başlıyor. Korkuyorum.

Gök aynı göktü altında nefeslendikleri... Sofralarına ekmek aynı topraktan gelirdi... Biri kiliseye biri camiye aynı kaldırımları arşınlayıp gider,aynı ilaha dua ederlerdi.. Yıllar geçer her şey değiştirir sanmışlardı Onların cismi yol olmaya yüz tutmuşken,suda akisleri bir araya gelebilecek miydi?