Ona nasıl bir cevap vereceğimi düşünürken gözlerim cama çarpan yağmur damlalarına takıldı. "Yağmur yağıyor," diye mırıldandım. Başını kaldırıp kara bulutların kapladığı gökyüzüne baktı. "Ya aşkın ya da ayrılığın habercisi derler. Birileri ya aşık oluyordur ya da aşkından ayrılıyordur." dedi bakışları tekrar beni bulduğunda. "Sence hangisi?" dedim düşüncelerini merak ederek. "Bilmem... Ben çoktan aşık oldum. Yağmur bana geç kaldı." Şu an, şimdi; acaba kime aşık oldu, diye saçma bir soru sorarsan seni boğarım, Nisa! Kime aşık olduğu belli değil mi? Bana aşıktı. Ama doğru insana mı aşıktı? Bu soruya sen değil, seni seçen kalbi cevap verebilir. "Belki de sen aşık olduğunda da yağmıştır," "Yağmadı. Çünkü ben güneşli bir günde karanlık bir geceye tutuldum. O günü ölsem de unutmam." O karanlık gece biz mi oluyoruz? Kesinlikle biziz. Başka birinin olma düşüncesini kabul edebileceğimi zannetmiyorum. Benim için yağmurun altında durması yetmiyormuş gibi kalbimi hoplatacak sözler söylemesi deli gibi sırıtma isteğimi körüklüyor. Gülümsemek istiyordum. Hemde yanaklarım acıyana kadar. Ama o bana bu kadar güzel bakarken beynim bunu gerçekleştiremeyecek kadar aciz kalıyordu. Başlama Tarihi: 13.01.2024 Bitiş Tarihi:

"Ulan bari Polat de." dedi. Sesi yalvarır gibi çıkmış gözleri beklentiyle doluydu. "Mirza demiyorsan deme ama en azından Polat de." "Sen yengeye Elif diyor musun?" dedim alayla bir dizinin repliğine gönderme yaparak. "Sen Polat de. Gerekirse dünyadaki tüm kadınlara Elif diye seslenirim." dedi. Yayınlama tarihi: 01.05.2023

Bir ateş yanarken o ateşe kendi ayaklarınızla yürüdüğünüzde kimi suçlayabilirsiniz? Ateşi mi? Onu yakanı mı? Kendinizi mi? Yoksa o ateşin sizi yakacak güce sahip oluşunu mu? Kimi suçlayacağımı bilmiyordum. Tek bildiğim yandığım bu ateşe kendi ayaklarımla yürüdüğümdü. Şimdi cayır cayır yanıyordum ama beni öldüren şey ateş olmayacaktı. Beni öldüren, yandığım bu ateşin karanlığıydı. Siyahtı o. Siyah bir ateşti. Yanıyordu, yakıyordu ama aydınlatmıyordu. Zifiri karanlıkta yanıyordum. Her şey için çok geçti. Bu adam benim sonumdu ve ben, beni yakan bu siyah ateşe çoktan teslim olmuştum. 🌙 "Korkuyor musun?" diye sordu sesini yumuşatarak. "Evet," dedim düşünmeden. "Evet, çok korkuyorum." "Gözlerini kapatırsan korkarsın," dedi omzuma astığı ceketi sıkıca tutup kollarını bana sardığında. İrkildim ama korkmadım. Aksine bu yabancının dokunuşu bana kendimi güvende hissettirmişti. Bu his ise beni afallatmıştı. "Gözlerini kapattığın sürece her zaman karanlıkta olduğunu düşüneceksin. Her şeyi siyah göreceksin. Gürültüyle yanan, etrafı aydınlatan bir ateşi bile." Dudaklarımı ıslatıp söylediklerini düşündüm. "Burada bir ateş yok. Burası karanlık. Baksana, tavandan sızan ay ışığı dışında etrafı aydınlatan hiçbir şey yok!" "Sen varsın," dedi nefesi boynuma dökülürken. "Sen aydınlatıyorsun." KİTAPTAKİ KİŞİ, KURUM VE KURULUŞLAR TAMAMEN HAYAL ÜRÜNÜDÜR. GERÇEK KİŞİ, KURUM VE KURULUŞLARLA ALAKASI YOKTUR. YETİŞKİN OKURLAR İÇİN UYGUNDUR.