Yapay zekâ... Ucu bucağı olmayan, her saniye gelişmeye devam eden mükemmel bir sistemdi ta ki insanlarla tanışıncaya kadar... Peki ya bu sistem bir gün başkaldırırsa ve onu oluşturanlar bile ona mâni olamazsa...

"Bazı yaralar görünmezdir... ama ömür boyu kanar." Küçük yaşta hayatı elinden alındı. Susturuldu, unutuldu, karanlığa hapsedildi. Ama o, sessizliğin içinde büyürken intikamın ateşiyle ayakta kaldı. On yıl boyunca geçmişini gömdü; adını, yüzünü ve kimliğini değiştirdi. Şimdi ise bir yabancı olarak geri dönüyor. Karanlık sırların, kirli paraların ve kanlı hesapların hüküm sürdüğü bir dünyanın içine sızacak. Ve herkes, en çok güvendiklerinin aslında kim olduğunu çok geç anladığında... O çoktan oyunun kurallarını değiştirmiş olacak.

Sene 1992, ülke sağ ve sol çatışmasının izlerini hâlâ taşıyorken henüz yoluna girmiş bir düzen yoktur. Bu çatışmanın içerisinde aynı evde doğup büyümüş olan Firuze ve Ecevit birbirlerinin tek ve en sevdiği oyun arkadaşıdır. Yetişkinlerin kavgalarının ötesinde, boya kalemleri ve oyunlarıyla büyüyen iki çocuğun doğarken beraber yazılan hikayeleri; bir doğum gününde sert bir silgiyle silinir, hiç var olmamış gibi koparlar birbirlerinden. Silgi yazıyı siler, kağıdı hırpalar ve Ecevit bir ailenin avucunun içinde yok edilir. Suçlar ve cezalar. Cezaları yalnızca suçlular mı çeker? Silgi yazıyı siler, leke bırakır ve Firuze en sevdiği oyun arkadaşını kaybeder. Suçlananlar ve cezalandırılanlar. Suçlular sadece yetişkinlerden mi çıkar? Firuze Akın ellerinde fırçalar, karşısında tablolarla yıllardır oyun arkadaşını beklemektedir. Seneler sonra aynı sayfa açılır, silgi de kalem de tek kişinin eline düşer. Ali Ecevit Tarhan, yazıp silmek için yok edildiği o yere geri döner. *** "Firuze sen benim çocukluğumsun," Gözleri derin bir şefkatle bana bakıyordu. Konuşan Ecevit'ti. Onu evvelden tanıyordum. Gözlerindeki şefkat avucunun içine düştü, un ufak edildi. "Firuze sen benim çocukluğumun katilisin," dedi acıyla, nefesini keskin bir bıçak kesti, o bıçağı ben tuttum sandım. Konuşan Ali Ecevit Tarhan'dı. Onu yeni tanıyordum.

« Bazı oyunlar yalnızca kaybedilmek için kurulur. » Kendi dünyasında sıradan bir hayat süren Lilith Ashborne, bir gece, gözlerini Arafon'da açar. Kuralları bilinmeyen, dönüşü olmayan ve her adımda ruhunu sorgulatan bir evrende. Bu dünya bir harita kadar sessiz, ama bir çığlık kadar gürültülüdür. Burada her bölge, bir sır, bir oyun, bir ölüm fısıldar. Ve her oyun sonunda, bedenin dünyana döner... ama ruhun hâlâ Arafon'da kalabilir. Sana sorulmadan başlatılan bu oyunda, zaman yok. kaçış yok. kazanan yok. Sadece hatırlayamadığın bir geçmiş ve adım attığın anda seni tanıyan karanlıklar var. Lilith, sırlarla çevrili bir yabancı olan Saranç Arel Koruvân ile birlikte, kendi kaderini yazmak zorunda. Ama ya kader dediğin şey, zaten sen onu seçmeden çok önce yazıldıysa?

"ne yani, buradan beni sevdiğini mi çıkarmalıyım?" "Sevmek, sana olan hislerimin yanında sönük kalır. Hastayım sana, Çiçek." Müzik devam ediyordu fakat benim duyduğum sadece onun sesiydi. Onun sesi ve derin bakan gözleri. "Uğruna değil ölmek, öldürürüm. Çünkü ben en çok katil olmaktan korktum."

İki gezegen, aynı karanlığın zincirine vurulmuştu, biri habersiz diğeri çaresizdi: Raege'de doğum yasaklanmış, fanatiklerin gölgesi insanların kalbini susturmuştu. Dünya ise makus kaderinden bihaberdi; ölümlüydü. Hadar, kelimelerden başka silahı olmayan bir yazardı. Sırra kadem basmış babasının izini sürerken, kelimelerin bile yetersiz kaldığı bir gerçekliğe adım attı. Aşk, ihanet, savaş, özgürlük, fedakarlık ve ölüm... Bu bir disiplin. Bu bir kudret. Bu bir... başkaldırı! *HER HAFTA YENİ BÖLÜM! ⚠️ UYARI Bu hikâye Emre SABERİ tarafından yazılmıştır ve 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Kanunu kapsamında tüm hakları saklıdır. İzinsiz kopyalanamaz, başka platformlarda yayımlanamaz, herhangi bir şekilde çoğaltılamaz. Tespiti halinde hukuki süreç başlatılır. Lütfen emeğe saygı gösterin.

O zamanlar ülke ikiye ayrılmıştı Yüceoğullari ve Karahanoğulları bu iki ülke sebebi bilinmeyen bir şekilde sürekli savaş halindelerdi. Umay Yüceoğullarinin yöneticisi olan Haluk Yüceoğlunun kızıydı. Umay annesi ve babasını kaybettikten sonra Almanya'ya gider. Ama bir süre sonra tekrar ülkesine dönmek zorunda kalır ve asıl hikaye başlar . Kan , savaş , çocukluk ve aşk içerir

"Delilerin sevdası hoyrat bir fırtına gibidir. Günün başında seni sarsan fırtına, gecenin şafağında ılık bir esintiye dönüşüp kaburgalarının arasına sokulur." Saka ve Sanrı'da tanıdığımız Gurur ve Farah'ın hikayesi. SVS'den bağımsız bir kurgu olduğu için Sarkaç'a başlamak için önce Saka ve Sanrı'yı okumanıza gerek yoktur.

Annesini kaybettiğinde babası hayattaki tek dayanağıydı. Ama bilmediği bir şey vardı: Babası onu hayatta tutabilmek için karanlık bir anlaşma yapmıştı. Şimdi babası yok... ve geçmişin borçları peşinde. Zengin bir adamın kızı, ölüm döşeğindeki babasından kalan sırla yüzleşiyor. Karşısına çıkan bir adam, hayatını değiştirecek. Aşk mı kazanacak, yoksa kanla yazılmış yemin mi? "Bazı yeminler sadece kanla yazılır... ve bazı aşklar, kanla ödenir." "Madem dökülüyordu kanlar... O kanları ben dökecektim bundan sonra..." !!TÜM HAKLARI SAKLIDIR. BU KURGU TAMAMEN n_Nova14'e AİTTİR.