Daha yeni yirmi dört yaşına girmiştim bir telefonla beni aradıklarında. Evet bir sokak vardı, hayır bir yol vardı. O kadar ıssız dı ki tek bir ev, tek bir ağaç, tek bir lamba yoktu. Soğuk ve yalnızdı yol. Kimsesizdi. Yolun başında kimse çıkmadığında, sanmıştım ki beni yolun devamında bekliyorlar. İlerledim onları bulacağımı sandım, bulamadım. Yolun sonunda beklediklerini söyledim kendime, yolun sonuna kadar gittim. Hayır, bulamadım. Hayır ben bulamadım değil, onlar yoklardı. Hiç olmamışlardı. İşte o zaman anladım bir insanın bir insana merhem olamayacağını. Bir insan kendisinden başka kimseye merhem olamazdı. Ama evet, buna bende dahil olmak üzere herkes herkese yara olurdu. Yarasız kul utanırdı yaralı yaradandan. Kimsesiz çocuk özenirdi ailesiyle yaşayan tilkiden. Kül yok olmayı dilerdi denizin hiçliğinde. Kanatları kırılan her insan mahkumdu rüzgarın kaderini belirlemesine. Kanatları yanan her insan ise, mahkumdu küllerini bir arada tutmak için çabalamaya. - - - Umarım burada her duyguyu beraber yaşayabiliriz. Hepinize şimdiden iyi okumalar diliyorum ve son bir cümle söylemek istiyorum. İKAL'i okurken lütfen müzik dinlemeyin, kitabın içindeki müziği bulmaya çalışın, hatta ve hatta bırakın o müzik sizi bulsun.

yürüdüğüm yollar sana çıkarsa yolunu değiştiren yine sen olucaksın 130222

bu mevsim gelip geçici, bu yağan kar... biliyorum ki gelecek yine ilkbahar, açacak binbir renk bir çiçek. gökyüzü ve beyaz bulutlar geçecek üstümden. saçlarımda esecek ılık rüzgarlar. ama sen, sen kalacaksın, içimde. ama sen, sen açacaksın, içimde hep. [one shot] © kapak: stefan bleekrode

gözlerimin içine bakıp seni seviyorum derdin ama ben benimkilerin yansımasından kendine baktığını bilirdim tw// aleksitimi texting

hyunjin, platonik aşkı jeongin ve juyeon arasında seçim yapmak zorunda kaldığı bir duruma düşer.

jeongin ev falan var mi peki nerede yapicaz hyunjin ben ayarlarim sana gelirim bir gunlugune jeongin tamam💋 her tarafindan sikerim ama hyunjin ben de jeongin ben de derken?