Bir köyde başlayan gizemli ölümler... Lanet mi, yoksa içlerinden biri mi? Mehmet, babasının ölümünden sonra sessiz bir yaşam sürerken köyde ardı ardına yaşanan cinayetlerle sarsılır. Gerçeğin çok daha karanlık bir yerde saklı olduğunu fark eder.

" Bırak annenin saçını canını yakıyorsun" dedi Davut gülümseyerek saçlarımı Nurdan kurtarırken Ama ben dediği sözde takılı kalmıştım. Annen mi demişti o? Evet ben hep Nur Senayı kızım olarak görmüştüm ama onun beni annesi olarak görmesi... çok farklıydı. Neden böyle demişti ki? 2 aydır bu evdeydim ve hiç bunun konusu geçmemişti Davut bey başını kaldırıp benim şaşkın ve meraklı ifademi görünce gülümsedi. " Madem o senin kızın sen de onun annesisin Haziran. 2 aydır ona gözün gibi bakıyorsun. Kızım sözü birgün bile düşmedi dilinden. Geceleri bile bazen beşiğinin yanında onu izlerken uyuya kalıyorsun. Bu seni anne yapmaz mı? Kendi annesinden fazlan bile var Haziran. Kendi annesi onun canına kıymaya çalışırken sen onun biraz gözü dolsa ondan önce ağlıyorsun. Anne için doğurmak gerekmez. Sevmek, korumak gerekir. Hepsini de fazlasıyla Nur Senaya veriyorsun. Bırak sana desin anne. Bunun için ne onu doğurmana ne de babasının eşi olmana gerek yok." Gözlerimdeki yaşlar akmaya başlamıştı. Nur Senaya baktım. Güzel yüzüne tatlı, ifadesine, parlayan gözlerine. Benim kızım... Haziran & Davut

"Kız Hayat Annenler gelecek mi yarın ki düğüne?" Ay yoksa... Alp evleniyor da benim mi haberim yoktu? "Kimin düğünü abla?" diye sordum, tereddütlü çıkan sesime içimden küfür ederek. Eşarbının alnını düzeltip güldü babaannemin eski kiracısı olduğunu hatırladığım maviş gözlü teyzem. "Kız kimin olacak, Alp'lerin işte." Ay durun! "Kız Fatoş! Yan-" diye konuştuğumda cümlesini kesen Fatoş ablanın yanındaki kadın oldu. "Kız bu Cihangir değil mi?" Kimi diyordu bunlar? Başımı çevirirken düştüğüm için ağrıyan boynumla dudaklarımdan 'ah' nidası çıksa da kim olduğuna bakmadan da bilirdim de geri kalamazdım işte. Abimin biricik arkadaşı Cihangir'i diyorlardı. "O, o. Baksana nasıl boylu poslu gız!" Kucağında torununu gezdiren bakkalın karısı Nuran abla sözlerini sürdürdü. "Öyle öyle. Pek bi' çalışkan maşallah. İdeal koca adayı işte!" Adamın uzun boyundan olsa gerek sesinden, nefesinden önce, hakkında çıkan laflar önden geliyordu. Erkek olmasına rağmen çizilmiş gibi bir yüze sahipti. Hani derler ya Allah özene bözene yaratmış diye. Vallahi öyleydi. Kalem gibi çizilmiş biçimli olan kavisli kaşları, birbirine tam ölçülü ne kalın ne ince dudaklarıyla dergilerden çıkmış gibi havası vardı. ... Ağaç kabuğu ailesine hoş geldin değerli okuyucu umarım keyifle okursun🏵️

Güzel Zühre, derlerdi bana. Bahtın da, yüzün gibi güzel olsun. Onaltı yaşımdı. Sevdiğim gençle düğünümün arifesinde, adımı lekelerken bir adam, hayallerimi de beraberinde götürdü. Bir daha asla eskisi kadar mutlu olamayacaktım. Beni zorla alan adama hayatı zehir edip, yeniden özgürlüğüme kavuştuğumda, bunun çok da uzun sürmeyeceğini anladım. Kuma olarak gittiğim evde, kocama aşık oldum. Artık hem sığıntı, hem aşık, hem de anneydim.

Dilhun kitabında geçen Karan ve Mavi'nin hikayesidir. Bu kitabı anlamak için diğerini okumanıza gerek yoktur. Kırdığın kalbin vebaliyle yaşar, Seni bir daha kalbine almayacağı gerçeğiyle ölürsün. Unutma; Gitmek, ihanet etmektir. Gitmek, seni aslında sevmedim demektir. Gitmek, sana adanmış bir kalbin içine acımasızca tükürmektir. Ve gitmek, En çok sen demektir. Yayınlama tarihi: 14.02.2024

Derler ki diyarın birinde bir sevda yatarmış gizlice. Bir kelebeğin kanadında gecenin ayazında. Usul usul yayılırmış sokaklara, kervan geçmez yollara. Destan olurmuş dillere, küçük çocuklara masal olurmuş. Olurmuş da yüreğin birine konamazmış. İçeri girmek için çırpınır can çekişirmiş, çünkü biliyormuş. O yüreğe giremezse yok olur gidermiş. "Tamam, diyelim ki dediğini yaptım. Gelip seni istedim, evlendik... Sonuçta evlenme hayalleri kurduğun adam ben değilim, yine de mutlu olabilecek misin?" "Sen mutlu olursan ben de olurum." "Peki..." dedi Doğan. Bakışlarını başka bir yere çevirdi. Ardından sormaya korktuğu o soruyu sordu. "Bir gün beni de sevebilir misin?" 17.05.2025

Merhabalar hikayemiz Eski zaman yani bir dönem~Köy~Ağa~Aşk hikayesidir. Ahh.. hayat hep bu kadar acımasız mı,yoksa sadece banamı böyle anlamadım. Ne kadar acı demi düşünsene annen ve babanın yüzünü ,sesini ve kokularını yavaş yavaş her geçen günde biraz daha unutuyorsun.Ama alışıyor insan zamanla yapacak bişi yok mecbur istesende, istemesende bu acı hayat senin kafana vura vura unutturmuyor, alıştırıyor. Ama hayat beni erken büyüttü 8 yaşında hem öksüz hemde yarım bıraktı beni. Ben Ayza... Ayza Şimşek.. 8 yaşında 2 hafta içinde öksüz yetim kalan Ayza Annem kalp krizi geçirdikten sonra vefat ederken, onun açısına dayanamayan babamda aynı derten ölmüştü.Hemde peşpeşe 2 hafta içinde. Babaannesi ile büyüyüp yine 17 yaşında babaannesi ölüp iyice kimsesiz kalan Ayza.. Babannem'den kalan köydeki evde yaşayan kalan 2,3 tarla ve 2 inek 5 tavuk ile yaşamaya çalışan 25 yaşındaki uzun beyaz saçlı ve yeşil gözlü balık etliden biraz zayıf yüzü güzel ama bahti kötü bir kimsesiz garip Ayza ben.. Köylü tarafında bazen sevilen, bazen hor görülüp ve buna sessiz kalamayışım ile kavga çıkaran bı kızım ben... Nereden bilebilirdim ki cezaevinden topal olarak çıkan ve güçlü sevilen bı ağa ile evleniceğimi herkese öten dilimin ona lal olacağını.Ve birbirimizi delice ölümüne seviceğimizi.... İşte bu benim.... ben Ayza 'yım hayatıma hoşgeldiniz... Yazardan not: Arkadaşlar hayalet okuyucu olmayın lütfen bölümlere bol bol yorum ve oylamanızı eksik etmeyin lütfen.Ama en çok yorum yapın lütfen şimdiden teşekkürler keyifli okumalar.... #1. Hapisane #1. Topal #1. Köyde #1. Dönem hikayesi

Eren ailesinin biricik oğlu konaklarındaki öksüz hizmetçiyle karşılaşırsa...

Bir hayat düşünün. Dede'den başlayıp oğula, toruna kadar uzanan. Ve bu uzantıda bir çok hayat öyküsüne şahitlik ediyor olacaksınız. Aşk, aile, acılar, çaresizlikler, yaşam koşulları ve zorlukları. Hepsi hayatın içinden kesitler. Zamanda yolculuk misali. Her hikaye kendine has, her ömür aşk ve acı dolu. Tarihin tozlu sayfalarından fışkırmış, gerçek olaylardan esinlenerek yazılmış bir hayat hikâyesi.

"Sen bana şifa olmak istiyorsun," dedim, ellerimi yanaklarına koyarken kirpiklerimden süzülen bir damla yaş yanağıma düştü. "Acılarıma merhem olmak istiyorsun ama bende açılan yaralar asla kapanmayacak." Alnını alnıma yasladı. "En karanlık gecenin bile bir sabahı olur, Sonay. Her yara kabuk bağlar." Gözlerim kapandı. "Ben o karanlığı yaşarken doğan güneşi hiç görmedim ki." "Görmemen var olduğunu değiştirmez." Dudaklarım acı bir tebessümle kıvrıldı. "Geçmişi tekrar yaşamamam, bana yaşadıklarımı unutturamadığı gibi mi?"