Sallantıda olan taze bir evlilik. Aşk, engeller, çatışma ve gerçek dostluk... Alması güç kararlar, yapması zor seçimler, unutması meşakkatli sevdalar, aşılması gereken mesafeler ve yıllanmış bir gönül yarası. Bu hikâyenin sonu nereye varacak, buyrun beraber görelim. {05.08.17}

Mehmed'in güzel Rumeysa'sı... |Müslüman Hanımlar #1|

Canım Kardeşim, Bu tuhaf adamla nasıl tanıştığımın hikayesi.

Elindeki yüzüğe baktı genç kız. Mahallede her zaman dalga geçtiği, adını insandan bozma koyduğu, yıllarca aşağıladığı adam ile nişanlıydı artık. Bol ve uzun pantolonu, dede kazağı ve uzun sakalları ile ilgiyi nasıl üzerine çektiğini anlamıyordu. Mahalledeki kızların dalga geçtiği içten içe hayranlık duyduğu biri olduğunu biliyordu. Feriştah ise mahallede bakanın bir daha baktığı, idealleri olan fakat bir üniversite bile tutturamayan, burnundan kıl aldırmayan bir kızdı. İkisi bir o kadar zıt, bir o kadar aynı idi. Bir o kadar yarım, bir o kadar tamdı. !!! Kesinlikle zengin acımasız güçlü erkek karakter ve masum, saf kız hikayesi değildir.!!! 2.KİTAP :KAHKÜLLÜ

[Kader düğümünü istesen de çözemezsin.] Adam yüreğinin demirden hudutlarıyla, yalnız bir adamdı.Kadın çaresizliğin kıyılarında, hüzünlü bir kadın. Ve hasbelkader adamla kadının, kadınla adamın hayatları düğümlenecekti.

[Bazen doğru insanı yanlış seversin.] Hüzünlü bir güzellikti adam. Acıyla karılmış; azapla yoğrulmuştu... Ama öyle güzeldi ki, genç kadın biraz daha yaklaştı yatağa. Gözleri kapalı olduğundan göremediği şiir işli bakışlarının bergüzarına sarılıp kahverengi saçlarının alnına dokunuşunu, kaşlarının gözlerini saran kavsini seyretmeye durdu. Rüyası olmak istedi adamın, onu böyle huzura erdiren olmak istedi. Sonra dokunmak istedi yüzünün latif çizgilerine, hayal olmadığını bilmek istedi. Lakin ona avuçlarını süt bardağına bastırmaktan ötesi düşmezdi. Öylece adamı içine yazana kadar seyretti, sonra da yüreği yaralı arkasını dönüp gitti.

Benimsin... Giriş... Sevgi neydi? Evet hepimizin aklına gelen o meşhur replik... Sevgi iyilikti, dostluktu. Sevgi emekti... Esas adamımız Alex gecen hafta sırf bu yuzden yerleşmişti İstanbul'a.. Kaybetmenin ne demek oldugunu bilmeyen bir adam için Aydan'ın hayatından çıkması 'eski yaşantısına dönmesini' demekti ve genç adam bunu zevkle karşıladı. Aydan'dan ve istemediği evlilikten 'sonunda kurtulduğu' düşüşüncesiyle içi huzurla doldu. Yada öyle gibiydi. Ama o'nu her şeyde, her yerde, her seste, her kokuda, her... -bu liste uzar giderdi- ondan bir iz görene kadar. En kötüsü de her baktığı yüzün, Aydan'ın olmasını istediğini fark ettiği andı... Yaptığı yanlışı cok gec farkına varsa bile artık ne istediğini biliyordu, bunun icin savaşacak ve Aydan'a bunu -zorla olsada- kanıtlayacaktı. ... Aydan bir haftada beşinci defa aynı yerde beklediğini belirten mesajı okudu. Kontağa yerleştirdiği anahtarı çevirdi. Araba viteste olduğu için öne atılınca kendine geldi. Sakince arabasının debriyajına bastı yeniden kontağı çevirdi ve hareket etti. Yollar su gibi akıp giderken geldiği yer Alex'in beklediği çay bahçesiydi. Kendi arabanın içinde, tam karşısında arkası dönük oturan Alex çay bahçesindeki masada, saatlece öylece oturdular... Aydan sevdiğine bakarken kararsızdı. Onu ilk, gazete ve dergilerde hakkında çıkan çapkınlık dedikodularını takip ederken beğenmiş gün gün bu beğentisi çoğalarak içinde ona doğru akıp giden nehire dönüşmüştü. Ve Yüce Yaradan onun sessini duyup bir mucize yarattı. Bu mucizenin sonu mutluluk ola bilirdi! Eğer tam hayallerinin düğününü yaparken, sürpriz kardeş (Hale) gelip herşeyi mahvetmeseydi... Yada Hale Alex'in gerçek yüzünü görmesini mi sağlamıştı..? Ve yeni bir masal yazmaya başlanır... Aslzden tarafından.

Deniz, ailesinin yıkımından sonra kendi başına, inşa ettiği duvarları korunaklı bir kale haline getirmişti. Boston'da devam eden yaşamı, ani gelişen olaylarla İstanbul'a geçiş yaparken hayatından çıkmayacak bir gerçekle karşılaştı. AŞK! Ve o aşkın sahibi ukala, kendini beğenmiş, zorba bir adam. Kerem Hazar... Deniz'in korunaklı kalesinden içeri sızan Kerem, her şeyi yerle bir edecekti. Buna rağmen hiç bir şey kolay olmayacaktı. Çünkü ; Deniz'in içinde sakladığı gerçekleri kadar Kerem'in de sakladığı gerçekler vardı...

Donmak üzereyken buldum onu, beyaz teni neredeyse tamamen morarmak üzereydi. Belkide geç kalmıştım... Çaresizlik içinde çırıl çıplak soyundum ve ölü gibi yatan kadının üzerine uzandım. Bedenime yayılan soğuğa inat Azrail ile savaşmaya başladım. Bana gelen bu mucizeyi ona vermeyecektim...

Uzun zaman oldu. Kalbimi kendisiyle dolduran adamdan ayrılalı. Hergün sızlayan ve yalvaran kalbim yorgun. Sessizce köşesine oturdu. Onsuz yeni bir sayfa açmıştım kendime ama bu kadar zor olacağını bilmiyordum. Onu gün geçtikçe daha çok özlüyorum. Yüreğimdeki alev sönmesi gerekirken daha çok alevleniyordu. Uyku beni terk edeli çok olmuştu. Haplarla zorla tutuyorum ellerimde. Böyle ne zamana kadar devam eder bilmiyorum ama geri dönüşü olmayan bir yola girmiştim.