"Vatan içim ölmek de var; fakat borcum yaşamaktır." Onların gül bahçelerinde kum fırtınaları kopuyor, demir mataralarından şifa akıyordu. Yastıkları küçük kaya parçası, Yorganları koca göktü. Lambaları yıldızlar, Halıları çöllerdi. Hedef kızılelma, ülkü Turan... Hayatını vatanına adamış olan adam varını yoğunu ortaya koymuş, mücadelesini şerefli bir şekilde verirken karşısına hiç beklemediği bir an da aşk çıkarsa... Başı kızıl gevezeyle fena halde belaya girmişken onun için kül olan yalnızca Tomris Bilgen değildi, Umay Gökçe tek bir adam tanımıştı ve onun için yanmaya yemin etmişti.

Mihriban gülüyor, kıkırtılar bırakıyor ve farkında olmadan karnını okşayan kocasını hissediyordu. Uzun kavak ağaçlarının yanına vardıklarında Gülsarı yavaşladı, ufuğa doğru usulca yürürken kocasının göğsüne sırtını yasladı. Kocası saçlarının kokusunu içine çekerken atın eyerini tuttu. Mihriban ufuğa dalmışken, "Sonunda ne var dersin? Dünya bu köy mü? Bu köy kadar küçük mü? Çıkacak mıyım şu köyden, görecek miyim engin denizleri?" dedi ve Gülsarı'nın yelelerini usul usul okşadı. Sözleri kocasını etkilemişti, Emin atın üstünde duran karısını bir nebze daha kendisine çekti. Ne yaptığını sorgulamak umrunda bile değildi, Mihriban dilberi karısı değil miydi? Koynuna alsa, bir nebze sevgi verse kim neye karışırdı? Peki ya Cennet? Gerçek sevdası Cennet miydi? Öyleyse Mihriban'ın her halini sevecekmiş gibi hissetmezdi ki. "Kader," dedi net bir sesle. "Kader Mihriban, kader."

*** Halo gözlerini Güllü'nün gözlerine dikti. Orada gördüğü korkuda hüküm süreceğine emindi. Ramazan'ı acıdan kahretmek istercesine kavuran bir sesle konuştu. "Her şeye razı mısın?" Güllü titredi, yutkunurken babasının canından önemli gelmedi hiçbir şey o an. "Her şeyine razıyım." Sesi kısıktı, titrekti. "Bacamın dibindeki konumundan haberin yok." dedi Halo net bir sesle. Güllü'nün fark etmesini istiyordu. "Gözümdeki değerinden, kalbimdeki nefretinden... Kanın belli, intikamımı aldığımda sana olacaklardan haberin yok. Kapıdaki köpeği bile senden çok sayacağımı göremedin. Seni ne için kullanacağımı sezemedin. Güllü. Bu ismi bir daha sana kullanmayacağımdan, buna layık görmeyeceğimi bilemedin. Her şeye razı mısın?" Güllü daha çok korktu, ağlamayı bir türlü kesemedi yine de sessiz kalamadı. "Halil İbrahim." diye fısıldadı. "Senin hiçbir şeyin babamın canından değerli değil, yapacağın hiçbir şeyden korkmuyorum. Yeminim olsun, her şeyine razıyım. Yine yeminim olsun, ismini ben de seninle kirletmeyeceğim." Halo öfkelenmişti. Güllü'yü kendisine yapıştırıp nefesini vererek konuştu. "Sen kimsin ki adımı ağzına alacaksın." Sonra öfkeyle Güllü'yü yere doğru fırlattı. Silahını indirirken İnci'nin yüzüne bakmadan konuştu. "Kızın dediklerimin ağırlığından habersiz, ne yapacağını ona sen anlatacaksın İnci." *** 18 YAŞ ÜSTÜ OKURLAR İÇİNDİR. Çatal Karam adlı hikayeyle bağlantılıdır.

"Biz Kartalız...Ölüm kokarız, barut kokarız, kan kokarız anlıyor musun? Bu yuvaya girmek ölüm demek!" Genç kadın dolu gözlerle buruk bir şekilde tebessüm etti. Kendini büyük bir arzuyla ölümün kollarına bırakmaya razıydı; kendini yuvaya adamaya hazırdı. "Yuva ölümse ben bizzat toprak olurum... Senin için sizin için toprak olmaya hazırım." Genç adamın gözleri buğulandı, dudaklarına buruk bir tebbesüm yayıldı. Biliyordu çünkü o kan koksa da sevdiği kadın ölüm kokacaktı ve onu tamamlayacaktı. Onu kendi yuvasına almaktan başka çaresi yoktu. Kartal yuvası ölümse topraktan ayrılamazdı.. Elini genç kadının yüzüne koydu, "O zaman Kartal yuvasına hoşgeldin.." dedi. [Kitap düzenlenmektedir.] Kapak Tasarımı : theguldesign Dram#1 Komedi#1 Atatürk#1 Istihbarat#1