Dikkat! Kitapda yetişkin içerikli sahneler vardır. Rahatsız olacaklar okumasın!! Ünlü striptizci dansçısı Adel Dinçer yine sahnede ortalığı yangın yerine çevirdiği zaman o gün iş nedeniyle o mekana gelen italyan L.R. Martines'in de dikkatini kendine çekmeyi başarıyordur. Martines bu erişilmez meyveyi tatmak için gözünü karartır ve ünlü direk dansçısını kaçırarak ona kırk gün süre verir. Ya kırk gün dolmadan Adel'in de rızasıyla ona sahip olacaktır ve onu kendine mühürleyecektir, ya da süre dolduktan sonra dansçını serbest bırakarak bir daha karşısına çıkmayacaktır. Ama unuttuğu bir şey vardır, hiç kimse göründüğü gibi değildir. Her sağlam bedenin arkasında kırık, parçalanmış, umutları söndürülmüş, hayalleri yıkılmış, duyguları alınmış, hayatı karartılmış bir ruh yatıyordur. Adel kalbinden vurulmuştu, sevgi ile atmayan kalp, et parçasından ibarettir. Bunu anlayan adam kırk gün süre içinde Adel'in bedenini değilde, kalbini ve duygularını geri kazanması için mücadele verecektir. Peki gerçekten her şey bu kadar kolay mıdır? Zaman akıyor, günler azalıyordu. Tik..Tak..Tik..Tak Zaman her şeyin ilacı olarak bilinir. Ancak her ilaç gibi bu ilacın da içileceği zamanı sadece kendi belirler. En iyi yazar zaman olmuştur. Çünkü her zaman günün birinde son noktayı koyar.

Mert Çevik: Beni ne hale getirdiğinden haberin var mı ? Siz: senin benim ne halde olduğumdan haberin var mı ? Siz: vücudum yanıyor, sürekli terliyorum Siz: kasıklarım patlayacak gibi Siz: iç çamaşırım ıslandı, akıyorum sürekli Siz: bacaklarım birbirine sürtünmekten tahriş oldu Siz: göğüslerim sızlıyor Mert Çevik:Dur Mert Çevik: yazma daha fazla nolur Tamamen eğlence amaçlı yazılmış bir kitaptır.

"Seni seviyorum Pars, karanlığınla beraber seviyorum ama aydınlığını da istediğim için kızamazsın bana." Boynuna bıraktığım sıcak nefesle hafifçe irkildi ve geri çekildi. "Nasıl yapacağımı bilmiyorum." dedi boğuk bir fısıltıyla. "Ben, ışığın nasıl saçıldığını bilmem. Öğrenmedim öylesini." İtiraf niteliğindeki sözler yüzümde buruk bir tebessüme neden oldu. Böyle zamanlarda onunla değil de on iki yaşındaki haliyle konuşuyor gibi hissediyordum. Sevilmeyen bir çocuğun öfke giysisini soyunduğunda altında yatan savunmasız yanıydı bu, kısa ve nadirdi ama bunu bana gösterebiliyor olması kalbimi kaynatıyordu. "Öğreteceğim." dedim fısıltılı sesimle başımı omuzuna yasladığımda. Gözlerim önümüzde akıp giden yolda tutunduğunda devam ettim. "Her şeyi öğreteceğim, söz veriyorum." "Sana, hayat önüne engeller koysa da nasıl gülebileceğini göstereceğim. Karanlığı kuşanmadan da nasıl güçlü olunduğunu, acımasızlık kalkanını kuşanmaya gerek olmadan nasıl hayatta kalacağını öğreteceğim sevgilim." Ellerimi parmaklarının arasından geçirdim ve devam ettim. "Kazanmak için bazen kaybetmenin de gerekli olduğunu ve her düşüşünde yanında olacağımı göstereceğim. Korkmayacaksın söz veriyorum. Seni her seferinde kaldıracağım Pars, hepsini zaman içinde öğreneceksin." Elimi saran eli usulca parmaklarımın arasından sıkılaştı ve avuçlarımızı birbirine mıhladı. "Sen bana yapmayı hiç istemeyeceğim şeyler yaptıracaksın Nasya, İlk kez korkuyorum. Senden ve içimde uyandırdığın duygulardan korkuyorum."

Sosyete camiasının ünlü ailesinin biricik kızı Leyal Soysev, ticaret dünyasının karanlık şirketinin tek varisi Evren Alaska'yla yaşadığı tek gecelik aşkın meyvesini taşıdığını, yüksek lisans yapmak üzere İngiltere'ye taşınma aşamasındayken fark eder. Onları bekleyen tek sorun ailelerinin ezelden beri düşman olması değildir.

* Siz: Ay acaba lamalar uçsa nasıl olurdu? Siz: Düşünsene, kafana tıpkı martının sıçması gibi tükürüyorlar. Siz: Çok komik olmaz mıydı? ÜSĞĞDDĞSPDĞPFĞEPEĞFPĞSSĞG 05******: Kimsin? Siz: Lamaların efendisi. Siz: Sen kimsin canım? * * Bu hikayedeki her şey kurgudan ibarettir. Ve bence bu kurgunun mafyalarla alakası yok.

"Peki en sevdiğin renk ne Şervano?" Gökyüzüne bakıyordu bende ona. Onu izlemek gökyüzünü izlemekten daha cazip geliyordu bana. "Firuze. " " Efendim? " Kıkırdadı. Gülünce daha bu güzel olduğundan haberi var mıydı? Olmasın bence. "En sevdiğim renk Firuze Lidyalı." Gözlerimi devirdim. İki dakika romantik konuşamıyoruz arkadaş. "Adımla daha ne kadar dalga geçeceksin?" "Küçük Prens Gülüne kavuştuğu zaman." Kaşlarımı çattım. Ben Küçük Prens okumamıştım ki. "Ha?" Tepkim onu güldürmüş ve kahkaha atmasına sebeb olmuştu. Ne gülüyon be adam? "Diyorum ki. Soracağım soruya evet dersen sonsuza kadar diyeceğim." "Ya hayır dersem?" Sorduğum soru onu germiş, gülen yüzünün solmasına sebep olmuştu. "O zaman benim için sadece Lidyalı olursun." Sonrada duymadığım birseyler fısıldadı. "Lidyam olmak varken Lidyalı olursun."

Genç kız mafya kocasından her gün. Şiddet görerek güne uyanıyordu mafya kocası hiç mi bıkmıyordu ona vurunca hiç mi vicdanı sızlamıyordu hiç mii hayatı boyunca böyle mi yaşayacaktı...?

"Güneş'in ölmeye başladığı zamanlarda, Dünya'yı başka bir galaksiye taşıyacak güce sahip iki kolye icat edilir. Ne var ki kolyeyi taşıyacak iki kişinin, insanlığı korumak adına ödemesi gereken ağır bir bedel vardır. " Yeni devirde, dengeler değişmiş; teknoloji ilerlemiş fakat insanların teknolojiden yararlanmaları kısıtlanmıştır. İletişim, telefonlar yerine kafa derilerine yerleşen çiplerle; ulaşım, gökyüzünde süzülen arabalarla sağlanmaktadır. Otoriteler, insanların kıyamet korkusundan faydalanarak yönetim gücünü elde etmişlerdir. Yönetime baş kaldırabilen tek grup, gelecekten geldiğini iddia eden ve galaksiler arası kaçışın bir felakete neden olacağını duyuran 'Kuledekiler' adlı örgüttür. Hira, doğduğu günden beri bedeninde taşıdığı kolyenin, yaşadığı gezegeni yaklaşan kıyametten kurtaracak büyük bir planın kilidi olduğunu öğrendiğinde on altı yaşındadır. İnsanlığı kurtarmak için kendi hayatından, hayallerinden ve herkesten gizli tuttuğu aşkından vazgeçmeye zorlanır. Kolye, kimsesi olmayan bir kızın, sonunu bildiği bir savaştaki mağlubiyetini anlatır.

"Nefes aldım, herkesin suçu için ben nefes aldım." dedim ve gözlerimi açıp onun katı yüzüne baktım. "Ben sadece o cehennem evden kurtulmak için evleniyorum, bana aynı hayatı yaşatacaksan eğer bırak!" "Ben bir kadına vurmam." dediği anda kapı açıldı. Gözlerimin dolu olduğunu hissedip hızlıca sildim gözlerimi. İçeriye giren abim ve Hakan Bey bana şaşkınca bakarken hiç anlamadığım bir anda Kerim Ali konuştu. "Biz karar verdik." dediğinde abim kaşlarını çattı. "Neye?" diye sorduğunda Kerim Ali'nin arkası bana dönüktü ama dikleşmesinden abime sinirle baktığını düşündüm. "Hafta sonu..." dedi ve bana dönüp bileğimden tutarak beni yanına çekti. "Düğünü yapacağız." dediğinde şaşkınca ona baktım. O ise söylediklerini garipsememişti. Ama ben garipsemiştim; bir erkeğin şiddete başvurmadan koruyuşunu, bileğimi kıracak gibi değil de zarifçe tutuşunu... ~ Kerim Ali & Kumru

Polislerden kaçarken kendini ormanda bulan genç kız, yaralandığı için daha fazla koşamayacağını anladığından ormanın içinde karşısına çıkan ilk eve girip evin sahibinden yardım almayı düşünür. Fakat hiçbir şey istediği gibi ilerlemez...