Bade sınıfında oyun oynuyordu. Onu uzaktan izledim biraz. Bade benim mucizemdi. Kaza anında daha bir bezelye kadar olmasına rağmen hayata tutunmuştu. Benim komada kaldığım 8 ay boyunca da beni terk etmemişti. Uyandığımda karnım şişti. Karnımda benimle beraber yaşamış bir kızım vardı. Hem de ne ilk tekmesini hissettiğim ne de tam anlamıyla yaşayamadığım hamileliğimin sonucunda bir kızım vardı. İşin kötüsü sadece bunları değil babasını da bilmiyorum. Tek bildiğim Antalya açıklarında batan gemiden kurtulmuştuk. Bizi kurtaran uluslararası yolculuk yapan bir gemiydi. İçinde Diana vardı. Diana da bir diğer şansımdı. O kazadan sonra benimle yakından ilgilenmişti. 8 ay boyunca komadayken işimi, kimliğimi, oturma iznimi ayarlamıştı. Uyandığımda bana kaza anından sonrasını anlatmıştı. O gemide tek değildim eminim ama kimleydim, geçmişimde ben kimdim bilmiyordum.

Nasıl aklımıza gelmez!" dediğinde o anın telaşıyla ona baktım. "Ne gelmez?" dediğimde taşları yerine oturtmuş bakışıyla bana bakıyordu. "Siz abi kardeş gibi büyüdünüz evet, ama artık büyüdünüz. Belki sana hala bu kadar baskı yapmasının altındaki sebep o değildir. Başka bir şeydir.." dediğinde doğru mu anladım acaba diye, hala kuşkuyla ona bakıyordum. "Mesela?" dediğimde, "Abi deme lazım olur, derler." dedi imalı bir bakışla. "Ay Sıla, saçmalama sen de. Ahmet kim ben kim, boğazlarız kızım biz birbirimizi. Koskoca mahallede bula bula beni mi buldun sende?" dedim gülerken. "Büyük aşklar kavgayla başlarmış." dediğinde kahve boğazıma kaçmıştı. O kahkahalarla gülerken ben su içip kendime gelmeye çalışıyordum. Bu bir ship kurgusudur. Olanların gerçeklikle bağlantısı yoktur.

Kurtlar, avlarını sessizlikle takip eder... Açlıkları acımasızdır, ama asla sebepsiz öldürmezler. Doğanın yasası nettir; hak eden yaşar, hak etmeyen düşer. Oysa burada, avcı ile av yer değiştirmiştir. Suçsuzlar zincir taşır, suçlular kadeh kaldırır. Kurt sürüsü, kendi içinde adalet taşır. İnsan sürüsü, kendi içinde çürür. Dağların soğuğu öldürmez, ama sokakların adaletsizliği boğar insanı. Ve insan, bazen fark eder ki; vahşet, kurtların değil, adaletsizlik, insanların işidir.

"Sakın birbirinizden ayrılmayın. Yerler de tavan da sağlam değil." Hepimiz başımızla onayladık. Feride parmaklıkların arkasına bakıyordu. Bir anda çığlık attı. Hepimiz ona döndük. Korku dolu bir ifadeyle sırtını duvara yaslamıştı. Karşısındaki koğuşu gösteriyordu. Abim, "Feride!" diye bağırıp yanına koştu. Feride duvar dibine çökmüştü ve ağlıyordu. "Ne oldu?!" koşarak yanına gittik. "O-orada, ces-ceset var!" dedi fısıltılı ama baskılı bir sesle. Ceset mi? Bu bir ship kurgusudur. Gerçeklikle ilgisi yoktur.

Bir ahfer dizisi