Her şey annem ve baba bildiğim kişilerin beni terk etmesi, annemin bana bıraktığı mektupla başladı. Gerçek ailemin hayatıma girmesiyle birlikte her şey benim için dahada zorlaşmış ve tepetaklak olmuştu. Hayatım boyunca verdiğim savaşa gerçek ailemi bulduğumda da devam ettim, hayatta kalmak için savaşmaya.

Her şey daha ne kadar kötü olabilir dedikçe dahada kötüsü olması ne kadar hoştu, değil mi? Gerçek ailemi bulduğumda her şeyin düzelebileceğine bir an olsun inanmıştım ama geçmişim ve geçmişimdeki insanlar beni bırakmamıştı. Üvey babam hayatımı mahvetmişti. Ama o mahvettikçe, gerçek ailem ve sevdiğim adam beni toparladı. //You drew stars around my scars But now I'm bleedin'// !!Cinsellik

"Kimsesiz olduğum için mi bu kadar kolay arkanı dönüp gidiyorsun?" İlk defa dile getirdiğim gerçekle boğazımdaki yumru yutkunmamı, göğsümdeki acı nefes almamı engelliyordu. Bana doğru döndü, donuk ifadesinin altında pişmanlık ya da üzüntü aramaya çalıştım ama hiçbir duygu barındırmıyordu. Ondan gelecek şeye hazırlamaya çalıştım kendimi ve o, asla duymak istemediğim o kelimeyi söyledi. "Evet."

Karan karşımda dururken konuşmayı unutmuş gibiydim, her şey şaka gibi geliyordu. "Sen ne diyorsun?!" Oturduğum koltuktan öfkeyle bağırarak kalktığımda Karan sadece beni izliyordu. "Ne demek Yelda dini nikahına girmek istiyor?!" Sinirden tüm bedenim titremeye başlarken tüm ihtimalleri düşünüyordum, "Nerede görülmüş böyle bir şey Karan!" Diye bağırdım. "Eğer Yelda'nın adını bir daha böyle bi konu yüzünden ağzına alırsan... Yelda'nın adını ağzına alırsan!" Ellerimi öfkeyle saçlarıma geçirdim. "Yemin ederimki bu evi yakarım, ikimizinde mezarı olur."

Kalbim artık bedenime yeterli gelemiyor, nefes alamıyordum ama yinede koştum. Koştumki hayatta kalabileyim, bacaklarımı çizen dalları umursamadan ormanın içinde koştum. Kalbim atmayı bırakmış, bedenime oksijen gitmiyordu ama hayatta kalmam gerekiyordu. Ölmek istemiyor, yaşamak istiyordum. Bu yüzden bedenime alınmayan oksijeni bile umursamadan koştum, arkamdan gelen silah sesleri artarken tek amacım vardı. Sevdiğim adama ulaşmak.

"Benim için tarçından farkın yok Barış," Hayal kırıklığıyla derin nefes aldım, "en sevdiğimsin ama beni öldürmekten başka bir şey yapmıyorsun."

Tony bakışlarını Peter'la konuşan kıza çevirdi, Peter'ın kahverengi gözleri mutlulukla parlıyordu. Peter, Harry ve o kız yanlarına geldi. "Mr. Stark bu Harry, yakın arkadaşım. Bu da Daisy, Harry'nin arkadaşı." Tony içkisinden bir yudum alırken önce kıza baktı, bu kızı tanıyordu. "Daisy Diana Johnson, Osborn sizin gibi zeki bir kızı kaptığı için şanslı." ____ Tony ayağa kalkmıştı, herkes onun ne diyeceğini beklerken Tony işaret parmağını önce Steve'e doğru uzattı sonrada Bucky'e çevirdi. "Kızım iyileşene kadar onun bulunduğu herhangi bir ortamda bulunmayacak." "O isteyerek yapmadı Tony." #tonystark 2[21.10.2024]