Bugün, en mutlu günümdü çünkü hayatımın adamıyla sözümüz vardı. Evlenecektik, saatler geçmişti. Mutlulukla, Umutla Poyraz'ı bekliyordum. Ancak beklediğim an gelmedi, yerine arkadaşı Güney, üzgün bir ifadeyle bir not getirdi. "Poyraz ayrılmak istiyor, seni istemiyor," dedi arkadaşı. Kelimeler, sanki gökyüzünden gelen bir fırtına gibi düşüyordu üzerime, dünya başıma yıkılmıştı. O notu okurken, kalbim paramparça oldu. Poyraz'ın terk ettiği anın acısı, içimde derin bir yara bıraktı. Dünya, bir anda gri bir sis örtüsüne büründü ve kumsalın huzuru yerini kırık dökük hayallerime bıraktı. Gözyaşlarım, denizin tuzlu suyuna karışırken, ayrılığın soğuk gerçeğiyle baş başa kaldım. Poyraz neden Beni terk etti. aklım almıyordu bir gün pişman olup geri dönecek ama bu sefer iş işten geçmiş olacaktı. Bu hikayede ya ben kurban olacaktım yada Poyraz...

"Verdiğim acıyı silebilmek için her bir saç telini öpmek istiyorum," dedi. Önce nefes almayı bıraktım. "Ama bazen öpünce de geçmez," dedi. Buz kestim. ... BU HİKAYEDEKİ OLAYLAR TAMAMEN HAYAL ÜRÜNÜDÜR VE GERÇEK KİŞİ VE KURUMLARLA BİR İLGİSİ BULUNMAMAKTADIR! Yayınlanma Tarihi: 21 Mayıs 2017 Maça Kızı 8, üç kısımdan oluşan bir seridir; hepsi bu kitap altında toplanacaktır.

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."