DÜZENLENİYOR "Aşk bazen bir dokunuşta değil, kalp ritminde başlar..." Nazlı... Aldatılmış, yalnız bırakılmış ama asla teslim olmamış genç bir kadın. Karnında taşıdığı minik kalple yeni bir hayata doğru yola çıkarken, geçmişin izlerini ve geleceğin belirsizliğini Hakkâri dağlarında göğüslemeye hazır. Savaş... Adı gibi sert, bakışları gibi soğuk bir asker. Kimseye açmadığı kalbini, bir kadının sessiz gücüne ve doğmamış bir bebeğin tekmesine kaptıracağını nereden bilsin? Bir karargâh... Sessizlikle büyüyen bir bağ, söylenmeyen cümleler, dokunulmayan duygular... Ve o kalp atışı... Sadece bir bebeğin değil, kırık bir adamla yaralı bir kadının da yeniden başlamasının sesi. Bu hikâyede kan bağı yok... Ama can bağı her şeyin üstünde.

Bir kadın şiddetten kaçıyor, dört aylık bebeğiyle hiç oturmadan, yorulmadan çalışıyor. Çok kere ölümden dönmüş olan kız hayatta kalmak için İstanbul'da ailesinden gizli bir yaşam sürüyor. Bir gün genç bir adamın evine temizliğe gidiyor ve işte ondan sonra etrafına ördüğü yalnızlık duvarları yıkılıp içeriye kaçtığı insanlar giriyor ve Yağmur için hayat bir daha eskisi gibi olmuyor. Çocuğunun konforunu düşen Yağmur tek başına ayaklarının üzerinde durabilen güçlü bir kadındır. Ama çok fazla sırrı, çok fazla göz ardı ettiği kırgınlıkları vardır...

Doğum gününde terk edilen Meyra Akay, kısa süre sonra hamile olduğunu öğrenir. Bebeğinin babasının ona destek olmayacağından emin olan Meyra'ya umut hiç beklemediği yerden doğar. Aynı hastanede çalıştığı ve sürekli didiştiği doktor Yaman Yürekli, yıllardır aşık olduğu kadının en büyük destekçisi olur. Bu süreçte yaptıkları anlaşmalar ikisinin arasında kalsa da bazı anlaşmaların altında kalbi karıştıran bir gerçek yatar.'

Miray mutlu bir evliliğini öğrendiği hamilelikle bir nevi bitirmişti. Kocası o hamile olduktan sonra onu terk etmiş ve Miray'ı bebeği ile yalnız bırakmıştı. Miray her ne kadar vazgeçmek istese de bebeğini doğurmuş ve hayatında belki de en doğru şeyi yaptığını anlamıştı. Artık onun yeni bir hayatı vardı. MİRAN. Bazen acıyı tadan, bazen mutlulukla gözleri dolan, bazen de anne olmaya çalışan bir annenin hikayesi... -29.07.2015 tarihinde yayımlanmaya başlandı. -22.01.2018 tarihinde final yapıldı. -Tüm hakları tarafımca saklıdır. Hiçbir şekilde başka amaçlar için kullanılamaz, çoğaltılamaz ya da ticari amaç güdülerek iznim dışında basılamaz ve başka ortamlarda paylaşılamaz.

Duru sıkıntı ile saçlarını karıştırırken Ayşe şaşkın bir şekilde lafa girerek "Duyucum ama biz abimi çizmiyoyduk ki öküz yesmini boyuyorduk" demesiyle kapının oradan kahkaha sesleri yükselmeye başladı Duru gelen sesle elinde olmadan oraya dönerken Savaş'ın kızgın boga gibi ona doğru geldiğini görünce küçük bir çığlık atarak koşmaya başladı Savaş kükreyerek "Sen bana öküz mü dedin yoksa ben mi yanlış anladım Duru Keskin? Çabuk gel buraya sen bittin!" Duru koşmasını yavaşlatmadan Gül'ün arkasına saklanarak korku ile "Yaklaşma bana Savaş Korel eğer bir adım daha yaklaşırsan şuracıkta erken doğum yaparım yeminle yaparım bebek benim değil mi doğururum işte!" Savaş duyduğu cümle ile olduğu yerde kalakalırken Duru sinisi bir sırıtma ile Savaş'ın önüne gelerek "Ah Savaş Korel hata bende senden neden kaçıyorsam? Sonuçta ben hamileyim ve sana ne kadar zıt gidersem gideyim kılıma bile dokunamazsın! Ah sanırım hamile olmaya alışabilirim" demesiyle Savaş yüzünü buruşturarak sinirle saçlarını karıştırıp "Hasiktir kesin birinin büyük bedduasını aldım bela değil resmen çifte belasın Duru Keskin!" Duru kıkırdayarak Savaş'ın yanağından makas alıp "Bunlar iyi günlerin Savaş Korel ben daha yeni başlıyorum" deyince Savaş kasılarak boğuk bir sesle "Sadece 4 ay, 4 ay sonra benden çekeceğin var Duru Keskin hemde en ağırından" Duru kendinden emin bir şekilde Savaşa bakarak "Tabi canım bende 4 ay sonra yanında olacak kadar aptaldım ya?" Savaş alaycı bir gülüşle "4 ay geçmeden sana bu sözlerini yedirecem hemde zevkle çifte bela!" diyerek kendinden emin bir şekilde odadan çıktı... ** Önemli Bilgilendirme: Yazıp paylaştığım ilk kurgum bu yüzden hatalarım çok olabilir lütfen ona göre okuyup yorum yaparsanız sevinirim😉😍

Beş yaşındaki oğlu Tan ile yeni bir mahalleye taşınan Eslem, mahalleyi terk etmiş olmasına rağmen sürekli anlatılan Aktan'ı merak eder ve oğlunun onu merak ettiğini bahane ederek mesaj atar... 0545**: Direkt konuya geleyim 0545**: Sadece birkaç ay burada olmamıza rağmen oğluma öyle bir anlatıldınız ki 0545**: Sizinle tanışmak için başımın etini yedi 0545**: Ama yıllar önce, tekrar gelmemek üzere mahalleden taşınmışsınız 0545**: Acaba mahalleye geri dönme ihtimaliniz var mı? Aktan Tunç Kale: Yok.

(Bu isimle yazılmış ilk kitaptır.) Girdiği depresyon sonucu gittiği bir barda birlikte olduğu adamdan hamile kalan Hira, hayatında bir çocuğa yer vermek istemeyen Emir Asaf Dağlı. Peki ya iki sene sonra ikisinden bir parça olan Yusuf sayesinde yeniden yolları kesişirse? "Şimdi ben 23 yaşında bir anneydim. Oğlumsa henüz iki yaşında hayat savaşına başlamıştı. Lösemi tanısı konmuştu. Tek çarem ise hiçbir sorumluluk almayacağını iddia eden Emir Asaf Dağlı'ydı. Benim değerlerim uymamıştı oğluma. Belki babasının uyar umuduyla evinin kapısındaydım. Yapmam dediğim her şeyi bir bir yaptırıyordu hayat bana."

Ben boşanmış öğretmen bir babanın kızıyım. Yıllar önce, ben henüz on yaşındayken tayin edildiği Karadeniz bölgesinde aşık olup evlendi. Beni de beraberinde getirdi elbette, çünkü benim annem sorumsuz bir kadın, beni onun eline bırakmadı. Saf Karadeniz'li kadının bir kızı vardı, kendisi ablam olur Zeynep. Babam ve eşi yıllardır birbirini bulmanın huzurundan mıdır bilmem, sakin ama mutlu bir hayat yaşıyorlar. Ben lisede çıktım buradan. Ankara'da liseyi hemşirelik olarak okudum. Üniversiteyi kazanamadım, bende boş durmayayım, babamın yanına geleyim dedim, geldim. On sekiz, on dokuz, yirmi ve yirmi bir yaşlarımda buralardaydım. Sağlık ocağında yardımcı hemşirelik yaptım. O sıralarda babamın eşi Hanife annenin, ahiretliğinin asker oğluyla nişanım takıldı. Tam düğün arefesinde nişanlım olan Halil Yaman, eski sevgilisi, çok sevdiği kız ona kaçınca beni terk etti. Benim adım Tuğba, ben bu şehirden dargın gittim. Yağmurlu bir günde, onların çaylığında birlikte olmuştuk. O sarhoştu, ben aşk dolu. İkimizde nasılsa evleniyoruz dedik ve olanlar oldu. Sonra dünyam başıma yıkıldı, öyle böyle değil ama. Çok şey götürdü benden Halil Yaman ama özümü unutmayayım, çizgimden çıkmayayım diye bana kızımı bıraktı. Tuğçe sıkı sıkı tutunduğum, kendimi adadığım oldu. Ben onunla hayatta kaldım. Yoksa hissettiğim şeyle ölürdüm. Öyle buruk, öyle yamalı bir sevda.

18 yaşında kaçarak evlenen bir kız Lale. Kocasının aldatmasıyla oğluyla ortada kalıyor. Baskıcı bir ailesi olan Lale yaşadıklarıyla ve yaşayacaklarıyla nasıl başa çıkacak.

"Yıllar sonra anneme kavuşmuş gibiyim Eylül." diyerek sardı beni abim. "Anne kokusu..." Saçlarımı koklayan abime karşılık beline sımsıkı sarıldım. Arkamda Ömer abimi hissettim. Saçlarıma öpücük bıraktı. "Kıskandım." diyerek Utku abim de kocaman açtı kollarını. Umut abim de aynı şekilde gelip sarıldığında, bu halimize güldüm ancak gülüşüm bile titriyordu. "Kardeşimi ezdiniz, çekilin." dedi Ömer abim. Beni ortadan çekti. Ayak ucumda kucağıma gelmeye çalışan oğlumun boyuna indim. Elimdeki hırkayı tereddüt etmeden sırtına geçirip kucağıma aldım. "Ömrüm boyunca saklayacağım bunu." ❃ "Yaralayacak sanacaksın, ama hep sen kazanacaksın. Üstlerine gitmeyi öğreteceğim." 03.11.2021 - 13.12.2021