''Canavarların seni yemesine izin verme.'' ''Ya canavar sensen?'' ''Seni yememe izin verme.'' ''Bir şey biliyorsun...'' dedim tereddüt ederek, sesim titremişti. ''Çok şey biliyorum.'' Kapıyı açtı ve araçtan inerek adliyeye yürüdü. Arkasında gidişini izlerken aklımdan tek bir şey geçmişti. Canavar Karansa beni yemesine izin verebilirdim.

Gecenin geç saatlerinde bitirmesi gereken projesini hazırlayan Leyla'nın aldığı bir mesaj, tüm hayatını değiştirmek üzeredir. Bilinmeyen Numara O dosya bugün masamda olacaktı. Sabah ya dosya masamda olur, ya da masayı sana sokarım Siz Ne diyorsun lan sen?

Varlığın ve yokluğun arasındaki çizgi ne kadar incedir? Ela, kendini bir anda büyük bir karmaşanın içinde bulana dek böyle bir soruyu aklının ucundan bile geçirmemişti. Şafak, onu çocukluğundan beri yalnız bırakmayan tek arkadaşıydı. Bir gece, anlamsız bir vedaya kadar hayatının tam ortasındaydı. Daha sonra Ela, hayatında büyük bir yeri olan Şafak'ın çevresi için bir boşluk olduğunu öğrendiğinde iki seçenek arasında kalmıştı. Hiç var olmayan adamın geri gelişini mi bekleyecekti yoksa geçmişte kalan bütün anılarını silmeli miydi? Kayıp bir adam ve bitmek bilmeyen bir bekleyişin hikâyesi.

"Biz Kartalız...Ölüm kokarız, barut kokarız, kan kokarız anlıyor musun? Bu yuvaya girmek ölüm demek!" Genç kadın dolu gözlerle buruk bir şekilde tebessüm etti. Kendini büyük bir arzuyla ölümün kollarına bırakmaya razıydı; kendini yuvaya adamaya hazırdı. "Yuva ölümse ben bizzat toprak olurum... Senin için sizin için toprak olmaya hazırım." Genç adamın gözleri buğulandı, dudaklarına buruk bir tebbesüm yayıldı. Biliyordu çünkü o kan koksa da sevdiği kadın ölüm kokacaktı ve onu tamamlayacaktı. Onu kendi yuvasına almaktan başka çaresi yoktu. Kartal yuvası ölümse topraktan ayrılamazdı.. Elini genç kadının yüzüne koydu, "O zaman Kartal yuvasına hoşgeldin.." dedi. [Kitap düzenlenmektedir.] Kapak Tasarımı : theguldesign Dram#1 Komedi#1 Atatürk#1 Istihbarat#1

"Yazıyorum çünkü içimdeki zehri akıtmaya ihtiyacım var." Bir roman yazarı olan Açelya Akay her hafta kapısına bırakılan plastik bir beyaz gül ve yanındaki not ile sıradan bir hayat yaşamaktadır. Acılarından kaçıp saklandığı evde 3 roman yazmıştır ve şimdi ki en büyük hayali ise bunları bastırmaktır. Yayınevi görüşemelerine başlayan Açelya'nın gittikçe tuhaflaşan çiçeklerle ve kariyeri ile hayatı artık sıradanlıktan çıkmıştır ve bir gizeme dönüşmüştür. Giderek rahatsız ediciliği artan notlar artık gorünmezden gelinemeyecek kadar değişmeye başlamıştır. Birisi onunla oyun oynamaktadır ama kendisi karşılık verip vermeyeceğini kararsız durumdadır. Oysaki bilmeceler uzmanlık alanıdır ve o bu oyunun nereye kadar gideceğini merak etmektedir. Peki Açelya Akay bu gizemli not ve çiçekleri gönderen kişiyi bulabilecek ve kitaplarını basacak bir yayınevi bulabilecekmidir? Peki ya bu bilmediği duygular karşısında yine dik kalıp direnebilecek midir?

Güç içindeyse, onu bastıramazsın. Karanlık gözlerini dikerken, ışığın seni yakabilir. Alyssa'nın hayatı, gücünü keşfetmesi ve kadim ejderhayla bağlanmasıyla sonsuza dek değişir. Onunla bağ kuran tek kişi, öfkeyle hareket eden bu varlığı kontrol altına alabilecek mi? Yıllar sonra adım attığı gerçek dünya ona ilaç olacak mı? Yoksa en yakınındakiler, en büyük düşmanlarına mı dönüşecek? Aşkın gölgeleri, ihanetin kıvılcımları ve patlamaya hazır güçler arasında Alyssa kendi yolunu çizmek zorunda. Ama bu yol, ya kendini yok ederse? Savaş yaklaşıyordu. Alyssa bazıları için hedef bazıları içinse umuttu. Bağlar kurulur. Sırlar açığa çıkar. Ve ışık her zaman aydınlatmaz. Bazen yakar.

Doktor Annabelle Clarke, dönemin en ünlü ruh sağlığı merkezi Windsor Kliniği'ne kabul edildiğinde, sadece hastalarla başa çıkmak için değil, kendi içindeki karanlıkla savaşmak için de hazırlıktaydı. Kliniğin sessiz koridorlarından yükselen gizemli fısıltılar, onu içine çekeceği bir dünyanın kapısını aralıyordu. Akıl sağlığını korumak artık yeterli değildi; Annabelle, merkezin unuttuğu sırları ve gölgeleri keşfetmek zorundaydı. Aksi takdirde, bu klinikte gerçekten neler olduğunu öğrenemeden, kendi ruh sağlığını da kaybedecekti. 96 numaralı odada kalan hasta, isimsiz, tekinsiz. Yıllarca bir başına kaldığı odada dünyadan bihaberdi, ümitsiz vakaydı. Ya da sadece öyle düşünüldü. Annabelle, onu iyileştirmekte kararlıydı. Ancak bu, gerçekten istediği bir şey miydi? Wattys2018 Hikaye Ustaları Ödülü Kazananı 🏆

❝Unutmamalısın denizkızı, devrim ilk kendi çocuğunu yer.❞ (BAŞROL ÜVEY ABİ DEĞİL!!! O deccal.) Cumhuriyetin Batı Kıyısı Çöplüğünde, yetim bir kız çocuğu olarak dünyaya gözlerini açan Eren Siren; annesinin şehrin kralıyla evlenmesiyle birlikte Kızıl Saray'a taşınır ve Tek Adam'ın üvey kızı olarak statü(!) atlar. Evine taşındığı adamın, dokuz yaşında olmasına rağmen dışarıda gördüğü tüm kötülükler ve kalleşliklerin sebebi olduğunu anlayan (artık) Eren İpek Şahin'in üvey babasıyla tek sorunu şehrini katletmesi de değildir ayrıca: Tek Adam'ın varisi, Karan Sezer Şahin doğduğundan beri işkence görmektedir. Karan farklıydı. Eren'e sarılan ilk kişi ve en sevdiği. Aynı maddeden yapılmıştı ruhları, hakeza savaşçı ruhları! Küçükken yoldaş oldular ve birlikte 'Suç Günlükleri' yazmaya başladılar, bir gün Tek Adam'ı içeriden yok edip Batı Kıyısı Çöplüğünü kurtaracaklardı. 312 günlük. Karan 20, Eren 17. 0 günlük. Karan delirdi, yargı da devlette haindi. Toplum cahildi ve soytarılar popülerdi. Karan zayıftı. Karan beyaz olup kirleneceğine kara olup kirletmek istedi; böylesi daha temizdi. Eren güçlüydü. Yazmaya devam etti. Üvey abisinin onu saraya hapsettiği 3 yıl boyunca yazmaya devam etti. Moira'nın kader ipleri bir yerde sarmal haline gelir, karışır ve kimi seçimler insanın ta kendisine kaçınılmaz olarak sunulur. Gizli ve uluslararası Anastasia Federasyonuna bağlı General; dört yıl önce kızı izlerken öldürmek yerine sırtında taşımıştı. Kutlamanın ortasında, Karan'a kız kardeşinin nerede olduğunu sorar. Eren dört yıl sonunda 16'dan 20'ye varmıştır ve General'e göre hep istediğini yanına alma zamanı gelmiştir. 21. Asrın Arıkan'ı, General'in peşinden gidecek mi yoksa devrimin lideri olarak Batı Kıyısı Çöplüğünde hakimiyet savaşlarına katılacak mıdır? ❝Ben sana kıyamıyor

"Çekil önümden Efe," dedim tıslarcasına çıkan bir sesle. Okulun koridorlarında bizden başka kimsenin olmayışı mıydı bu kadar dibime girmesine sebep olan bilmiyordum. Kendimi de kandırıyorum aslında çünkü bu hareketleri tüm okulun gözü önünde de yapsa kimsenin gıkı çıkmazdı bunu biliyordum. Bölümümle ortak derslerimin olduğu bu fakültedeki tüm öğrencilerin birbiriyle ortak paylaştığı şey yalnızca dersler değildi. Ucu beni gösteren ve kalbimi delip geçmesini istedikleri okun ucunda nefretlerini taşıyorlardı. "Ama oluyor mu böyle Buzullar Kraliçesi?" dedi alayla bir ifadeyle. Dudakları tehlikeli bir gülüşle yukarı doğru kıvrılmıştı. Kumral saçları, tehlikeyle parlayan ela gözleriyle tam da insanı kendine aşık edip, aşkından yataklara düşürüp, en az on seansta atlatılabilecek bir tipi vardı ancak tanıyordum onu. İstediğinde ne kadar iğrençleşebileceğini biliyordum ben. "Biraz eğleneceğiz alt tarafı." Cümlesi biter bitmez beni kolumdan sertçe tutup peşinden sürüklemeye başladığında engel olmadım. Gücüm yetmezdi çünkü deneyimlemiştim defalarca ve tek zararı kendime vermiştim. Geniş koridordan daha dar ve ışık almayan bir koridora girdiğimizde adımları daha da hızlandı. Parmak boğumlarının bembeyaz tenimin üzerinde bırakacağı izleri tahmin edebiliyordum. Canımı acıtıyordu ama sesimi çıkartmadım. Bana ceza verdiğini sanıyordu böyle yaparak ama bu cezayı ben veriyordum kendime. Neden Silya? Çünkü hak ettim. Kendi ellerimle yaptım.