Bazen sadece zamana ihtiyaç duyuyor insan. Herşeyini zamana bırakıyor. Acısını , üzüntüsünü , pişmanlıklarını , yediği kazıkları , dost kahpeliklerini herşeyi. Zamanın geçireceğinden değil de elinden başka birşey gelmediği için , çaresiz olduğu için. Aslında çok zor , çok acı verici birşey bu. Çok şey söylemek isteyip de hiçbirşey söyleyememek. Ağlamak isteyip de ağlayamamak. Bazen de birini çok sevip de söyleyememek. İçten içe onu kıskanmak , o kızar düşüncesiyle hiçbir erkekle bile konuşmamak , hiçbişey yapmamak . Onun haberi bile yokken , onunla sevgili gibi hissetmek onunla biz olmak , onun gözüne bakınca salak salak Gülümsemek , ona içten içten seni seviyorum demek , güzel sözler söylemek , onu kıskanmak bunlar çok acı verici şeyler. Çok üzgünken , moralin bozukken bile onun bir gülüşüyle bile mutlu olabiliyor insan. Onunla göz göze gelince heycanlanıyor , kalbi yerinden çıkacak gibi hissediyor.. En acısı da onun herşeyden habersiz , içimde kopan fırtınalardan habers