İntikamın kıyafetini hiç merak ettiniz mi? Peki ya bedenini? İntikam,nefretle kararmış lacivert gözlerdi. İntikam,bir kafesin ardına gizlenmiş saldırmayı bekleyen bir bedendi. İntikam, ruhunu kasıp kavuran ateşten, uçsuz bucaksız bir buz kütlesiydi. İntikam, karanlığa ait dünyada Siraç Vuslat demekti. Yer altı dünyasının Azrail'i olarak adlandırılmış bir genç adam . Bir kulübe,bir masumun intikamı. Bir kurul, suçsuz insanların günahkar kuklacıları. Ve karanlığın intikamına boyanmış kör kuyularına düşen, küçük narin bir ışık; Elif! O bir anahtar. Kalbine hiç nefret uğramamış bir umut. İntikamın ilk aydınlığı; Günışığı! Onun bir görevi var. Seveceği adamın tek hedefi olan intikam onu yok etmeden, kalbini açtığı bu adamın cehennemden uzaklaşmasını sağlamak. Cehennem, bir ışık için kör karanlığı affedecek miydi? Yoksa bir türlü Azrail'i azad etmeyen intikam, onu anahtarsız kapılar ardında saklamaya devam mı edecekti? Oysa Allah'ın ol demesiyle bütün kapılar açılırdı! İntikamın ölümü, Günışığının baharını getirecekti...

Merhaba sevgili okurlarım, uzun zaman sonra demeyeceğim birkaç ay evvel kitap bitirmiş olarak yeni bir kurguya sizinle merhaba demenin heyecanını yaşıyorum. Keyifle okuyun, yorum yapmayanın dişi kırılsın :D *** ARKA KAPAK Hiç tanımadığın birini, sadece bir fotoğrafa bakarak sevebilir misin? Peki ya o fotoğraf, yıllar önce saklanmış bir çığlığın taşıyıcısıysa? Yüzbaşı Cihangir, görev gereği adım attığı bir sınırda, yere düşürülmüş bir cüzdana ulaşır. Cüzdanın içindeki kadın fotoğrafı, göğsüne değil, kalbine takılır ve o andan itibaren hiçbir şey eskisi gibi kalmaz çünkü hayallerine yeşil gözlü bir kadın ev sahibi olur. Bir bakışta bile geçmeyen bir sessizlik, çocuklukta bastırılmış bir feryat ve yıllardır kimsenin duymadığı bir iç ses dalga dalga yayılır. Cihangir'in hayatı düzenliydi: emirler, disiplin, mesafe ama bu kez emir yoktu. Sadece kalbinde sessizce büyüyen bir tanıma hissi vardı. "Ben bu kadını biliyorum." O bilmeden gözlerinden kalbine kazınan kadın, kendini görünmez kılmayı öğrenmiş bir hayatta kalandı. Konuşursa, dünya değişecekti ama susarak ayakta ve hayatta kalmış olacaktı. Bu roman; göz göze bile gelmeden başlayan bir bağın, çocukluk travmalarının, korkularının ve suskunluklarının tek tek çözüşünü anlatıyor. Aşkın, sadece sarılmakla değil; anlamakla, yüzleşmekle ve beklemekle mümkün olduğunu ve bazen en gizli hayatların, bir çift gözle başladığını tanımlıyor.

Abisini bulamayan Liva, bir anda yalnışlıkla Atlas'a sarıldı. Atlas, şaşkınlıkla, kendisine sarılan kıza bakıyordu. Liva, başını kaldırıp, "Abi..." diye fısıldadı. Atlas, derin bir nefes aldı, ve konuştu "Söyle abisi" --- Başlama tarihi: 26.01.2025. Tüm hakları saklıdır. Senaryo çalınması durumun da gerekli işlemler başlatılacaktır.

Bir üsteğmen ve aşık olduğu komşu kızının hikayesi... Aşkından habersiz olduğu adam için kalbi atmaya başladığında 20 yaşındaydı Gülce. Çocukluğunu geçirdiği Bozcaadada beraber büyüdüğü adamla aynı kişiydi bu: Sancak Erkuran. Sonra bir gün karşısına geçmişti Sancak ve gözlerinin içine baka baka "Bana artık abi deme," demişti. Tek bir cümleyle kalbini altüst etmeyi başarmış ve bildiği her şeyi değiştirmişti. Aynı günün gecesinde ise gitmişti Sancak Erkuran. Çünkü işi ve aşkı arasında bir tercih yapmak zorunda kalmış ve hayatını, vatanı uğruna feda etmişti. Yıllardır içinde büyüttüğü sevdasının küllerini kalbine hapsedip öylece gitmişti.

Sezen ertelediği gerçeklerle yüzleştiğinde bu gerçekler sadece yüzleşmekle kalmaz hayatının merkezine oturur. "Ne bakıyorsun?" dedim dik dik. Bakışlarını kaçırmadı, yüz ifadesi de sert değildi. Bakışlarını tekrar televizyona çevirdiğinde kollarımı bağlayıp ofladım. Yine bana döndü ve tekrar televizyona baktı. Onu tanıdığım kadarıyla sadece televizyon izliyordu. Başka sosyal hayatı yoktu. Kocaman bir kitaplık vardı evde ama kitap okuduğunu hiç görmemiştim. Sürekli siyaset programları, Orta Doğu hakkında konuşulan sıkıcı tartışma programlarını ilgi ile seyrediyordu. Koltuğa başımı koyduğumda, artık utanma yok diyerek uzandım koltuğa. "Gidip odanda uyu." dedi düz bir sesle. Ona baktım. "Elimi bile vurmam taşımak için." Bana bakmadan konuştu. "Ay nolur taşı." dedim gözlerimi kısarak. Tekrar televizyona döndüğümde televizyon kablosu ve kargomu açtıktan sonra sehpaya koyduğum maket bıçağı gözüme çarptı.Ayağa kalktığımda çaktırmadan beni izlediğini biliyordum. Yavaş hareketlerle ayağa kalktığımda "Neyse uyuyayım bari. Aa, bunu da burada unutmuşum." dedim. Elime maket bıçağını alır almaz sinyal kablosunu çekip bıçakla kabloyu kestim. Ona bakmadan hızlıca odaya kaçarken bunu beklemediğinden olsa gerek birkaç saniye arkamdan hiçbir tepki gelmemişti . 10 Ocak 2020 ilk bölüm yayımlanmıştır.

"Gözlerin en kıymetli hazinemdi.." Öylesine yazılmış bir asker, doktor kurgusudur.

"Ben..." diye kekeledim avcumun içinde tuttuğum künyeyi bırakıp geriye çekilmeye çalıştığımda. "Asya," diyerek tuttu elimin üzerini. Künyesini tutan ben, benim elimi tutan Yavuz'du şimdi. "Sen de hissediyor musun?" "Neyi?" dedim kısık çıkan sesimle. "Bunu," dedi bakışlarını ikimizin arasındaki zaten çok az olan boşlukta dolaştırarak. "Çekiliyorum sana, görmüyor musun? Elim uzak dursa gözlerim, gözlerim uzak dursa nefesim karışıyor sana." Cevap veremedim ancak bir cevap beklediği de söylenemezdi. İkimizde aramızdaki bu çekimi hissediyorduk. Yoksa ne ben durduk yere onun kafasını karıştırırdım ne o benim. Ortada söze dökülmemiş saf duyguların gücü hakimdi ve biz o an buna boyun eğdik, kabullendik. "Yavuz..." diye fısıldadım adını. Kara gözleri nasıl bu kadar aydınlık olurdu aklım almıyordu. "Doğru söylüyormuşsun." O neyi der gibi bakınca avcumun içinde tuttuğum künyeyi daha sıkı kavradım. Sanki tenimi yarsın, kanıma karışsın istercesine. "Karışanın yalnızca kafam olmadığını..." Künyeyi asıldığımda aramızda kalan o küçücük boşluğu da yok ettim ve hiç düşünmeden benim için aralanan dudaklarının arasına sızdım.

Dikiş tutmayan yaralarım vardı. Kabuk bile bağlamadılar. Ona kadar. Sırtıma saplanan hançerlerin sızısı göğsüme vurdu, haykırışlarım yeri göğü inletti. Bu bir lanetti. Parmak uçlarımda yanan şey; geçmişti. Göğsümde harlanıp alev alan şey ise; gelecekti. Ve ben; bana hiç kimse değil de kimsem olan bir adama kaderimi emanet ettim. Kurguda geçen kişi, kurum ve kuruluşlar tamamen hayal ürünüdür.

Yıllar önce beni o cehennemden çekip alan kişinin, hiç düşünmeden o cehenneme tekrar atacağını, nefesimi keseceğini nereden bile bilirdim? Yıllar sonra onu karşımda görmek hayattan yediğim ikinci darbeydi. İntikam Aynası Güncel olarak yazılıyor finale çok var🧚🏻‍♀️

-yorumlarda spoiler olabilir- "Sevmezler Öğretmen Hanım. Burada öğretmenleri sevmezler. Acımadan öldürürler seni, Aybüke Öğretmen'i Necmettin Öğretmen'i şehit ettikleri gibi seni de şehit ederler. Acımazlar, gözlerini bile kırpmazlar. Hiç mi acımıyorsun canına? Daha dün vuruldun, daha dün yandı canın!" "O zaman sen de acımıyorsun Komutan canına." dedim titreyen sesimle. Kaşları çatıldı. Benden bu çıkışı beklemediği kesindi. "Benim görevim bu." dedi dümdüz bir sesle. "Benim görevim de bu. " dedim duruşumu daha da dikleştirerek. "Görevini yapacak daha güvenli yerler bulmalısın kendine." Alaycı bir gülüş kondurdum yüzüme. "Buradayım komutan. Burada kalacağım. Alınacak karar senin fikrin doğrultusunda olsun ya da olmasın ben burada kalacağım. Gerekirse o çocuklara tek tek evde eğitim vereceğim ama başaracağım. Ne sen ne de bir başkası buna engel olamayacak!" - Vatana sevdalı kadınların ve adamların hikayesi... 2 yıldır atama bekleyen genç bir öğretmen. Doğu'dan başka yerde görev yapmak istemeyen genç bir asker. İkisi de inatçı, ikisi de vatana aşık. Birisi özgür ruhlu diğeri tutsak. Ya birbirlerine de aşık olurlarsa? Dengeler değişir miydi? Aşka yenilen düşmana da yenilir miydi? Aşka yenilen ölür müydü? Aşka yenilen mutlu olur muydu? Ağlar mıydı, üzülür müydü? Yoksa aşka yenilen sadece aşık mı olurdu? Bu kurgunun gerçek kurum ve kuruluşlarla hiçbir ilgisi yoktur.